Περί Φιλανθρωπίας: Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Σήμερα, 25 Ιανουαρίου, είναι η ημέρα που τιμούμε τον Τον Γρηγόριο, τον Θεολόγο, τον Άγιο, τον Δάσκαλο, τον Έλληνα φοιτητή της Ακαδημίας Πλάτωνος.

Και διάβαζα στο blog του κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ αυτά που λέει ο μέγας Πατέρας:

• «... Βοήθησε, όσο μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου,  παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.  
• Παρηγόρησε ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.
• Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα μόνο σε αρετή.
• Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεός για τον δυστυχισμένο...  
• Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου. Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι’ αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.

Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου  σ’ εκείνους που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). 
Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12:8)....»

Αυτά λέει ο Άγιος και αυτά να κάνουμε. 
Γίναμε από κράτος πρόνοιας, χώρα φιλανθρωπίας, αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να μη βοηθάμε. Άλλοι φταίνε γι' αυτό. 
Εμείς έχουμε να κάνουμε τη δουλειά μας. 
Και η φιλανθρωπία δεν είναι προαιρετική, είναι υποχρεωτική. Κάνει καλό στη ψυχή μας. Ξεκουμπώστε την ψυχή σας για να ανοίξει η τσέπη σας. Και η Χαρά που θα πάρουμε θα είναι τεράστια. 
Βοηθήσαμε έναν άνθρωπο. Βοηθήσαμε ένα Παιδί. 

Κι αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, Δάκρυσε γι' αυτόν που υποφέρει ...

Το χαμομηλάκι

Η Εξάλειψη της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά

Εναλλακτικές μορφές διαπαιδαγώγησης, εκμάθησης και πειθαρχίας των παιδιών. 

Οι σύγχρονες ψυχοπαιδαγωγικές αντιλήψεις για την εκμάθηση των ορίων χωρίς προσφυγή στη βία. 

«Πρέπει» και «θέλω» στα παιδιά. Σύγκριση των εναλλακτικών προτεινόμενων μεθόδων με τη σωματική τιμωρία.

Εισαγωγή
Στην ενότητα αυτή θα ξεκινήσουμε με την αναφορά στους λόγους που οδηγούν στην εγκατάλειψη της χρήσης της σωματικής τιμωρίας ως συστηματικής μεθόδου διαπαιδαγώγησης των παιδιών, στη συνέχεια θα παρατεθούν οι εναλλακτικές μορφές διαπαιδαγώγησης, εκμάθησης και πειθαρχίας δίχως προσφυγή στη βία, καθώς και οι όροι με τους οποίους μπορεί να επικρατείθετικό κλίμα στην οικογένεια. Επίσης, θα αναφερθούμε στα θετικά και ποια τα αρνητικά στοιχεία κάθε τεχνικής πειθαρχίας που προτείνουμε και στα «πρέπει» και τα «θέλω» των παιδιών ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο στο οποίο ανήκουν. Η ενότητα ολοκληρώνεται με τη σύγκριση των εναλλακτικών προτεινόμενων μεθόδων με τη σωματική τιμωρία, και τα συμπεράσματα. 

Σκοπός
Σκοπός της συγκεκριμένης ενότητας είναι η ενημέρωσή σας για τις εναλλακτικές τεχνικές βελτιωμένης επικοινωνίας, διαπαιδαγώγησης, εκμάθησης και πειθαρχίας των παιδιών, χωρίς προσφυγή στη βία από τους γονείς.
Οι πληροφορίες αυτές θα σας βοηθήσουν να τις μεταδώσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις ομάδες στις οποίες απευθύνεστε (γονείς), με στόχο τη βελτίωση του γνωστικού επιπέδου αναφορικά με τις μεταρρυθμίσεις που έχουν επιτελεστεί σε επιστημονικό και κοινωνικό επίπεδο του υπό εξέταση θέματος.


