Μη με συγκρίνεις μανούλα, δεν μοιάζω με κανένα άλλο παιδάκι

Είναι κάτι βράδια που ο ύπνος ηττάται κατά κράτος από τις σκέψεις.
Είναι κάτι σκέψεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο υπεράσπισης και μου φωνάζουν ότι έκανα λάθος.
Είναι κάτι λάθη που πονάνε πιο πολύ από τα άλλα, γιατί γίνονται σε βάρος των παιδιών

Είναι κάτι παιδιά που υποφέρουν σε όλη τους τη ζωή από τις πράξεις και τις παραλείψεις των γονιών τους…

Είμαστε όλοι μας τέτοια παιδιά…
Αν έπρεπε να ιεραρχήσω στο μυαλό μου αυτά τα λάθη που όλοι οι γονείς επαναλαμβάνουμε σαν χρέος από το παρελθόν, περίοπτη θέση θα είχε η περίφημη ΣΥΓΚΡΙΣΗ.

Έχω πέσει πολλές φορές στην παγίδα να συγκρίνω άθελά μου το παιδί μου, την ίδια στιγμή που με αυστηρότητα κατακρίνω κάθε τέτοια πράξη που αποσκοπεί να παρακινήσει ένα παιδί να κάνει κάτι, όχι για τη δική του προσωπική εξέλιξη, όχι για να είναι χαρούμενο, αλλά για να ικανοποιήσει το κριτήριο αριστείας των μεγάλων.

Και κάθε φορά που το κάνω, κάθε φορά το μετανιώνω και δίνω υπόσχεση πως δεν θα ξανασυμβεί!

Τι νόημα έχει δηλαδή αν ένας συμμαθητής ή ένας μικρός μας φίλος κάνει κάτι παραπάνω από το δικό μας παιδί;
Τι νόημα έχει αν έχει ήδη μάθει ήδη αγγλικά, ενώ εσύ δεν έχεις σκεφτεί καν να ξεκινήσει το παιδί σου μια ξένη γλώσσα; 
Τι νόημα έχει αν ξέρει να μετράει μέχρι το 100, ενώ το παιδί σου δεν ξεχωρίζει ακόμα τους αριθμούς;
Τι νόημα έχει αν κάποιο άλλο παιδί είναι καταπληκτικό σε κάποιο άθλημα ή μαθαίνει να παίζει κάποιο μουσικό όργανο, ενώ το δικό σου δεν ξέρει ούτε μία νότα;

Τι σημαίνουν όλα αυτά για σένα μαμά και για το παιδί σου;

Γιατί σε αγχώνουν τόσο οι εξαιρετικές επιδόσεις των άλλων παιδιών σε σχέση με τις μέτριες του δικού σου παιδιού;
Γιατί καμαρώνεις τόσο όταν το παιδί σου κάνει κάτι που τα άλλα δεν μπορούν;
Ντροπή και περηφάνια  σε μια ατελείωτη εναλλαγή που σε ζαλίσει και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις ποτέ!

Να σου πω ένα μυστικό;

Δεν είναι που φοβόμαστε μήπως το παιδί μας δεν προοδεύσει και μήπως οι άλλοι του κλέβουν πάντα τις ευκαιρίες στη ζωή του. Είναι πιο πολύ που φοβόμαστε μήπως οι άλλες, είναι καλύτερε μαμάδες από εμάς και βγάλουν καλύτερα παιδιά από εμάς. Ένας σκληρός πόλεμος με τον εγωισμό μας είναι και την ανάγκη μας να ξεχωρίσουμε μέσα στο πλήθος. Και αν δεν το κατάφερες όπως κάποτε το ονειρεύτηκες, τότε το προσπαθείς ξανά στο σήμερα αλλά μέσα από το παιδί σου.

Για να λάβεις έναν έπαινο
Για να σου αναγνωριστεί ότι έκανες κάτι καλά
Για να διακριθείς και εσύ μια φορά
Για να νικήσεις στη σύγκριση με τους άλλους
Για να είσαι εσύ η μαμά που έχει αυτό το υπέροχο, όμορφο, έξυπνο, ταλαντούχο, ξεχωριστό, αξιοζήλευτο παιδί.
Για να είναι το παιδί σου η ταυτότητα σου και η έξωθεν καλή μαρτυρία σου.
Όμως αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ… Και σε αφήνει θλιμμένη και ανικανοποίητη διαρκώς, γιατί απλά δεν κατάλαβες ποτέ ότι όλα τα παιδάκια του κόσμου είναι μοναδικά και περισσότερο από όλα το δικό σου παιδάκι που λατρεύεις όσο τίποτα στον κόσμο.

Μήπως ήρθε η ώρα να τους το πούμε, χωρίς να τα συγκρίνουμε με κάποιο άλλο που στα μάτια μας είναι καλύτερο, μόνο και μόνο επειδή έχει κάτι που εμείς ζηλεύουμε και θα θέλαμε να έχουμε;

«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΑΓΑΠΑΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ, ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ Ή ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ»

Δεν θα ήταν όλα καλύτερα στη ζωή σου, αν το είχε κάνει αυτό για σένα και η δική σου μαμά;     
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια

paidorama