Ο Ερμής του Πραξιτέλη και ο Δαβίδ του Μικελάντζελο

...
Ο Δαβίδ είναι υπέροχος, είναι κάτι παραπάνω από μεγαλειώδης, είναι θεϊκός. 
Αλλά ο Ερμής του Πραξιτέλη είναι… 
Πως μπορείς να περιγράψεις με λέξεις κάτι τόσο τέλειο; 
Μάλλον ο Ερμής είναι ανθρώπινος.

Ο Μικελάντζελο έφτιαξε έναν άνθρωπο να μοιάζει με θεό. Ο Πραξιτέλης έφτιαξε έναν θεό να μοιάζει με άνθρωπο. Όχι απλώς να μοιάζει, να είναι άνθρωπος.

Να έχει στο πρόσωπο του μια αμφίθυμη διάθεση, λες και γνωρίζει το εφήμερο των θείων, σαν να ξέρει ότι οι άνθρωποι σύντομα θα πάψουν να τον λατρεύουν, σαν να διαισθάνεται την πίκρα της θνητότητας.

Ο Δαβίδ είναι αυτάρεσκος, γνωρίζει πόσο όμορφος είναι, γνωρίζει ότι θα νικήσει το Γολιάθ. Ο Δαβίδ είναι η έπαρση της Αναγέννησης.

Ο Ερμής είναι κουρασμένος, χωρίς τη λάμψη του Χρυσού Αιώνα, λίγο πριν το τέλος, λίγο πριν τους Ρωμαίους, αλλά αποδέχεται τη μοίρα του, στωικά, στοχαστικά.  
Ο Ερμής είναι το γνώθι σαυτόν της ελληνιστικής περιόδου.
..................... 

Το πλήρες κείμενο: Και ο Πραξιτέλης κάποτε ήταν παιδί... του Γελωτοποιού από το «Λόγιος Ἑρμῆς»