Προσδοκώμενα αποτελέσματα
Μετά την ανάγνωση της συγκεκριμένης ενότητας θα γνωρίζετε:

• γιατί θεωρούμε ως μη κατάλληλη μέθοδο τη συστηματική προσφυγή στη σωματική τιμωρία,
• για ποιο λόγο προτείνουμε εναλλακτικές μορφές πειθαρχίας των παιδιών -αντί της σωματικής τιμωρίας- και ποιες είναι αυτές,
• πώς να προλαμβάνει κανείς την εκδήλωση δυσλειτουργικών συμπεριφορών στην επικοινωνία των γονιών με το παιδί,
• ποιες τεχνικές πειθαρχίας προτείνονται, μέσα από τη σύγχρονη βιβλιογραφία,
• ποια είναι τα φυσιολογικά αναπτυξιακά στάδια (ως την ηλικία των 18 ετών), ποιες είναι οι επιθυμίες (λεκτικά εκφραζόμενες και μη) και ποιες οι υποχρεώσεις των παιδιών, ανάλογα με την ηλικία τους, και πώς μπορούν οι γονείς, λαμβάνοντάς τα υπόψη τους, να προσαρμόσουν ανάλογα τις προσδοκίες και τη συμπεριφορά τους.

Οι σύγχρονες ψυχο-παιδαγωγικές αντιλήψεις για την εκμάθηση των ορίων στα παιδιά, δίχως προσφυγή στη βία
«Η ανάπτυξη του αυτοελέγχου, τον οποίο αποκαλούμε συνείδηση, προκύπτει από την κατάλληλη αλληλεπίδραση των παιδιών με τους φροντιστές τους. Η παιδική εμπειρία αγάπης και σεβασμού ευνοεί την ανάπτυξη της συνείδησης, ενώ η εμπειρία φόβου ή πόνου εμποδίζει αυτή την ανάπτυξη. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη σωματική τιμωρία, αν επιδιώκουμε η κοινωνία μας να κυβερνάται από τη συνείδηση και τον αυτοέλεγχο, παρά από τα αντίθετά τους».
H. Patrick Stern
Αν. Καθηγητής Παιδιατρικής, Ψυχιατρικής και Συμπεριφορικής Παιδιατρικής, Πανεπιστήμιο του Arkansas.

Εναλλακτικές μορφές διαπαιδαγώγησης, εκμάθησης και πειθαρχίας των παιδιών
Στις μέρες μας, πολλοί γονείς διερωτώνται καλοπροαίρετα: «Γιατί άραγε να εγκαταλειφθεί ως μέσω πειθαρχίας των παιδιών η σωματική τιμωρία;». Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι γονείς των ανθρώπων της γενιάς μας που λένε: «Σιγά, κι εμείς που φάγαμε ξύλο με τη βέργα από τους δασκάλους μας, τι πάθαμε; Τίποτα, μια χαρά είμαστε!» ή «Αν σε χτυπούσαμε όμως όταν ήσουν μικρή, δεν θα τα έκανες αυτά.» ή ακόμη-ακόμη «Εμείς έτσι κρίναμε σωστό, να σας δίνουμε και καμία πού και πού. Εσύ κάν' το αλλιώς στα παιδιά σου». Ούτε είναι λίγοι αυτοί που γέλασαν με διάσημα χαστούκια «διαπαιδαγώγησης» ή και επίλυσης των οικογενειακών συγκρούσεων σε κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Στην ελληνική κοινωνία και στην οικογενειακή μικροκοινωνία, η ανοχή στη βία δεν βρισκόταν -και ενδεχομένως ούτε και σήμερα να βρίσκεται- σε χαμηλά επίπεδα.
Ωστόσο, μπορεί κανείς να φανταστεί πως οι αναμνήσεις μαθητών που «έφαγαν ξύλο» από τους δασκάλους τους θα ήταν πολύ πιο θετικές και γλυκές αν θυμούνταν ένα μεγάλο «μπράβο» από το στόμα τους, αντί για ένα δυνατό χαστούκι από το χέρι τους. Ή, μιλώντας λίγο παραπάνω με τους σημερινούς ενήλικες, που ως παιδιά τιμωρήθηκαν σωματικά από τους γονείς τους «για να μάθουν», -παρά το επιχείρημα «δεν πάθαμε και τίποτα»- ενδεχομένως να μην υπάρχουν και λίγα «παράπονα» από τη γενικότερη άσκηση του γονεϊκού ρόλου, παράπονα όχι και τόσο ανάξια προσοχής.
Διαβάζοντας τα παραπάνω, κάποιοι μπορεί να σκεφτούν πως, ναι μεν οι αναμνήσεις δίχως σωματική τιμωρία στο σπίτι και στο σχολείο κατά τα χρόνια της παιδικής ηλικίας να ήταν πιο γλυκές, αλλά τι γίνεται με την πειθαρχία των παιδιών και το σεβασμό προς τους γονείς και τους δασκάλους; Άλλωστε «και ο άγιος, φοβέρα θέλει»! Αυτή ακριβώς είναι και η διαφορά. Η σωματική τιμωρία δεν συνάδει απαραίτητα με την πειθαρχία, αλλά κυρίως με το φόβο. Τα παιδιά μπορούν να σέβονται τους γονείς τους, να τους εμπιστεύονται και να «τους ακούν», δίχως να τους φοβούνται.
Η έννοια της πειθαρχίας δεν θα πρέπει να ταυτίζεται με τη σωματική τιμωρία. Η πειθαρχία είναι ένας τρόπος που βοηθά το παιδί να μάθει αποδεκτούς τρόπους διαχείρισης των συναισθημάτων και των επιθυμιών του. Η τιμωρία, από την άλλη, είναι μία συνήθως επιβλαβής αντίδραση σε μία μη αποδεκτή συμπεριφορά, που μπορεί και να μη σχετίζεται με αυτή καθεαυτή τη συμπεριφορά.
Πάντως, για να εγκαταλείψει κανείς μια δοκιμασμένη τακτική και να ασκήσει άλλες εναλλακτικές, είναι αλήθεια πως πρέπει πρώτα να πεισθεί -τόσο σε λογικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο- ότι πλέον η αρχική δεν είναι αποτελεσματική ή βοηθητική για τον ίδιο και έμμεσα για τους οικείους του. Γιατί λοιπόν λέμε «όχι στη σωματική τιμωρία» προτού προτείνουμε κάτι άλλο;
 
