Το παρακάτω βίντεο πρέπει να το δείτε όλοι. Αξίζει να αφιερώσετε 12 λεπτά από τον χρόνο σας για να
την δείτε…το τέλος είναι εντελώς ανατρεπτικό!
Βρισκόμαστε σε ένα τυπικό αμερικάνικο σπίτι μιας τετραμελούς
οικογένειας. Οι γονείς δεν τα πηγαίνουν καθόλου καλά μεταξύ τους και
κάποια στιγμή, όταν η κατάσταση ξεφεύγει, έρχονται στα χέρια. Ο πατέρας
μεθάει και μάλιστα από τα χέρια του δεν γλιτώνει ούτε το κοριτσάκι της
οικογένειας την οποία χτυπάει άγρια. Οι γείτονες αναλαμβάνουν
πρωτοβουλία και ειδοποιούν τις κοινωνικές υπηρεσίες και από εκεί
ξεκινάει η περιπέτεια της μικρούλας.
Αυτό που πρέπει όλοι να
συνειδητοποιήσουμε είναι ότι όταν ένα παιδάκι βιώνει αυτές τις
απαράδεκτες καταστάσεις, τραυματίζεται σωματικά και ψυχολογικά. Στην
συγκεκριμένη περίπτωση η πρωταγωνίστρια του βίντεο κλείνεται πάρα πολύ
στον εαυτό της και δεν εμπιστεύεται κανέναν, ακόμα και τους ανθρώπους
που θέλουν το καλό της. Το κοριτσάκι μεταφέρεται σε έναν ξενώνα
για κακοποιημένα παιδιά, αλλά προσπαθεί με κάθε τρόπο να φύγει, ενώ από
τη σκέψη της δεν φεύγει ούτε λεπτό ο μικρός της αδερφός που έμεινε πίσω.
Τελικά βρίσκεται μια ανάδοχη οικογένεια και πάει να μείνει εκεί. Οι
«νέοι γονείς» την περιβάλλουν με αγάπη και στοργή αλλά η μικρή
παραμένει φοβισμένη και αντιδραστική. Η συνέχεια είναι πραγματικά
συναρπαστική. αξίζει να αφιερώσετε 12 λεπτά από τον χρόνο σας για να
την δείτε… Πηγή
Ένας απ’ τους συχνότερους λόγους για τον οποίο οι γονείς νιώθουν
τύψεις απέναντι στο παιδί τους, είναι οι τσακωμοί που κάνουν μπροστά
του. Γνωρίζουν πόσο άσχημο είναι για το παιδί, παρ’ όλα αυτά πολλές
φορές δεν έχουν την δύναμη να βάλουν όρια στον εαυτό τους. Βέβαια,
όταν το ζευγάρι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα, η αυτοσυγκράτηση είναι
πολύ δύσκολο να επιτευχθεί και ίσως θα πρέπει να συμβουλεύεται κάποιον
ειδικό. Συναισθήματα του παιδιού και συνέπειες:
Νιώθει φόβο και ανασφάλεια. Όταν οι τσακωμοί επαναλαμβάνονται συχνά,
το παιδί «χαράζεται» μέσα του και πληγώνεται βαθιά, κουβαλώντας αυτά τα
συναισθήματα για μια ζωή.
Νιώθει ένοχο. Πολλές φορές σκέφτεται ότι φταίει το ίδιο για τους
τσακωμούς. Αισθάνεται ότι οι γονείς τσακώνονται επειδή το ίδιο δεν έκανε
τα μαθήματά του έγκαιρα, επειδή ήταν άτακτο ή δεν συμμάζεψε το δωμάτιό
του.
Αισθάνεται βαθιά στενοχώρια. Όσο ευτυχισμένο νιώθει όταν βλέπει τους
γονείς αγαπημένους, άλλο τόσο δυστυχισμένο γίνεται όταν τους βλέπει να
φωνάζουν και να γίνονται επιθετικοί μεταξύ τους.
Φοβάται ότι οι γονείς θα χωρίσουν και θα μείνει μόνο του.
Το εχθρικό περιβάλλον και οι συνεχείς τσακωμοί συμβάλλουν στη μειωμένη αυτοεκτίμηση του παιδιού.
