Δακρύζω σαν μικρό παιδί...

Αλλά να, οι διαφορές του χθες, σήμερα γίνονται βάραθρα

«ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΘΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΨΙΘΥΡΙΣΩ, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».

    Δανείζομαι τη φράση, για να ξεδιπλώσω δικά μου συναισθήματα. Γιατί αυτή η φράση χτυπάει την καρδιά μου και το μυαλό μου, σταθερά, με καρφάκια που πληγώνουν και ματώνουν αλλά και με βελούδο που χαϊδεύει απαλά, εκεί που πάντα το σώμα επιθυμεί και ο νους ξαπλώνει.

«ΘΑ ΔΑΚΡΥΣΩ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ», ΛΕΕΙ.

    Και σκέφτομαι ότι τα δάκρυα, απλή ένδειξη ότι τα γόνατα λυγίζουν ελαφριά μπροστά σε μια χαρά ή έναν πόνο, μπροστά σε μια εικόνα που συγκινεί -ο καθένας έχει τις δικές του-, στο άκουσμα μιας μουσικής ή στην ανάμνηση του βιώματος, σπανίζουν πια. 

Τα άλλα, τα δάκρυα αντίδρασης δεν έχουν την ίδια γεύση.

ΘΑ ΨΙΘΥΡΙΣΩ «Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ», ΛΕΕΙ. 

    Και πάλι σκέφτομαι ότι αυτή η υπέροχη λέξη, η βαθιά, χάνει μέρα με τη μέρα τη χροιά της, το χρώμα της ξεφτίζει μπροστά στο εκτυφλωτικό φως που καίει κάθε κύτταρο ευγένειας, κάθε κύτταρο καλής προαίρεσης.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΧΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΣΕ ΦΤΩΧΟΥΣ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ, ψηλούς και κοντούς, ωραίους και άσχημους, έξυπνους και χαζούς, ικανούς και ανίκανους. Οι άνθρωποι χωριζόμαστε συναισθηματικά σε μικρόψυχους και μεγαλόψυχους. Όσο οι μικρόψυχοι κερδίζουν έδαφος και προχωρούν στη ζωή ευθυτενείς, τόσο οι μεγαλόψυχοι αποσύρονται. Και σπανίζουν εκείνοι που δακρύζουν και λένε «σε ευχαριστώ».

ΓΙΑΤΙ ΑΜΑ ΔΑΚΡΥΣΕΙΣ Ή ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΕΙΣ, ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥ, ΤΟΥ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥ, ΤΟΥ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΥ.

    Δεν παρακολουθείς τη μιζέρια του άλλου, δεν εντάσσεσαι στην αγέλη που κυνηγά χρήμα και εξουσία, δεν χαρακτηρίζεσαι ως leader της εποχής. Η προσφορά άνευ όρων, η αγαθή προσφορά χωρίς δεύτερη σκέψη, η εμπιστοσύνη χωρίς ενδοιασμούς, όλα αυτά που θα κάνουν τη ζωή σου πιο όμορφη και θα κερδίσεις ανθρώπους και την ψυχική ευφορία που προκαλείται από την ικανοποίηση που έπεται, προκαλούν τρόμο.

ΟΣΟ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΠΡΟΔΙΔΕΣΑΙ, τόσο πιο μικρόψυχος θα μπορούσες να καταλήξεις.

 

ΟΧΙ ΟΜΩΣ. ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ «ΚΛΕΒΟΥΝ», ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ, τόσο να θυμάσαι πως πάλι κερδισμένος είσαι. Αυτός που «κλέβει» την ιδέα σου -μου έτυχε αυτό όπως και σε πολλούς άλλους-, αυτός που σε αντιγράφει για να ωφεληθεί άνευ σού, αυτός που ποτέ δε θα εκτιμήσει ότι με αυθορμητισμό του έδωσες, αυτός πάντα μικρό ερπετό θα είναι. Βρώμικο και δύσοσμο. Αυτοί που πουλούν στεγνά σήμερα -συναδέλφους και φίλους, γνωστούς και αγνώστους προς αυτούς- θα παραμείνουν σκουπίδια πολυπατημένα από ρόδες μετά την απεργία των σκουπιδιάρικων. Θα έχουν λεφτά και χαμόγελα απαστράπτοντα, μα τη στιγμή που στους σάλιαγκες δίπλα τους θα τελειώσει το σάλιο, δεν θα έχουν ένδυμα άλλο να σκεπαστούν.

ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΔΑΚΡΥΑ ΟΥΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    Η βαθιά ανάσα της ουσιαστικής, αληθινής ικανοποίησης του δοσίματος και της ανταπόδοσης είναι ξένοι τόποι. Απάτητοι για αυτούς. Αυτό το οξυγόνο θα γεμίζει τους άλλους πνεύμονες. Το (γλυκό, όχι αλατισμένο) κλάμα του μίζερου και το (γλυκανάλατο, όχι σταράτο) ευχαριστώ του κόλακα, που ορίζουν πληθώρα κρατούντων σήμερα, δεν αφορούν τις ψυχές τις μεγαλόψυχες.

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ. 

    Όμως, στον ενήλικο βίο μας, επιλέγουμε στρατόπεδο. Θα είμαστε με τους μεγαλόψυχους που ρισκάρουν κάθε μέρα ή τους μικρόψυχους που φορούν πανοπλίες παντού, γύρω από την καρδιά τους και γύρω από την ψυχή τους; Δακρύζω σα μικρό παιδί, όσο περισσότερο χρειάζεται να πω «ευχαριστώ».

Αφιερωμένο στον Μιχάλη Δ.

Μια Κόλλια -  δημοσιογράφος.

doctv.gr 

Αντικλείδι, antikleidi