Γιατί:

• Τα χτυπήματα με την παλάμη (spank) - όχι απαραίτητα μόνο αυτά στο πρόσωπο (slap) ή το κεφάλι - είναι δυνατόν να βλάψουν σωματικά το παιδί.
• Τα χτυπήματα στο κεφάλι που φτάνουν σε σημεία κακοποίησης μπορεί να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη στη νευρωνική δομή και λειτουργία του αναπτυσσόμενου παιδικού εγκεφάλου. Στην πρώιμη παιδική ηλικία, ο εγκέφαλος αναπτύσσεται ταχύτερα από οποιοδήποτε άλλο όργανο στο σώμα.

Στην ηλικία των 5 ετών, ο εγκέφαλος πλησιάζει περίπου το 90% του ενήλικου βάρους του και στην ηλικία των 7 έχει ωριμάσει πλήρως. Το γεγονός αυτό καθιστά την παιδική ηλικία μια πολύ ευαίσθητη και κρίσιμη περίοδο για την εγκεφαλική ανάπτυξη. Το στρες του παιδιού -οφειλόμενο στον πόνο και το φόβο που προκαλείται από το δαρμό- μπορεί να επιδράσει αρνητικά στην ανάπτυξη και λειτουργία του παιδικού εγκεφάλου. Δυστυχώς, πολλά παιδιά υπόκεινται σε σωματική τιμωρία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου της μεγάλης πλαστικότητας του εγκεφάλου. Η επίπτωση μπορεί να είναι η αναστολή της φυσιολογικής εγκεφαλικής ωρίμανσης με αποτέλεσμα τις μη αναστρέψιμες ανωμαλίες για την υπόλοιπη ζωή του παιδιού.

• Όταν οι ενήλικες χρησιμοποιούν σωματική τιμωρία, είναι πιθανότερο τα παιδιά τους να διδαχθούν ότι αυτή η συμπεριφορά είναι η επιθυμητή επιλογή όσον αφορά στην πειθαρχία ή ότι είναι αποδεκτό οι «μεγάλοι» να χτυπούν τους «μικρούς», δίχως απαραίτητα να αναγνωρίζουν τα παιδιά το «παραστράτημα» μιας δικής τους συμπεριφοράς και τις συνέπειές του.
• Η σωματική τιμωρία (χτυπήματα, τράβηγμα μαλλιών, χαστούκια, κτλ.) καταστρέφει τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμηση του παιδιού.
• Το ξύλο αντί να διδάσκει στα παιδιά πώς να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους, τα γεμίζει με φόβο για τους γονείς τους και τα μαθαίνει πώς να κάνουν κάτι (μια «αταξία») χωρίς να τα πιάσουν!
• Ειδικά για τα παιδιά που επιζητούν προσοχή, η σωματική τιμωρία μπορεί να δρα ως ανταμοιβή, μιας και η αρνητική ενασχόληση μαζί τους είναι «καλύτερη» από την πλήρη απουσία ενασχόλησης (Pendley-Shroff  2005a).
• Υπάρχουν πολλές άλλες πιο υγιείς και αποτελεσματικές μορφές πειθαρχίας. Μάλιστα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών στο εξωτερικό, αλλά και στην Ελλάδα, επιβεβαιώνουν πως η σωματική τιμωρία δεν είναι αποτελεσματική μακροπρόθεσμα. Αντίθετα, ενέχει και δημιουργεί παράγοντες επικινδυνότητας, όσον αφορά στην επιθετική και αντικοινωνική συμπεριφορά των παιδιών (Durrant et al. 2004).

