Έξι μπαμπάδες αποκαλύπτουν τις απίθανες στιγμές της γέννησης των παιδιών τους, που δεν θα ξεχάσουν ποτέ!

«Η ημέρα που έγινα μπαμπάς» 

Μπορεί την κορυφαία στιγμή του τοκετού πρωταγωνίστρια να είναι, χωρίς καμία αμφισβήτηση, η μητέρα, όμως την ίδια ώρα βιώνει και ο πατέρας, έστω ως θεατής, τα πιο συγκλονιστικά, πρωτόγνωρα συναισθήματα που θα διαπιστώναμε ότι είναι άκρως συγκινητικά αν του δίναμε το βήμα να τα μοιραστεί...

.

Ζητήσαμε, λοιπόν, από έξι μπαμπάδες να μας πουν τι δεν θα ξεχάσουν ποτέ από τη μέρα που γεννήθηκαν τα παιδιά τους:

«Άργησα να σε κρατήσω, αλλά τώρα δεν θα σε αφήσω ποτέ»

"Αν συμβεί οτιδήποτε και υπάρξει δίλημμα, παρακαλώ να σώσουμε τη μητέρα. Δεν με ενδιαφέρει το παιδί", είπα με σοβαρότητα στη νοσοκόμα που έπαιρνε τη γυναίκα μου με το φορείο για το χειρουργείο- καισαρική γαρ. "Μην ανησυχείτε, ούτως ή άλλως αυτό κάνουμε", γέλασε εκείνη. "Αλλά πραγματικά μην ανησυχείτε- δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα", πρόσθεσε. "Τι λες παιδί μου στον κόσμο; πήγαινε σε παρακαλώ", με αποπήρε ανάλαφρα η επίλοχος. Τη στιγμή που την έχασα από τα μάτια μου ήταν η μόνη στιγμή που δάκρυσα σε όλη τη φάση μαιευτήριο. Τώρα ήταν μόνη της και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Το σημαντικό για εμένα ήταν η ίδια. Αισθάνθηκα πόσο πολύ είχα ανάγκη να κάνουν σωστά τη δουλειά τους οι γιατροί! Έτσι και έγινε. Λίγη ώρα μετά βρεθήκαμε όλοι (κυριολεκτικά όλοι!) μαζί στο δωμάτιο. Για αρκετή ώρα στεκόμουν δίπλα στο κρεβάτι της, ενώ εκείνη προσπαθούσε να είναι ευγενική με όλα τα σόγια μας. Διάφορες γιαγιάδες, θείες και φίλες έπαιρναν αγκαλιά το μωρό, ενώ εγώ δεν είχα προλάβει. Και μετά ξαφνικά το παίρνουν για να το αλλάξουν/ ζυγίσουν- ούτε που κατάλαβα. Θα μας το επέστρεφαν σε λίγη ώρα. Εγώ όμως έπρεπε να πάω τα βλαστοκύτταρα στην τράπεζα και μετά οπωσδήποτε να είμαι σπίτι για να παραλάβω το καρότσι που είχαμε παραγγείλει και που μας το έφεραν εκείνη ακριβώς την ημέρα. Έτσι, μπόρεσα να γυρίσω στο μαιευτήριο μόλις το βράδυ. Μπήκα σιγά-σιγά για να μην ενοχλήσω. Λαγοκοιμόταν. Μόλις με κατάλαβε σήκωσε τα χέρια της και κάναμε την πιο τρυφερή αγκαλιά. Ήταν η πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε μόνοι μας μετά το μεσημέρι που χώθηκε στο χειρουργείο. Μετά από λίγα λεπτά η νοσοκόμα έφερε και το μωρό. Πετάχτηκα και της το ζήτησα. Κάθισα σε μια καρέκλα και το κράτησα λες και ήταν μπουκαλάκι με νιτρογλυκερίνη. έχωσα τη μύτη μου στο λαιμό του και μύρισα αυτή την υπόξινη μυρωδιά γάλακτος και μωρουδίλας. "Άργησα να σε κρατήσω, αλλά τώρα δεν θα σε αφήσω ποτέ" ψιθύρισα σε ένα τόσο δα ροζ αυτάκι.
Δημήτρης (36 ετών)

Η πρώτη φορά που οι ματιές μας συναντήθηκαν...

Πολλές είναι οι αξέχαστες στιγμές -4 γεννητούρια γαρ- αλλά τίποτε δεν αλλάζει την αίσθηση που ένοιωσα στον πρώτο μου, τη Μαρία, όταν μας φώναξαν για να μας την δείξουν. Το μικρούλι ήταν ξαπλωμένο με γυρισμένη την πλατούλα του προς εμάς. Η μαία το άρπαξε (λίγο απότομα μου φάνηκε...) και το σήκωσε γυρίζοντάς το προς το μέρος μας (μπαμπάς και παππουδογιαγιάδες παρόντες). Η Μαριώ άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και μας κοίταζε –ήταν η πρώτη φορά που οι ματιές μας συναντήθηκαν. Το βλέμμα της εκείνο θα με ακολουθεί πάντα.
Γιάννης (42 ετών)

"Νόμιζε ότι είχε βαρυστομαχιάσει"

