Όσο υπάρχουν άνθρωποι...
Με αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την ιστορία μιας 30χρονης καθηγήτριας Αγγλικών, μιας ευαισθητοποιημένης γυναίκας που άφησε για λίγο πίσω τη δική της ζωή, τις ανέσεις της και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Ζάμπια στην Αφρική με έναν και μόνο σκοπό: να δώσει χαμόγελο σε ορφανά και φτωχά παιδιά, σε αγγελούδια που από τη μέρα που αντίκρισαν το φως του ήλιου παλεύουν για να κρατηθούν στην ζωή. Που παλεύουν για όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, ένα πιάτο φαγητό, για παράδειγμα...
Πρόκειται, όπως λέει η ίδια έχοντας επιστρέψει από το ταξίδι της, για
μία ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής, μία εμπειρία που της έδωσε τη
δυνατότητα να βοηθήσει συνανθρώπους της σε μια μακρινή χώρα, αλλά να δει
και με άλλο μάτι την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που
αντιμετωπίζει η δική μας χώρα, η Ελλάδα.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε εθελοντικές δράσεις πάνω στην παιδεία, στην υγεία, στον αθλητισμό και στα κοινωνικά έργα, σε μια χώρα όπου παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν, συνάντησε, όπως λέει ευγενικούς ανθρώπους, με πλατύ χαμόγελο.
Δώρο ζωής
Το ταξίδι στη Ζάμπια και η συμμετοχή της στο πρόγραμμα ήταν ένα δώρο ζωής που θα συνιστούσε ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να προσφέρει και να συμμετάσχει σε εθελοντικές δράσεις στη μαύρη ήπειρο, μια ήπειρο που έχει πληρώσει με το δικό της αίμα, με το αίμα των ανθρώπων της, τον καταναλωτικό τρόπο ζωής της Δύσης και του σύγχρονου κόσμου. Τι την οδήγησε όμως σε αυτή την απόφασή της;
Πέντε λεπτά
«Ύστερα από τριάντα χρόνια καλοπέρασης μέσα σε μια καθημερινότητα που τα έχουμε όλα και δυσανασχετούμε γιατί δεν έχουμε πιο πολλά, μου πήρε μόλις πέντε λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι η αγάπη μου για διδασκαλία και περιπέτεια με οδηγούσαν στην Αφρική» ανέφερε σε δηλώσεις της η Αναστασία Μπεζουριάνου και συνέχισε αποκαλύπτοντας πώς δέχτηκε η οικογένειά της την απόφαση να φύγει για Αφρική.
«Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ανακοίνωνα σε κάποιον γνωστό ότι θα πάω να διδάξω στην Αφρική όλοι είχαν την ίδια έκφραση απορίας, φόβου και δυσπιστίας. Δεν θυμάμαι πόσες φορές με ρώτησαν αν είμαι... τρελή ή αν κάνω πλάκα. Στην οικογένεια μου υπήρχε πανικός!» λέει και προσθέτει:
«Είχα πλέον πείσει τον εαυτό μου ότι μόλις πάω εκεί, θα αντιμετωπίσω διάρροιες, εμετούς, πυρετό, αλλεργίες και ίσως πέσω θύμα βιασμού και κακομεταχείρισης. Αντιθέτως, συνάντησα ευγενικούς ανθρώπους της μαύρης φυλής, με πλατύ χαμόγελο...»
Πάντως η ίδια επισημαίνει ότι αν της δινόταν πάλι η ευκαιρία, δεν θα πήγαινε ξανά στο ίδιο μέρος. Κι αυτό διότι, όπως λέει, «ο κόσμος έχει και άλλους τόπους που θέλω να ανακαλύψω».
madata
Με αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την ιστορία μιας 30χρονης καθηγήτριας Αγγλικών, μιας ευαισθητοποιημένης γυναίκας που άφησε για λίγο πίσω τη δική της ζωή, τις ανέσεις της και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Ζάμπια στην Αφρική με έναν και μόνο σκοπό: να δώσει χαμόγελο σε ορφανά και φτωχά παιδιά, σε αγγελούδια που από τη μέρα που αντίκρισαν το φως του ήλιου παλεύουν για να κρατηθούν στην ζωή. Που παλεύουν για όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, ένα πιάτο φαγητό, για παράδειγμα...
Ο λόγος για την Αναστασία Μπεζουριάνου από την Πάτρα, η οποία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα «African Impact» πήγε για ένα μήνα στη Ζάμπια προκειμένου να διδάξει τα παιδάκια της χώρας, το βιοτικό επίπεδο της οποίας είναι αρκετά χαμηλό. Η Αναστασία, που είναι ιδιοκτήτρια κέντρου ξένων γλωσσών, μόλις πληροφορήθηκε τις δυνατότητες που της δίνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, δεν έχασε την ευκαιρία να πάρει μέρος.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε εθελοντικές δράσεις πάνω στην παιδεία, στην υγεία, στον αθλητισμό και στα κοινωνικά έργα, σε μια χώρα όπου παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν, συνάντησε, όπως λέει ευγενικούς ανθρώπους, με πλατύ χαμόγελο.
Δώρο ζωής
Το ταξίδι στη Ζάμπια και η συμμετοχή της στο πρόγραμμα ήταν ένα δώρο ζωής που θα συνιστούσε ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να προσφέρει και να συμμετάσχει σε εθελοντικές δράσεις στη μαύρη ήπειρο, μια ήπειρο που έχει πληρώσει με το δικό της αίμα, με το αίμα των ανθρώπων της, τον καταναλωτικό τρόπο ζωής της Δύσης και του σύγχρονου κόσμου. Τι την οδήγησε όμως σε αυτή την απόφασή της;
Πέντε λεπτά
«Ύστερα από τριάντα χρόνια καλοπέρασης μέσα σε μια καθημερινότητα που τα έχουμε όλα και δυσανασχετούμε γιατί δεν έχουμε πιο πολλά, μου πήρε μόλις πέντε λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι η αγάπη μου για διδασκαλία και περιπέτεια με οδηγούσαν στην Αφρική» ανέφερε σε δηλώσεις της η Αναστασία Μπεζουριάνου και συνέχισε αποκαλύπτοντας πώς δέχτηκε η οικογένειά της την απόφαση να φύγει για Αφρική.
«Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ανακοίνωνα σε κάποιον γνωστό ότι θα πάω να διδάξω στην Αφρική όλοι είχαν την ίδια έκφραση απορίας, φόβου και δυσπιστίας. Δεν θυμάμαι πόσες φορές με ρώτησαν αν είμαι... τρελή ή αν κάνω πλάκα. Στην οικογένεια μου υπήρχε πανικός!» λέει και προσθέτει:
«Είχα πλέον πείσει τον εαυτό μου ότι μόλις πάω εκεί, θα αντιμετωπίσω διάρροιες, εμετούς, πυρετό, αλλεργίες και ίσως πέσω θύμα βιασμού και κακομεταχείρισης. Αντιθέτως, συνάντησα ευγενικούς ανθρώπους της μαύρης φυλής, με πλατύ χαμόγελο...»
Πάντως η ίδια επισημαίνει ότι αν της δινόταν πάλι η ευκαιρία, δεν θα πήγαινε ξανά στο ίδιο μέρος. Κι αυτό διότι, όπως λέει, «ο κόσμος έχει και άλλους τόπους που θέλω να ανακαλύψω».
madata
No comments:
Post a Comment