Άλλες δε αρνητικές επιπτώσεις που σχετίζονται με τη σωματική τιμωρία, είναι η ροπή των παιδιών που υπέστησαν σωματική τιμωρία προς το έγκλημα, η αδιαφορία για τους ηθικούς νόμους και η αποτυχία τους να διαχωρίσουν το «σωστό» από το «λάθος» (Winterfeld 2002). Επιπλέον, σε έρευνα που έγινε στο Οντάριο (Murray 1999), βρέθηκε πως ενήλικες που ως παιδιά...

Το τυφλό αγόρι

Ένα τυφλό αγόρι καθόταν στα σκαλιά ενός κτιρίου και είχε ένα καπέλο μπροστά από τα πόδια του. Δίπλα υπήρχε μια πινακίδα που έγραφε:  
«Είμαι τυφλός, παρακαλώ βοηθήστε με.»

The Blind Boy

Μέσα στο στο καπέλο υπήρχαν μόνο λίγα κέρματα .

Ένας άνδρας που περνούσε εκείνη την ώρα,  κοντοστάθηκε και σταμάτησε μπροστά από το τυφλό αγόρι. Έβγαλε μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα έριξε  στο καπέλο. Ύστερα πήρε την πινακίδα, τη γύρισε ανάποδα, και έγραψε κάποιες λέξεις. Τοποθέτησε την πινακίδα πίσω στη θέση της, έτσι ώστε όσοι περνούσαν από μπροστά να βλέπουν τις λέξεις που έγραψε.

Σύντομα το καπέλο άρχισε να γεμίζει από κέρματα. Πολλοί περισσότεροι περαστικοί άφηναν πια χρήματα για το τυφλό αγόρι.

Το απόγευμα, ο άνθρωπος που είχε αλλάξει την πινακίδα γύρισε να διαπιστώσει πώς πάνε τα πράγματα.

Το αγόρι τον αναγνώρισε από τα βήματά του και τον ρώτησε:

«Εσύ είσαι  αυτός που άλλαξε την πινακίδα μου σήμερα το πρωί; Τι έγραψες; «

«Έγραψα το ίδιο που είχες γράψει, αλλά με διαφορετικές λέξεις»  απάντησε στο παιδί.

"Today is a beautiful day and I cannot see it."

Αυτό που  είχε γράψει ήταν το εξής:

 »Σήμερα είναι μια υπέροχη ημέρα και δεν μπορώ να την δω.»

 - – - – -

Πιστεύετε ότι οι δύο φράσεις έλεγαν ακριβώς το ίδιο πράγμα;

Φυσικά και οι δύο προτάσεις έλεγαν στους περαστικούς ότι το αγόρι είναι τυφλό. Όμως, η πρώτη πρόταση έλεγε απλά ότι το αγόρι είναι τυφλό, ενώ η δεύτερη πρόταση υπονοούσε πόσο τυχεροί ήταν οι περαστικοί που δεν είναι τυφλοί. 

Οπότε, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η δεύτερη φράση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική.

Ηθικό Δίδαγμα: Να είστε ευγνώμονες για αυτά που έχετε. Να είστε δημιουργικοί. Να καινοτομείτε. Σκεφτείτε θετικά και με διαφορετικό τρόπο.

Προσκαλέστε τους άλλους κοντά σας με σοφία. Ζήστε τη ζωή χωρίς δικαιολογίες. Όταν η ζωή σας δίνει 100 λόγους για να κλάψετε, απαντήστε με 1000 λόγους για να χαμογελάσετε. Αντιμετωπίστε το παρελθόν χωρίς στεναχώρια.  Προετοιμαστείτε για το μέλλον χωρίς φόβο. Κρατήστε την πίστη και απομακρύνετε το φόβο.

Το πιο όμορφο πράγμα είναι να βλέπετε κάποιον να χαμογελά. Και ακόμα πιο όμορφο είναι, να γνωρίζετε ότι είστε εσείς ο λόγος πίσω από αυτό το χαμόγελο!

