Ο Σπουργίτης και το Ουράνιο Τόξο

Ήταν κάποτε ένας σπουργίτης που ήθελε να γνωρίσει το ουράνιο τόξο. Ήθελε να δει από κοντά τα χρώματά του.

- Είναι πολύ μακριά το ουράνιο τόξο! του έλεγε η σοφή κουκουβάγια. Κι εσύ τόσο μικρούλης που είσαι, θα κουραστείς και θα μείνεις στα μισά του δρόμου!

Όμως ο σπουργίτης δεν άλλαζε γνώμη.
Κι έτσι ένα πρωί ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.
Πέρασε μέσα από το μεγάλο δάσος. Είδε τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ελέφαντες και τις μαϊμούδες…
- Πάω καλά για το ουράνιο τόξο; ρώτησε έναν χιμπατζή.
- Καλά πας! του απάντησε εκείνος.

Μετά από το μεγάλο δάσος, ο σπουργίτης βρέθηκε στη μεγάλη θάλασσα. Είδε τα κύματα, είδε τα ψάρια, είδε τα καράβια, είδε τους γλάρους.
Για το μέρος που βρίσκεται το ουράνιο τόξο, από δω πάνε; ρώτησε ένα δελφίνι.
- Ναι! του απάντησε εκείνο.

Μετά από τη μεγάλη έρημο, ο σπουργίτης βρέθηκε στα μεγάλα βουνά. Είδε τα χιόνια, είδε τους αϊτούς, είδε τις αρκούδες, είδε τις δροσερές πηγές και τα πανύψηλα έλατα.
- Προς τα που πέφτει το ουράνιο τόξο; ρώτησε ένα σκίουρο.
- Εκεί! του έδειξε εκείνος.
Και ο σπουργίτης αν και είχε πια κουραστεί, πήρε κουράγιο και συνέχισε.
Το καταλάβαινε πως πλησίαζε.

Και να! Μόλις πέρασε το τελευταίο βουνό, βρέθηκε στην πεδιάδα που κατοικούσε το ουράνιο τόξο.
Ήταν μια πλατιά πεδιάδα, γεμάτη από λουλούδια.
Τα λουλούδια είχαν πάνω τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Υπήρχαν και πουλιά που τα φτερά τους τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Υπήρχε και το ίδιο το ουράνιο τόξο.
Όμορφο που ήταν!
Ο σπουργίτης πήγε και κούρνιασε στην πιο χαμηλή μεριά του.
Μπορούσε πια να ξεκουραστεί.
Σήκωσε τα μάτια του προς τα επάνω. Ό,τι έβλεπε ήταν λουσμένο σε μαγευτικούς χρωματισμούς.
- Αχ τι ομορφιά! είπε ο σπουργίτης. Άξιζε η κούραση! κι έπειτα έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε.
Τα όνειρά του είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τόσο όμορφα όνειρα ήταν.

Μάνος Κοντολέων
Ιστορίες και παραμύθια για το νηπιαγωγείο
Ρούλα Παπανικολάου
Εκδόσεις Μικρός Πρίγκιπας

astropeleki