Εκείνη, μέσα από το κείμενο μιλάει για την αγάπη της για την Ιατρική και την αδυναμία της στα παιδιά. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως παρά τα όσα έχουν γίνει γνωστά σχετικά με τη διαφθορά που υπάρχει στον Ιατρικό κλάδο, αυτή παραμένει πιστή στον όρκο του Ιπποκράτη και υπηρετεί την Παιδιατρική με αφοσίωση.
Διαβάστε την ανάρτηση της:
«Λοιπόν δεν ξέρω πόσοι από σας είναι γιατροί ή είχαν γιατρούς μέσα στα σπίτια τους... Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι μια όμορφη ηλιόλουστη Κυριακή εδώ στην Κρήτη, κι όλοι οι άνθρωποι οι χαρούμενοι κι οι χτυπημένοι από στενοχώριες και βάσανα, οι ελεύθεροι και παντρεμένοι, αυτοί που έχουν μπροστά και πίσω τους μικρές ή μεγάλες υποχρεώσεις, σίγουρα θα πάρουν μια πιο βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσουν να έρθουν πιο κοντά στο φως της Κυριακής και της αργίας...
Ώρα τρεις το μεσημέρι. Πριν λίγο κάναμε εισαγωγή τον Βασίλη, το όμορφο αγόρι των 13 χρονών που έμεινε για πάντα καθηλωμένος στο κρεβάτι, αμίλητος χαμένος μέσα στο αλλόκοτο χαμόγελό του εδώ και μήνες μετά από μια τρομερή εγκεφαλίτιδα. Ο μικρός Μ. κέρδισε τότε τη μάχη με το θάνατο, αλλά έχασε τη μάχη με τη ζωή. Παραμένει ανύπαρκτος για την κοινωνία των ομηλίκων του, για τον κόσμο μας με συντροφιά ένα κρεβάτι και μια τραγική μητέρα που ζει μέσα στα όνειρα και τις μνήμες της.
Πιο πέρα ο Ν. ανασφάλιστος... Βήχει ασταμάτητα και δεν δέχεται εύκολα τα φάρμακα. Στα χείλη της φτωχής μητέρας διακρίνω ένα φρεσκοβγαλμένο έρπητα. Μόλις ζήτησα από την τραπεζοκόμο να αφήσει λίγο περισσότερο φαγητό, αν περισσεύει (απ' αυτό που πετούν απ΄ τα παράθυρα στους σκύλους οι περισσότεροι γιατί «βρωμάει»)... Τα μάτια της έλαμψαν. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φάει...
Στον άλλο θάλαμο είναι ένας μικρός Άγγλος τουρίστας 2 ετών με μια σοβαρή κρίση άσθματος. Η μητέρα του διαμαρτύρεται σε διάφορες γλώσσες (που δυστυχώς καταλαβαίνω) για την κατάσταση. Σε λίγο το τηλέφωνο χτυπά... Οι ειδικευόμενοι έχουν απορίες θέλουν βοήθεια. Πρέπει να βοηθήσουμε και εκεί.
Η ειδικευόμενη, που είναι υπεύθυνη για την Κλινική με ρωτά για δόσεις, μου δείχνει εξετάσεις, ενώ ταυτόχρονα η νοσηλεύτρια με ειδοποιεί ότι ο φλεβοκαθετήρας ενός βρέφους με βρογχιολίτιδα βγήκε, η μητέρα του κλαίει στο διάδρομο απελπισμένη και εγώ πετάγομαι με τα χαρτιά στα χέρια να ηρεμήσω τα πνεύματα.
Ο πατέρας πληροφορεί την ειδικευόμενή μας ότι την πληρώνει για να είναι πάνω από το παιδί του και εγώ σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να του υπενθυμίσω ότι επιτέλους βρήκα αυτόν που μας χρωστάει 12 μήνες δουλειάς... Σωπαίνω, παίρνω το μωρό που σκούζει στην αγκαλιά και το ηρεμώ.... Σε λίγο, με λίγες αργές και αποφασιστικές κινήσεις όλα είναι όπως πριν...
Στο κρεβάτι ενός αρρώστου διπλωμένη και μισοδιαβασμένη μια Κυριακάτικη εφημερίδα γράφει πάλι για τη διαφορά των γιατρών... Για τα φακελάκια... Για τις δωροδοκίες.... Για τη φοροδιαφυγή των μεγαλογιατρών...
Και τότε σκέφτομαι πως ο δικός μου μισθός μόλις καλύπτει την εφορία και τον ΕΝΦΙΑ μου... Και τότε κοιτάζοντας στο τζάμι της πόρτας βλέπω πως φαίνομαι κουρασμένη και δεν είμαι ντυμένη όπως πρέπει και χτενισμένη στην τρίχα... Και τότε σκέφτομαι πως μετά από τόσα χρόνια σπουδών μεταπτυχιακών και τίτλων στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα MEDIA θέλουν να προβάλλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξα και είμαι... Αρπάζω την εφημερίδα, τη σκίζω αργά και την πετώ στα σκουπίδια. Είναι η μόνη βίαιη κίνηση που έχω κάνει σήμερα.
Χαμογελώ και εξετάζω ήδη τον επόμενο ασθενή... Ναι, σε πείσμα όλων μ' αρέσει η δουλειά μου και θέλω να το αποδεικνύω καθημερινά... Στους νέους γιατρούς, τους μαθητές μου, το τονίζω αυτό. Μην περιμένετε να σας επιβάλλουν την όρεξη και την αγάπη στην Ιατρική. Αποδείξτε ότι το έχετε μέσα σας... Τότε όλα θα κυλήσουν πιο ήρεμα... Τότε θα μπορείτε να σκίζετε άνετα τις εφημερίδες και υπερήφανα να ξεχωρίζετε από αυτά που δεν σας αγγίζουν και δεν σας αφορούν....»
vatolakkiotis
No comments:
Post a Comment