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

H παιδική δουλεία μέσα από τα μάτια παιδιών δημοτικού της Έγκωμης

Οι 20 μαθητές και μαθήτριες της Στ’ Τάξης με τη δασκάλα τους Μαρία Νικολάου μελέτησαν το θέμα της παιδικής δουλείας και της καταναγκαστικής εργασίας.

Η Χρίστινα, ο Χρυσόστομος, ο Ανδρέας, η Μαρία, η Βικτώρια είναι μερικοί από τους είκοσι μαθητές της έκτης τάξης του Α’ Δημοτικού Σχολείου Εγκωμης.

Κανένας από αυτούς δεν έχει ποτέ ταξιδέψει στο Μάλι, το Νεπάλ, το Πακιστάν, την Ινδία και σε άλλες χώρες της Αφρικής και της Ασίας, και ίσως ποτέ σε κανένα να μην δοθεί η ευκαιρία για ένα τέτοιο ταξίδι. Γνωρίζουν όμως για τα συνομήλικα τους παιδιά στις χώρες αυτές που δουλεύουν σε βυρσοδεψεία, σε εργοστάσια παπουτσιών, σε υφαντουργία, σε φυτείες κακαόδεντρων και βαμβακιού, που στοιβάζονται τη νύκτα σε ένα υπνοδωμάτιο με τα άλλα έξι αδέλφια τους, που δεν έχουν πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες υγιεινής, που δεν έχουν δικαίωμα στη μάθηση, που ονειρεύονται κάποια μέρα να γίνουν χορευτές, γιατροί, δάσκαλοι.
Οι 20 μαθητές και μαθήτριες της Στ’ Τάξης με τη δασκάλα τους Μαρία Νικολάου μελέτησαν το θέμα της παιδικής δουλείας και της καταναγκαστικής εργασίας, κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας και της Αφρικής, και παρουσίασαν την Πέμπτη τα αποτελέσματα των εργασιών τους ενώπιον της Επιτρόπου Παιδείας της ΕΕ Ανδρούλας Βασιλείου, των εκπαιδευτικών του σχολείου και λειτουργών του Υπουργείου Παιδείας.
Τα παιδιά χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες και αφού μελέτησαν το θέμα με τη χρήση του διαδικτύου και διαφόρων μέσων του (βικιπαιδεία κ.α) παρουσίασαν τα ευρήματά τους, χρησιμοποιώντας διαφάνειες και πολυμέσα. Στις μελέτες τους τα παιδιά χρησιμοποίησαν παραδείγματα, έρευνες και φωτογραφίες και προσπάθησαν να πείσουν το ακροατήριο για την ανάγκη τερματισμού της εξαναγκαστικής εργασίας στα παιδιά. Είχαν όμως και εισηγήσεις όπως για παράδειγμα να αποσταλούν επιστολές στο Υπουργείο Παιδείας για εκστρατεία ενημέρωσης της κοινής γνώμης, να σταλεί επιστολή στο Υπουργείο Εμπορίου για τερματισμό της εισαγωγής προϊόντων τα οποία αποδεδειγμένα κατασκευάστηκαν από παιδιά-εργάτες κτλ.
Οι μαθητές της Στ’ τάξης κατέπληξαν με την ποιότητα των εργασιών τους, τις εύστοχες απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσε η Επίτροπος Βασιλείου, αλλά και με τη χρήση της γλώσσας. Εμφανίστηκαν βαθιά συνειδητοποιημένα για το θέμα της παιδικής εργασίας και των προεκτάσεών του, και ήταν ενήμερα για εταιρείες στο εξωτερικό τα προϊόντα των οποίων κατασκευάζονται-με βάση έρευνες-αποκλειστικά από παιδιά-εργάτες στα εργοστάσια και τις βιοτεχνίες σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου.
Μέσα από τις εργασίες τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να ψάξουν και να μάθουν περισσότερα για τις χώρες στις οποίες γίνεται εκμετάλλευση ανηλίκων, ενώ σε ερωτήσεις της Επιτρόπου για ποιό λόγο επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν αποσπάσματα ερευνών, συγκεκριμένα παραδείγματα και συνεντεύξεις, απάντησαν ότι με τον τρόπο αυτό ήθελαν να πείσουν για την αξιοπιστία της μελέτης τους.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες συζήτησαν με την Επίτροπο για τη διαφορά της καταναγκαστικής εργασίας, η οποία στερεί από τα παιδιά το δικαίωμα στο παιχνίδι και τη μάθηση, και της εργασίας που γίνεται στο σπίτι, σε μια οικογενειακή επιχείρηση κτλ.
«Είναι διαφορετικό να βοηθάμε τους γονείς μας στο κήπο ή αλλού, αυτό το κάνουμε γιατί θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε και δεν είναι κάτι που γίνεται με τη βία», απάντησαν.
