Υπερασπίσου το παιδί

Τελείωσα ένα προηγούμενο κείμενο (Το σύμπλεγμα της Μέδουσας στην ελληνική κοινωνία) με τη φράση «μετά θα έρθει η σφαγή των παιδιών».

.
Κάποιος φίλος με μάλωσε για αυτήν τη «σφαγή», λέγοντας μου ότι είμαι υπερβολικός και ότι «προσπαθώ να παρασύρω τους αναγνώστες σε συναισθηματικούς δρόμους», όπως οι εφημερίδες που δημοσιεύουν φωτογραφίες από νεκρά παιδιά στη Συρία, για να πουλήσουν περισσότερα φύλλα, λες και ο πόλεμος από μόνος του δεν είναι φρικιαστικός.
Δεν μπόρεσα να του απαντήσω, γιατί δεν είμαι ετοιμόλογος (μάλλον προς το αργόστροφος τείνω).
Το ίδιο βράδυ, καθώς σκεφτόμουν όσα μου είπε, μου ήρθε στο μυαλό μια φράση κάποιου Έλληνα (από τους αρχαίους).
«Ο πόλεμος είναι το χείριστο των κακών, γιατί σε αυτόν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.»  

(το χαμομηλάκι λέει, ο Ηρόδοτος: «Οὐδείς γάρ οὕτως ἀνόητος ἐστιν, ὅστις πόλεμον πρό εἰρήνης αἱρέεται· ἐν μέν γάρ τῇ οἱ παῖδες τούς πα­τέρας   θάπτουσιν, ἐν δέ  τῷ  οἱ πατέρες  τά τέκνα» 
Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους.)

Και μετά, καθώς έπινα λίγο κρασί και συνέχιζα να σκέφτομαι (Τι κακό κι αυτό; Η σκέψη, εννοώ…) κατάλαβα ότι πράγματι είχα κάνει ένα λάθος σε εκείνο το κείμενο.

Η σφαγή των παιδιών δεν θα έρθει μετά. Η σφαγή –μεταφορική, αλλά και κυριολεκτική- έχει αρχίσει.

200 σχολεία θα κλείσουν φέτος, 9.000 λιγότεροι εκπαιδευτικοί θα διδάξουν. 

Οι τάξεις θα απαρτίζονται από 25+ μαθητές.
Αυτά τα παιδιά, τα «παιδιά του λαού», αν τελειώσουν το σχολείο κάποτε, θα βρεθούν σε πανεπιστήμια μόνο κατ’ όνομα. Αν υπάρχουν, γιατί αρκεί μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι το παιδί σου δεν μπορεί να σπουδάσει.
 Αν δεν σπουδάσουν –ή ακόμα κι αν τα καταφέρουν– θα μάθουν ότι η εργασία τους αξίζει 400 ευρώ το μήνα. Χρήματα που δεν θα τους φτάνουν, όχι μόνο για να ζήσουν αξιοπρεπώς, αλλά ούτε για να επιβιώσουν.
Θα είναι άνθρωποι χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, υποχείρια της «πολιτικής αστάθειας» και της «οικονομικής κρίσης».

Η πνευματική σφαγή των παιδιών έχει αρχίσει.
Παιδιά αυτόχειρων που αναρωτιούνται γιατί ο μπαμπάς πήδηξε από το μπαλκόνι.
Παιδιά ανέργων που αναρωτιούνται γιατί η μαμά δεν τα καλοπιάνει.
Παιδιά μεταναστών (Ελλήνων μεταναστών, ηλίθιε χρυσαυγίτη) που περιμένουν το καλοκαίρι στις υπερβόρειες χώρες –αλλά εκείνο ποτέ δεν έρχεται.

Η πνευματική σφαγή των παιδιών έχει αρχίσει.
Παιδιά που δεν θα ακούσουν ποτέ στο ραδιόφωνο κλασική ή ελληνική μουσική, μόνο κορεάτικη ραπ και εγχώρια τσιφτελοπόπ.
Παιδιά που θα νομίζουν ότι η ελληνική κουλτούρα είναι τα Jumbo και η Στανίση.
Παιδιά που δεν θα δουν ντοκιμαντέρ, παρά μόνο τούρκικα σίριαλ.
Παιδιά χωρίς κρατικά ωδεία, αλλά με άφθονα talent show και reality games, όπου θα αλληλοσπαράσσονται για να μεγιστοποιήσουν την τηλεθέαση.
Παιδιά κλειδωμένα μέσα στο σπίτι για να αποφύγουν τον τρόμο που περιγράφουν οι φυλλάδες στα πρωτοθέματα τους.

