Θα έρθεις παιδί μου για γιορτές;

Ναι, ναι μπαμπά… μόνος σου θα το ξεστολίσεις το δέντρο,
θα έχω φύγει «στα εξωτερικά»..

Πρακτικά θα το πάρουμε. Επιτρεπόμενη βαλίτσα, μια.
Χώρες transit 3. Βαθμοί Κελσίου 10, το πολύ. Προορισμός η φαμίλια, μια και απαράλλαχτη και ευτυχώς μεγάλη.


Έβαλα και ξυπνητήρι να μου θυμίσει
ότι είναι Χριστούγεννα, μην το ξεχάσω.

Δεν πάμε σπίτι -σπίτι μας είναι πια οι «Γαλλίες» που λέει και η γιαγιά μου- ας πούμε ότι πάμε διακοπές «εκεί που μεγαλώσαμε». Ώρα για ρακόμελα και πέρα δώθε με τον ηλεκτρικό. Ανυπομονησία φίλε μου.
Και πέρυσι φάγαμε μελομακάρονα, από πακέτο όμως που έφτασε με «ειδική πτήση» (καλά θα ήταν… ήρθε μετά από τα Χριστούγεννα αλλά δεν το λέμε για να μη πληγωθεί ο αποστολέας) τιγκα στις ευχές και στη γωνία τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο ένα ρόδι, «για το καλό».
Το πατήσαμε, παράπονο δεν έχω, στην πόρτα της φοιτητικής εστίας. Κάτι σαν να έλειπε όμως, κάπως το κοίταζα μετά το ρόδι, κάπως σαν να μου έλειπαν τα σπρωξίματα στη πόρτα για το ποίος θα μπει «με το δεξί». Μπήκα με το αριστερό από αντίδραση.

Ναι, φέτος θα έρθω μπαμπά για τις γιορτές.
Ζέστανε μου τον καναπέ… Ποιος ξέρει αν θα έχει δέντρο στο Σύνταγμα φέτος. Την Ακρόπολη θέλω να δω εγώ. Έχουμε και εδώ λαμπιόνια. Κουραμπιέδες δεν έχουμε. Άντε να ξεσηκώνεις πάλι συνταγές να εντυπωσιάσεις το συγγενολόι και να μένουν για την υπόλοιπη βδομάδα. Ανυπομονησία φίλε μου.
Πέρυσι έφαγα σε φαστφουντάδικο. Άτιμες εκείνες οι πατάτες οι τηγανητές, ακόμα το θυμάμαι. Μα πώς το έκανα εγώ αυτό; Έβαλα και ξυπνητήρι να μου θυμίσει ότι είναι Χριστούγεννα, μην το ξεχάσω. Φέτος το δέντρο θα το βάλουμε στη γωνία, στο μπαλκόνι. Να βλέπει η γειτονιά να καμαρώνει. Απροετοίμαστοι να πάμε, χωρίς τρίγωνο και κουμπαρά! Τρίγωνο θα βρω εκεί, δανεικό από τα ανιψιά και θα βγω στη γύρα. Ξέχασα καμιά δεκαριά στίχους από τα κάλαντα, αλλά δεν πειράζει. Εγώ θα τα λέω δωρεάν έτσι και αλλιώς, να μου φύγει ο σεβντάς! Που πέρυσι τα έβαλα δυνατά και μου χτύπησε ενοχλημένη η συμπαθέστατη γειτόνισσα. Μα σε ώρα κοινής ησυχίας, πού πας καημένη επαρχιώτισσα;

Έτοιμοι λοιπόν. Κανένα καλό τζιν για τη λειτουργία να πάρω, δεν αντέχω τις φωνές. Και τα δώρα, τόσες ώρες διάλεγα. Έτοιμη η βαλίτσα. Ανυπομονησία φίλε μου.
Τώρα που το σκέφτομαι, ένα πράμα δε μπορώ μονάχα. Κείνο το χέρι μωρέ μάνα, μη μου το κρατάς όταν αλλάζει ο χρόνος. Δε ξέρω πως το κάνεις αλλά πάντα το ξετρυπώνεις και μου το σφίγγεις. Πέρυσι, πρωτοχρονιά κράταγα αναψυκτικό, ήταν που έκανα δίαιτα ίσως… και κάπως το κοίταζα το κουτάκι και το έσφιγγα. Ήταν που είχε και πολύ κόσμο τριγύρω ίσως. Τι να πεις....

Γράμμα δεν έστειλα στον Αι-Βασίλη. Του έστειλα όμως χαιρετίσματα από που θα περνάει η πτήση μου, μη τυχόν και τον ρουφήξει και γυρίσουμε πίσω άρον άρον! Το νου σου άγιε-Βασίλη, με περιμένουν πόσα ζευγάρια μάτια, «να μας χτυπήσεις τηλέφωνο όταν φτάσεις, μη χαθούμε!». Αμάν αυτές οι γιορτές, πότε ήρθαν και μετράμε κρεμασμένους αγιο – Βασιληδες στα μπαλκόνια, πότε θα φύγουν, ούτε που θα το καταλάβουμε… Ναι, ναι μπαμπά… μόνος σου θα το ξεστολίσεις το δέντρο, θα έχω φύγει «στα εξωτερικά».

maga