Η πρώτη ομάδα στην εργασία της έλαβε συνεντεύξεις από παιδιά του σχολείου για το θέμα της παιδικής εργασίας και μέσα από τις απαντήσεις και τους προβληματισμούς των συμμαθητών και συμμαθητριών τους παρουσίασαν την εργασία τους, θέλοντας όπως μας είπαν, να την κάνουν πιο ζωντανή και να κινήσουν το ενδιαφέρον. Η δεύτερη ομάδα έφτιαξε τη δική της, χειροποίητη αφίσα και παρουσίασε τους προβληματισμούς της στους συμμαθητές της χρησιμοποιώντας παραδείγματα. Η τρίτη ομάδα έφτιαξε το δικό της τρίπτυχο, στο οποίο περιλαμβάνονται φωτογραφίες και μαρτυρίες παιδιών σε διάφορα μέρη του κόσμου, ενώ η τέταρτη ομάδα χρησιμοποίησε power point το οποίο όπως εξήγησαν τα παιδιά, θα σταλεί μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στους συμμαθητές τους στο σχολείο για να ενημερωθούν για το σοβαρό θέμα.
Ενθουσιασμένη η Επίτροπος Βασιλείου δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι η σημερινή παρουσίαση επιβεβαιώνει τα όσα η ίδια προτείνει να γίνουν στα σχολεία μας, «δηλαδή το πώς μπορούμε να ανασχεδιάσουμε το όλο εκπαιδευτικό σύστημα για να προσαρμοστεί στις νέες τεχνολογίες, γιατί η ‘ξερή’ μάθηση είναι εκείνη που τελικά οδηγεί στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι μας, βγαίνοντας από τα σχολεία να μην μπορούν να βρουν εργασία».
Η κ. Βασιλείου είπε ότι με τη βοήθεια της νέας τεχνολογίας σε όλα τα μαθήματα, μπορεί το παιδί να αναπτύξει τις γνώσεις του σε ένα βαθμό ασύλληπτο, να μάθει πολλά και διαφορετικά πράγματα και να αναπτύξει τη γλωσσική του ευχέρεια.
«Eκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι η ευχέρεια με την οποία όχι μόνο παρουσίασαν τα θέματά τους, αλλά σε όλες τις ερωτήσεις που τους υπέβαλα είχαν έτοιμη και την απάντηση», ανέφερε, προσθέτοντας ότι «αυτό σημαίνει ότι έχουν και την ευχέρεια της γλώσσας, αλλά έχουν κάνει και τις έρευνες τους δηλαδή δεν έμειναν απλά στο θέμα που τους απασχολούσε δηλαδή της καταναγκαστικής εργασίας των παιδιών».
Εξήρε τη σημασία του γεγονότος ότι τα παιδιά προχώρησαν ακόμη ένα βήμα παραπέρα, δηλαδή για άγνωστα πράγματα που έβρισκαν, χώρες κτλ, έκαναν την έρευνά τους και έμαθαν πολύ περισσότερα.
Απαντώντας σε ερώτηση, η κ. Βασιλείου είπε ότι το πρόβλημα της παιδικής εργασίας δεν είναι σοβαρό στην Ευρώπη, και απασχολεί κυρίως τις χώρες τις αναπτυσσόμενες της Ασίας και της Αφρικής. Εξήγησε ότι υπάρχει μια μεγάλη κίνηση τώρα στην Ευρώπη να απαγορευθούν οι εισαγωγές προϊόντων τα οποία κατασκευάζονται κατόπιν εκμετάλλευσης παιδιών, όπως περσικά χαλιά, αθλητικά παπούτσια κτλ και αναφέρθηκε και στο πρόσφατο παράδειγμα των Ολυμπιακών Αγώνων όπου έγινε μια προσπάθεια να γίνει ’επίθεση’ σε εκείνες τις εταιρείες που κατασκεύαζαν είδη με την εκμετάλλευση μικρών παιδιών.
Η Επίτροπος αναφέρθηκε επίσης στη συζήτηση που έγινε εντός της αίθουσας για τη διαφορά μεταξύ της εξαναγκαστικής εργασίας των παιδιών που τους στερεί των δικαιωμάτων της μόρφωσης, του ελεύθερου χρόνου και του παιχνιδιού και την συνεισφορά στο σπίτι και στην οικογενειακή επιχείρηση .
Σε ερώτηση αν εξαιτίας της κρίσης διαπιστώθηκαν οποιαδήποτε κρούσματα παιδικής εργασίας κατόπιν εξαναγκασμού των γονέων, η κ. Βασιλείου απάντησε πως δεν έχει υπόψη τις ειδικές έρευνες πάνω σε αυτό το θέμα.
«Αλλά σίγουρα θα υπάρξουν παιδιά- θύματα, αντιλαμβάνεστε ότι όταν σε μια οικογένεια δεν έχουν να φάνε, το παιδί αυτό θα εξαναγκαστεί να κάνει κάτι για να βγάλει χρήματα ή να πάρει τρόφιμα και αυτό μας προβληματίζει πολύ, ειδικότερα για το θέμα της πορνείας και της εκμετάλλευσης των παιδιών», κατέληξε.
Το Α’ δημοτικό σχολείο Εγκωμης είναι ένα από τα πέντε δημόσια δημοτικά που λειτουργούν στην περιφέρεια Εγκωμης. Το πρώτο κτίριο λειτούργησε το 1915 και στεγαζόταν στην αυλή της παλαιάς εκκλησίας του Αγίου Νικολάου.
Στο σχολείο φοιτούν 368 παιδιά με σύνολο 27 εκπαιδευτικών. Τα τελευταία χρόνια το σχολείο συμμετέχει στα ευρωπαϊκά προγράμματα «Οικολογικά Σχολεία» και «Ευρωπαϊκό Δίκτυο Σχολείων Προαγωγής Υγείας».
από kathimerini

ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙ: ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΤΗ ΦΛΟΓΑ (VIDEO)

27 Ιανουαρίου, 25 Ελληνες Dj δυναμώνουν τη ''Φλόγα''...

Φιλανθρωπική συναυλία στο Tramp

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου μακριά αλλά ίσως και κοντά, σε ένα φανταστικό χωριό αλλά ίσως και πραγματικό, ζούσανε τα Μπομπιράκια. Τα Μπομπιράκια ήταν μια μικρή παρεούλα από 31 πανέμορφα πλασματάκια. Άλλα με ροζ σκουφάκι και άλλα με γαλάζιο. Ροζ σκουφάκι για τις Μπομπιρούλες και γαλάζιο για τους Μπομπιρούληδες. Μα πάντα με σκουφάκι.

Η μοίρα βλέπεις τά ‘θελε να πρέπει να φορούν συνέχεια το σκουφάκι τους. Το σκουφάκι τους σκέπαζε το μυστικό τους. Ένα μυστικό που έκανε τα Μπομπιράκια να ξεχωρίζουν απ´ τα υπόλοιπα παιδάκια. Ένα μυστικό που όσο τα ξεχώριζε άλλο τόσο τους έδινε και μια δύναμη. Μια δυναμή μαγική, τεράστια, μια δύναμη πέρα από κάθε φαντασία.

Κοντά στο Μπομπιροχωριό ζόυσε ένας Δράκος. Ένας μεγάλος, κακός και μοχθηρός Δράκος. Τα Μπομπιράκια κάθε μέρα πάλευαν μαζί του. Πάλευαν να τον κρατήσουν μακριά από το Μπομπιροχωριό. Πάλευαν και τον έκαναν να γυρνάει τα βράδια στη σκοτεινή σπηλιά του όλο και πιο αποδυναμωμένος. Όπως είπαμε τα Μπομπιράκια ήταν ισχυρά, με δύναμη τέτοια που δεν την χωρούσε ανθρώπινος νους. Κι όταν ο Δράκος λαβωμένος γυρνούσε στη κατάμαυρη κρυψώνα του τα βράδια, τα Μπομπιράκια μαζεύονταν όλα μαζί στο κέντρο του χωριού γύρω από μια τεράστια φωτιά και κοιμόντουσαν έχοντας αγκαλιά το ένα το άλλο.

