Το να βάζεις τον δάκτυλο στον τύπο των ήλων δεν ξέρω αν είναι γενναιότητα, τόλμη, συνήθεια, ανάγκη, πρωτοτυπία, διαφορά, υπέρβαση, καθήκον ή πόνος...
Προσωπικά το θεωρώ ΘΕΡΑΠΕΙΑ.
Μόνο αν αγγίξεις, αναγνωρίσεις, αποδεχθείς, συνειδητοποιήσεις το είδος και το μέγεθος της πληγής που πονάει, ανακαλύπτεις το φάρμακο που μπορεί αν όχι να την κλείσει, τουλάχιστον να την επουλώσει γλυκά...
η Λυγερή
Από ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ
``````````````````````````````````````````````````````````````````
Σήμερα βρέθηκα (πάλι), στο χαμόγελο του παιδιού και μου ήρθες στο μυαλό...
ReplyDeleteΕυωδιαστό μας χαμομηλάκι, σε ευχαριστώ !
DeleteΑν μου επιτρέπεις να αφήσω ένα σχόλιό μου από τον Πηγαιμό, ( Ο τόπος σου είναι ιερός που αξίζει μια προσευχή να ακούγεται κι από δώ...)
"Το περιεχόμενο του μηνύματος δεν με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη ως προς την ακρίβεια του περιεχομένου.
Το εγχείρημα όμως και η προσπάθεια αλλαγής θεώρησης της Αναπηρίας από την κοινωνία των πολιτών ,τυγχάνει της απολύτου αποδοχής μου γι αυτό και προχώρησα σε αυτήν την ανάρτηση. Και εξηγούμαι.
Το να απαλύνουμε τους όρους και να στρογγυλεύουμε καταστάσεις ώστε να μην είναι αιχμηρές και να τραυματίζουν όποιον αγγίζουν ,δεν δίνει λύσεις.
Απλώς ενισχύουν την τάση να κουκουλώνομε, να εξαπλουστεύουμε το πρόβλημα που σημαίνει προφανώς ότι δεν το ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ.
Λέει λοιπόν το μήνυμα :
" ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ Η, ΠΕΡΙΕΡΓΑ."
Η πραγματικότητα όμως λέει, ότι η Αναπηρία τους (Νοητική-Κινητική-Ψυχική) μπορεί να μην είναι αρρώστια με την παθογόνο έννοια του όρου.
Να μην είναι μεταδοτική ασθένεια, ή επάρατος νόσος που να οδηγεί στον θάνατο.
Είναι όμως μια επ' αόριστο νοσηρή κατάσταση με πολλές παραμέτρους, που εξαναγκάζουν το άτομα σε μιαν δια βίου εξάρτηση από τρίτους. Ακόμη και φαρμακευτική συντήρηση προς αντιμετώπιση των οργανικών μακροχρόνιων προβλημάτων, συνεπακόλουθα της αναπηρίας τους.
Δεν χρειάζονται λοιπόν ΜΟΝΟ ( όπως λέει το μήνυμα) την αποδοχή των συνανθρώπων τους.
Χρειάζονται την υποστήριξη της Πολιτείας για μια αξιοπρεπή πρόσβαση στην Υγεία, την Εκπαίδευση, την Εργασία, την Συντροφικότητα....
Αυτά θα μου πεις είναι δικαιώματα κάθε πολίτη.
ΝΑΙ αλλά στην περίπτωση των ΑμεΑ είναι δύσκολη έως μάταιη και αδύνατη η διεκδίκησή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Εκεί έγκειται κυρίως, η διαφορά τους ,σε σχέση με τους συμπολίτες τους.
Προς αυτήν την κατεύθυνση, προβολής και υποστήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, πρέπει να στραφεί η κοινωνία μας για να πάρει σάρκα και οστά η υπέροχη ανθρώπινη Αξία της ΑΠΟΔΟΧΗΣ.
Μόνο τότε δεν θα τους αφήνουμε πίσω.......Μόνο τότε δεν θα έχουμε την συνευθύνη με την Πολιτεία για την καθυστέρηση των ΑμεΑ στην δύσκολη διαδρομή τους στο στίβο της ζωής......
Να είσαι πάντα Καλά :-)
Delete