Εμείς Παρασκευή είχαμε πάει στον γυναικολόγο και μας λέει ότι θα γεννήσουμε σε μια εβδομάδα. Γυρίζουμε, λοιπόν, σπίτι άνετοι και τρώμε δυο ωραία χάμπουργκερ. Ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε και η γυναίκα μου νομίζει ότι είχε βαρυστομαχιάσει από το φαΐ αλλά έχει ξεκινήσει ο τοκετός! Λίγες ώρες μετά, η γυναίκα μου σηκώνεται και παρά τους πόνους μπαίνει για μπάνιο, με εμένα να ωρύομαι στην πόρτα να φύγουμε! Τελικά πήγαμε τρέχοντας στο νοσοκομείο και γεννήσαμε. Πάλι καλά...
Τάσος (35 ετών)

Το πρώτο χαμόγελο του χαζομπαμπά 

Είπα να το παίξω θαρραλέος και να είμαι μέσα στο δωμάτιο του τοκετού. Όταν ξεκίνησε ο τοκετός, η γυναίκα μου άρχισε να μου σφίγγει δυνατά το χέρι και προσπαθούσε να με πείσει να φύγουμε. Αφού της εξήγησα ότι δεν μπορούμε να πάμε κάπου στην κατάσταση που ήταν, συνέχισε την προσπάθεια. Ξαφνικά άρχισε να εμφανίζεται η μικρή μου κορούλα, και μόλις βγήκε ο γιατρός την έπιασε από το πόδι και την σήκωσε ανάποδα ψηλά στον αέρα σαν τρόπαιο. Εκείνη την στιγμή επικράτησε απόλυτη σιγή, καθώς όλοι περιμέναμε να βγάλει το πρώτο της κλάμα, σημάδι ότι είναι καλά. Μετά από περίπου 5 δευτερόλεπτα (που μου φάνηκαν σαν δύο ώρες), η Αλεξάνδρα ξέσπασε στα κλάματα, και εγώ φόρεσα για πρώτη φορά το χαμόγελο του χαζομπαμπά ενώ παράλληλα τα πρώτα δάκρυα εμφανίζονταν στο πρόσωπο μου. Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου.
Θέμος (34 ετών)

"Οι υπόλοιποι χαίρονται - Εσύ αγχώνεσαι"

Μεγάλο σοκ για εμένα ήταν η ίδια η στιγμή της γέννησης, ιδίως στο πρώτο παιδί που δεν ήξερα. Το να βλέπεις να βγαίνει ένα ανθρωπάκι -περισσότερο με ποντίκι μοιάζει, στην πραγματικότητα- από τη σύντροφό σου, είναι συνταρακτικό ακόμη και για έναν σχετικά αναίσθητο άνθρωπο, όπως εγώ. Όλες οι στιγμές στο μαιευτήριο μοιράζουν χαρά στους υπόλοιπους αλλά οι άμεσα εμπλεκόμενοι βιώνουν ένα απίστευτο άγχος μέχρι να σιγουρευτούν ότι όλα είναι εντάξει. Όταν τελειώνει το σούσουρο με τους συγγενείς είναι που έρχονται οι χαρές για τη μάνα και τον πατέρα – αλλά και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ευθύνης και άγχους για την επόμενη μέρα.
Γιώργος (36 ετών)

"Δεν μπορεί να είναι τόσο τέλεια"

Αναμφίβολα η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη! Όταν μου την έφεραν στο μαιευτήριο, μόλις είχα δει τη μάμα της στο διπλανό δωμάτιο και μόλις είχα σπαράξει στο κλάμα από απέραντη συγκίνηση, αγάπη, θαυμασμό και σεβασμό για εκείνη. Και ξαφνικά άκουσα το όνομά μου και έτρεξα σε αυτό το τέλειο δωμάτιο για να αντικρίσω την κόρη μου για πρώτη φορά.
Ήταν τυλιγμένη με μία λευκή πετσέτα από την κορφή ως τα νύχια σαν τουλουμπάκι μέσα σε ένα πυρεξάκι. Και φαινόταν μόνο το προσωπάκι της. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή ήταν η κόρη μου, το παιδί μου που για πρώτη φορά έβλεπα το πρόσωπό της και ότι η στιγμή αυτή θα με συντρόφευε πάντα και θα με γαλήνευε στις πιο δύσκολες στιγμές που θα ακολουθούσαν στη ζωή μου. Η νοσηλεύτρια τη σήκωσε και με προσοχή άρχισε να την ξετυλίγει μέχρι που αποκάλυψε ένα λεπτό, μακρύ και πανέμορφο κοριτσάκι. Δεν μπορεί να είναι ΤΟΣΟ ΤΕΛΕΙΑ σκέφτηκα. Ακόμα το σκέφτομαι όταν την βλέπω κάθε μέρα και κρατιέμαι με το ζόρι να μην της το λέω συνέχεια σε αντίθεση με τη μαμά της που δεν μπορεί να κρατηθεί και την αρπάζει και τη «ρουφάει»...
Εύχομαι μόνο να είχε γεννηθεί φυσιολογικά και όχι με καισαρική, για να ήμουν μέσα αυτή τη μοναδική στιγμή που ήρθε στον κόσμο. Αυτό το τέλειο λεπτό που την ακούμπησαν στο στήθος της μαμάς και κατάλαβε ότι οι γονείς της θα είναι πάντα εκεί να την προσέχουν. Δεν πειράζει όμως. Αυτή ήταν η στιγμή της μαμάς της. Εγώ θα έχω πάντα αυτή στο διπλανό δωμάτιο που για πρώτη φορά είδα τα ματάκια της και από τότε ήξερα ότι όλα άλλαξαν για πάντα.
Κωστής (32 ετών)

από Έλενα Μπούλια 

mama36