Η φωτιά αυτή δεν ηταν μια οποιαδήποτε φωτιά. Η μεγάλη αυτή φωτιά στο κέντρο του χωριού ήταν το κρυφό τους όπλο.
Ηταν μια πελώρια φλόγα που ανάβλυζε φως τόσο έντονο και τόσο λαμπερό που γέμιζε τις καρδούλες τους με αγάπη και ζέσταινε τις ψυχούλες τους. Και έτσι το πρωι ξυπναγαν πάλι με όρεξη και θάρρος να πάνε να ξεκάνουνε τον Δράκο. Ήταν πολύ σημαντικό η φλόγα να καίει και να είναι πάντα δυνατή. Αλλιώς θα απλωνόταν το σκοτάδι και ο Δράκος θα άρχιζε να κερδίζει τις μάχες..

Μια βραδιά σαν όλες τις άλλες τα Μπομπιράκια επέστρεψαν ένα ένα στο χωριό μετά
τις μάχες και κουρνιασαν να κοιμηθούν το ένα πλάι στ´ άλλο όπως ´καναν κάθε νύχτα. Μα ξάφνου ένιωσαν να κρυώνουν και τα πάντα γύρω δεν ήταν τόσο φωτεινά όσο συνήθως.

Σαν η φλόγα να αρχιζε να χάνεται λίγο.. Τα Μπομπιράκια τρόμαξαν! Τι θα καναν άμα έσβηνε η φλόγα;

Πέρασαν μέρες. Τα Μπομπιράκια πολεμούσαν και κέρδιζαν τον Δράκο όσο μπορούσαν μα τα βράδια δεν ήταν οπως άλλοτε. Η φλόγα αδύναμη δεν υψωνόταν φωτίζοντας όλο το χωριό και κάνοντας την νύχτα μέρα από την λάμψη. Τα Μπομπιράκια κρύωναν πολύ πια και εσφιγγαν όλο και περισσότερο το ένα το άλλο για να ζεσταθούν καθώς κοιμόντουσαν. Προσπάθησαν να ρίξουν ξύλα και να δυναμώσουν τη φωτιά μα δε γινόταν τίποτε. Τη φύσαγαν μα δεν γινόταν τίποτε. Και είχαν και τον Δράκο. Δεν ήξεραν τί να κάνουν. Δεν είχαν βαρεθεί να παλεύουν με τον Δράκο, θα το έκαναν μέχρι να τον σκοτώσουν. Μα το κρύο και το σκοτάδι, αυτά είναι που δεν μπορούσαν και τα φόβιζε…

Μια μέρα, πάνω που είχε αρχίζει να βραδιάζει και τα Μπομπιράκια επέστρεφαν σπίτι, πέρναγε κοντά από το Μπομπιροχωριό μια μεγάλη παρέα. Ήταν πολλοί, κοντά 35 άτομα. Κρατούσαν πολύχρωμα στολίδια, γελούσαν δυνατά και ´παιζαν μουσική. Φωναχτοί και χαρούμενοι δε μπορούσες να μην τους παρατηρήσεις! Ξαφνικά τα Μπομπιράκια είδαν να συμβαίνει κάτι εκπληκτικό! Οσο η παρέα πλησίαζε στο χωριό και το τραγούδι και τα γέλια γίνονταν πιο δυνατά τόσο ξαναδυνάμωνε κι η φλόγα! Ναι! Αυτό ήταν! Έτσι θα ζωντάνευαν και πάλι τη φωτιά! Γρήγορα τα Μπομπιράκια τρέξαν να προλάβουν τη παρέα πριν φύγει μακριά και την χάσουν! Μια κοπέλα με τεραστιο χαμογελο τα υποδέχτηκε ολα στην αγκαλιά της και πριν προλάβουν να της εξηγήσουν τί συμβαίνει έιχε ηδη πιάσει ολη την παρέα από το χέρι και κατευθύνονταν προς το κέντρο του χωριού, εκεί που ήταν η φλόγα..

Την Κυριακή 27 Ιανουαρίου 25 Ελληνες Dj μεσα από τη μουσική τους έχουν κοινό στόχο να δυναμώσουν τη Φλόγα για τα παδιά με νεοπλασματική ασθένεια στο μπαρ tramp στο Γκάζι.

Ας προσφέρουμε ενα τόσο δα χαμόγελο στα μικρά αυτά ανθρωπάκια που αν και η ζωή του έχρισε πολεμιστές από τόσο τρυφερή ηλικία μάχονται με αξιοπρέπεια και τα καταφέρνουν!

Ας είμαστε ολοι εκεί, φροντίζοντας η Φλόγα αυτή να μη σβήσει ποτέ!
από agioritikovima