Στις παιδικές τις θάλασσες...

Στις παιδικές τις θάλασσες με τα χρωματιστά
όνειρα που όσο μεγαλώνεις γίνονται ασπρόμαυρα.

Απόψε θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία από την παιδική μου ηλικία. Από πολύ μικρούλα μου άρεσαν πάντα τα ταξίδια, τα όνειρα, άλλοι κόσμοι, άνθρωποι, εικόνες.

Ονειρευόμουν χώρες μακρινές, ανθρώπους με διαφορετικά ρούχα, χρώματα, σκιές πολύχρωμες, θάλασσες ρηχές μα και βαθιές και άγριες, κύματα πανύψηλα, απάνεμες ακρογιαλιές, δέντρα που σε αγκαλιάζουν με τον ίσκιο τους και όσα πολλά μπορεί να βάλει το μυαλουδάκι ενός μικρού παιδιού.

Είχε πέσει λοιπόν εκείνο τον καιρό στ' ακούσματά μου ένα τραγούδι που μου άρεσε πολύ και το άκουγα συνέχεια. Μετά από δυό τρεις φορές το έμαθα κι απέξω και το τραγουδούσα συχνά-πυκνά στο σπίτι.

Ειδικά λοιπόν στην τελευταία στροφή, δυνάμωνα και την φωνούλα μου και το τραγουδούσα με στόμφο!

Αλλά δεν καταλάβαινα όμως, γιατί η μαμά μου με μάλωνε. Μα σας λέω με μάλωνε πολύ... μέχρι που έφαγα και ολίγον μπερντάκι για να σταματήσω να το λέω.

Και ξέρετε τί νόμιζα σαν παιδάκι; Έλεγα δεν θέλει η μαμά να ταξιδέψω να δω θάλασσες και άλλους κόσμους για να μην φύγω από κοντά της.

Μέχρι που όταν μεγάλωσα πια και ξανάκουσα το ίδιο τραγούδι, τότε κατάλαβα γιατί με μάλωνε η μαμά μου.

Μα και σαν μεγάλωσα δεν έπαψα να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω. Ταξίδια είναι και τα όνειρα, για έναν καλύτερο κόσμο με αγάπη για τον συνάνθρωπο και ένας ταξιδευτής που στην καρδιά του θα είναι όλου του κόσμου οι θάλασσες!

Σοφία Ντρέκου (Sophia Siglitiki Drekou)

Ακούστε το τραγούδι κι εσείς...