Αυτή η σφαγή κάποιους δεν τους πειράζει.
Γιατί ποτέ δεν άκουσαν κάτι άλλο από σκυλάδικα, ποτέ δεν είδαν κάτι άλλο από σίριαλ, ποτέ δεν πήγαν στα ωδεία ούτε έμαθαν να μιλάνε τη γλώσσα που τους έδωσαν.
«Και τι πάθαμε;» ρωτάνε, γιατί η αυτοπεποίθηση συχνά συνάδει με την αποκτήνωση.
Αλλά η άλλη σφαγή θα τους πειράξει, γιατί η άλλη δεν θα είναι μεταφορική.

Όλοι αυτοί που αποδέχονται το ναζισμό και τον νεοφιλελευθερισμό (σχέση εντός εκτός και επί τα αυτά), όλοι αυτοί που κλείνουν τα μάτια τους, σιωπούν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η «ευτυχία είναι επιλογή», τι θα κάνουν όταν θα μαχαιρώσουν τα παιδιά τους οι νεοναζί (τύπου Μπρέιβικ) ή όταν μια αστυνομική σφαίρα (τύπου Κορκονέα) θα εξοστρακιστεί «τυχαία» στο στέρνο του παιδιού τους;

Τι θα κάνουν όταν το παιδί τους ή το εγγόνι τους, θα δολοφονηθεί επειδή ήταν πιο μελαψό απ’ ό,τι είθισται;
Όταν θα ξυλοκοπηθεί επειδή ήταν πιο θηλυπρεπές –παρότι αγόρι- απ’ ό,τι είθισται;
Όταν θα το βιάσουν επειδή τόλμησε να διαπράξει την ύβρη της διαφυλετικής σχέσης;
Όταν θα στειρωθεί ή θα περιθωριοποιηθεί επειδή ήταν πιο αυτιστικό απ’ ό,τι είθισται;
Όταν θα δολοφονηθεί επειδή ήταν πιο αναρχοαυτόνομο απ’ ό,τι επιτρέπεται;
Όταν θα γίνει πόρνη –αρσενική ή θηλυκή- για να εξασφαλίσει τον άρτον ημών τον επιούσιο;

Θα πουν τότε, ο παππούς και η γιαγιά που ψήφιζαν για να σώσουν τις συντάξεις και το «μέλλον» τους, θα πουν τότε, ο πατέρας και η μητέρα που ψήφιζαν για να ξεβρομίσει ο τόπος ή κάθονταν στα σπίτια τους περιμένοντας να τους λυπηθούν οι τραπεζίτες και οι πρωθυπουργοί, θα πουν «καλά να πάθουν τα παιδιά μας»;
Καλά να πάθουν, επειδή ήταν πούστηδες, επειδή ήταν αναρχικοί, επειδή ήταν μαυριδεροί, επειδή έγιναν πουτάνες, επειδή ήταν φτωχοί;

Δεν το πιστεύω. Όσο πωρωμένοι κι αν είναι θα κλάψουν μπροστά στο νεκρό κορμί του παιδιού τους, του εγγονού τους, και θα ζητήσουν από το Θεό να λυπηθεί την ψυχή του, την ψυχή τους.
Όμως ο Θεός δεν ψηφίζει, ο Θεός δεν κατεβαίνει σε διαμαρτυρίες, ο Θεός δεν διαδηλώνει.
Μια φορά έκανε το λάθος να στείλει τον γιο του να μιλήσει για αγάπη και τον σταυρώσανε.
(Κι αυτό μπορείτε να το δείτε ως πραγματικότητα οι ένθεοι, ως αλληγορία οι άθεοι. Ούτως ή άλλως φανερώνει πολλά για τους ανθρώπους.)

