Η ματιά του με διαπερνούσε ενοχλητικά στο αργό περπάτημα μου λίγα μέτρα πιο πέρα… Αναζητούσα κάτι άλλο, αλλά προέκυψε αυτό το βλέμμα, που σαν να μου μιλούσε χωρίς ήχο με καθήλωσε και με γέμισε ενοχές…;
Τον κοίταξα άλλη μια φορά και του την πρόσφερα μαζί το νερό… Την πήρε στα χέρια αλλά δεν την έφαγε…
«Ένα τσιγάρο έχεις να μου δώσεις;»
«Δεν
καπνίζω», του λέω, αλλά τρέχω στο περίπτερο δίπλα του και αγοράζω ένα
πακέτο, δεν θυμάμαι και ποια μάρκα…; Το προσφέρω χαμογελώντας και καθώς
απομακρύνομαι μη έχοντας να δώσω κάτι άλλο, ξεκίνησε η δική του προσφορά!!!
«Το τσιγάρο με σκοτώνει, ενώ η τυρόπιτα...
για περισσότερα εδώ
και εδώ
Κατασυγκινήθα
ReplyDeleteΏρα περισυλλογής και αποφάσεων
η κρίση για όλους μας.
Η κρίση αξιών κυρίως
είναι αυτή που μας καλεί να πάρουμε θέση οριστικά.
Δεν έχω λόγια..!Μένω άφωνος για να μη χαλάσω την όμορφη αυτή ιστορία!
ReplyDeleteΕίναι απόλυτα αληθινό και αποτελεί πλέον καθημερινότητα στα στέκια των αστέγων.
ReplyDeleteΣυγχαρητήρια (και δεν είναι τυπικά), που από δω μέσα μας κρατάς ξύπνιους και ανήσυχους. Όσοι θέλουν, μπορούν να βοηθήσουν και έμπρακτα μέσα απ' τις υπηρεσίες των δήμων, ή την ΜΚΟ Κλίμακα. Το πρόβλημα όσο πάει και κορυφώνεται. Και δεν είναι μόνο οι επίσημα καταγεγραμμένα άστεγοι. Αλλά κι όλοι όσοι έχουν στέγη, αλλά αδυνατούν να σιτίσουν την οικογένειά τους και τον εαυτό τους.
Μπράβο σου!