Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει.
Γέμει δε κακών εκατέρα, αλλ' η μεν έμπροσθεν, αλλοτρίων γέμει. Δια τούτο οι άνθρωποι, τα μεν εαυτών κακά, ουχ ορώσι τα δε ενάντια, πάνυ ακριβώς θεώνται.
Η μια σακούλα κρέμεται μπροστά σε κάθε άνθρωπο, ώστε να τη βλέπει πολύ καλά, κι άλλη πίσω στην.... πλάτη του και είναι αδύνατο να τη δει. Η μπροστινή σακούλα είναι γεμάτη με τα σφάλματα των άλλων, ενώ η πίσω σακούλα είναι γεμάτη με τα δικά μας σφάλματα.
|
Γι’ αυτό μας είναι πολύ εύκολο να βλέπουμε τα σφάλματα των άλλων και να τους κρίνουμε, ενώ τα δικά μας σφάλματα δυσκολευόμαστε πολύ να τα δούμε, να τα αναγνωρίσουμε, να τα παραδεχτούμε και να διορθωθούμε.
Αυτόν τον πολύ σοφό μύθο πρέπει συνεχώς να τον έχουμε στον νου μας.
Όταν βλέπουμε τα σφάλματα, τα λάθη, τις παραλείψεις των άλλων κι ετοιμαζόμαστε να τους κρίνουμε αυστηρά και να τους κακολογήσουμε, αμέσως να αναλογιζόμαστε τι κάνουμε εμείς.
Να γυρίζουμε ανάποδα τα ταγάρια που κουβαλάμε, ώστε να βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα και τους εαυτούς μας να κριτικάρουμε και να διορθώνουμε.
Και συνήθως όταν βλέπουμε τα δικά μας σφάλματα, δεν μας μένει καιρός και όρεξη να κρίνουμε κανέναν άλλον.
Στην Καινή Διαθήκη υπάρχει μια παρόμοια ιστορία:
Κάποτε οι Ιουδαίοι έφεραν στον Χριστό μια αμαρτωλή γυναίκα.
Την κατηγορούσαν για πολλές αμαρτίες κι ήταν έτοιμοι, με τις πέτρες στα χέρια, να τη λιθοβολήσουν.
Ο Χριστός μας, που ήξερε πολύ καλά την ανθρώπινη φύση, τους σταμάτησε με την εξής φράση: « Ὁ άναμάρτητος πρῶτος τον λίθον βαλέτω».
Οι αγριεμένοι κατήγοροι της γυναίκας σταμάτησαν. Κι όταν έλεγξαν τους εαυτούς τους και βρήκαν τις δικές τους αμαρτίες, έσκυψαν το κεφάλι κάτω κι έφυγαν ντροπιασμένοι. Δεν έμεινε ούτε ένας να κατηγορήσει τη γυναίκα.
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σφάλματα και αμαρτίες.
Ο καθένας μας αμαρτάνει και πρέπει με αγώνα προσωπικό να αναγνωρίζει τις αμαρτίες του και να μετανοεί γι’ αυτές και να αγωνίζεται να μην τις επαναλάβει και φυσικά να πάψει να ασχολείται με τις αμαρτίες των άλλων.
.
No comments:
Post a Comment