Η σφαγή των παιδιών, η κυριολεκτική, έχει αρχίσει.
Κάνω μια αναφορά σε αυτήν, έτσι όπως την άκουσα, στο «Παιδικό πάρτι στην Ουγκάντα».
Αλλά ίσως κάποιοι να νομίσουν ότι αυτές είναι ονειροφαντασίες ενός ανθρώπου που δεν φημίζεται για τη σχέση του με την πραγματικότητα.

Ας το δούμε κι αλλιώς.
Οι Έλληνες Γιατροί του Κόσμου ανακοίνωσαν ότι αποσύρουν όλες τις αποστολές τους από τις τριτοκοσμικές χώρες για να αφοσιωθούν στην τριτοκοσμική Ελλάδα.
Έφυγαν από την Ουγκάντα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα παιδιά του Πειραιά. Που δεν είναι ένα και δύο και τρία, αλλά χίλια δεκατρία. Χιλιάδες παιδιά χωρίς ιατρική περίθαλψη, χωρίς φάρμακα, χωρίς παρόν.
Και η σφαγή συνεχίζεται:
Πέντε νοσοκομεία θα κλείσουν μέσα στον Ιούλιο. Τα υπόλοιπα υπολειτουργούν –μέχρι να κλείσουν κι αυτά, θυσία για ούριους ανέμους στην ελληνική οικονομία, την αναπτυγμένη ελληνική οικονομία, την νεοφιλελεύθερη ελληνική οικονομία, που καλπάζει προς την ανάπτυξη.
Αυτό, βεβαίως, ενδιαφέρει μόνο όσους έχουν ακόμα ιατρική ασφάλιση (και σύντομα θα έχουν πολύ λιγότεροι -ή και κανείς, αφού ο ΕΟΠΥΥ είναι η πιο βολική «Ιφιγένεια»).
Και θέλω να σε δω, φίλτατε συμπολίτη, που βλέπεις μόνο τη θετική πλευρά της ζωής και συνεχίζεις να πιστεύεις ότι η ευτυχία είναι ένα φρούτο που σου προσφέρουν επειδή συνεχίζεις να χαμογελάς και να υπακούς, τι θα κάνεις όταν το παιδί σου θα χρειαστεί να εγχειριστεί ή να κάνει μια μεταμόσχευση, και θα βρεις τα νοσοκομεία κλειστά.

Δεν στο εύχομαι, από τα βάθη της ψυχής μου το απεύχομαι, όχι για σένα, γιατί εσύ παίρνεις ότι σου αξίζει, αλλά για εκείνο το άτυχο παιδί σου, που δεν διάλεξε ποιοι γονείς θα το μεγαλώσουν ούτε σε ποια χώρα θα μεγαλώσει, που δεν ξέρει καν τι είναι το ΔΝΤ και τι ο πρωθυπουργός.

Γιατί εκείνο το παιδί δεν αξίζει να πεθάνει επειδή εσύ είσαι φασίστας ή/και κοντόφθαλμος, επειδή επιλέγεις ως καταλληλότερο τον μονόφθαλμο, επειδή σε νοιάζει να σωθούν μόνο τα δικά σου, τα «γαλάζια» παιδιά.
Δεν υπάρχουν «γαλάζια», «πράσινα» και «κόκκινα» παιδιά. Τα παιδιά ξέρουν ότι γαλάζιο είναι το χρώμα του ουρανού, πράσινο είναι το χορτάρι και κόκκινες είναι οι παπαρούνες.
Τα παιδιά είναι αθώα. Κανείς άλλος δεν είναι. Κανείς άλλος δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Το αίμα των παιδιών μας θα πέσει στα κεφάλια μας, και τότε θα είναι πολύ αργά για να κάτσουμε
και να κλάψουμε επί των ποταμών Βαβυλώνος.

Πάνω από τις ιδεολογίες και τα δόγματα, πάνω από τις θρησκείες και τις καταβολές, πάνω από τα έθνη και τις φυλές, πάνω από τα χρήματα και τη δόξα, βρίσκονται μόνο τα παιδιά.
Μόνο γι’ αυτά αξίζει να πεθάνει κανείς. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί… Υπάρχει ελπίδα.

από Γελωτοποιός
Το βρήκαμε στην Ιδεοπηγή