Υπάρχει περίπτωση να υιοθετήσει τον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς προς
τον/την σύντροφό του αργότερα. Όπως και για άλλα θέματα, έτσι κι εδώ, το
παιδί μιμείται την συμπεριφορά των γονιών του και αν ζει μέσα σε ένα
κλίμα εχθρικό, θα του γίνει βίωμα και μπορεί να υιοθετήσει την ίδια
επιθετική συμπεριφορά προς το/τη σύντροφό του στην ενήλικη ζωή του.
Τι μπορούμε να κάνουμε: Όλα τα ζευγάρια τσακώνονται. Δεν υπάρχει περίπτωση δύο διαφορετικοί
άνθρωποι να μην έρχονται ποτέ σε αντιπαράθεση. Η αντιπαράθεση, ο θυμός
και οι διαφορετικές απόψεις των ανθρώπων είναι μέσα στη ζωή.
Υπάρχει
όμως και η ώριμη αντιμετώπισή τους. Πρέπει τους τσακωμούς και τις
αντιπαραθέσεις μας να τις κρατάμε όσο είναι δυνατόν μακριά απ’ το παιδί.
Κι να αυτό δεν είναι πάντα εφικτό, να φροντίζουμε να κρατάμε ένα
επίπεδο ό,τι κι αν συμβαίνει. Δεν τραβάμε το σκοινί και δεν φτάνουμε την
αντιπαράθεση στα άκρα. Αποτραβιόμαστε, ηρεμούμε και συνεχίζουμε κάποια
άλλη στιγμή τη συζήτηση πιο ήρεμοι. Όποιο κι αν είναι το πρόβλημα
βάζουμε πάνω απ’ όλα το παιδί. Μπορεί να χρειάζεται συνειδητή προσπάθεια
να συγκρατήσουμε το θυμό μας, αλλά αξίζει πραγματικά αυτή η προσπάθεια.
Μόνο να κερδίσουμε έχουμε απ’ αυτό. Όσο κι αν αισθανόμαστε θυμωμένοι,
αδικημένοι ή προσβεβλημένοι, κάνουμε μια παύση και σταματάμε τον εαυτό
μας απ’ το να πει λόγια και να κάνει ίσως πράξεις για τις οποίες μετά
από λίγο θα μετανιώσει και θα νιώθει τύψεις. Είμαστε υποχρεωμένοι να
διατηρούμε ένα ασφαλές και ήρεμο περιβάλλον για το παιδί.
Ας μην ξεχνάμε ότι:
Η αγάπη που έχουν οι γονείς μεταξύ τους είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούν να προσφέρουν στο παιδί τους.
Η εφηβεία έρχεται πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι νομίζουμε. Τα χρόνια
περνάνε κι εμείς σε καμία περίπτωση δε θέλουμε έναν έφηβο δυστυχισμένο,
δυσαρεστημένο με τη ζωή του που να θέλει να ξεφύγει απ’ την
πραγματικότητα. Οι επιτήδειοι καραδοκούν παντού. Θέλουμε ένα παιδί
χαρούμενο, θετικό και θωρακισμένο απέναντι στους κινδύνους.
Το παιδί από πολύ μικρή ηλικία αντιλαμβάνεται τα πάντα, ακόμα και
την ψυχρότητα ανάμεσα στους γονείς. Επιπλέον, είναι εκεί και βλέπει πώς
διαχειριζόμαστε τις διαφωνίες και τα προβλήματα. Ας του δώσουμε λοιπόν
ένα καλό παράδειγμα και πάνω απ’ όλα την ψυχική του ηρεμία.
Από τη μητέρα προέρχεται η πρώτη αίσθηση φροντίδας, αμοιβαιότητας και ασφάλειας που έχουμε στη ζωή. Τα νεογέννητα τους πρώτους μήνες της ζωής τους δεν ξεχωρίζουν τον
εαυτό τους από το περιβάλλον: είναι ένα με όλα, ένα με το χώρο, ένα με
τη μητέρα. Όταν η μητέρα απομακρύνεται, για το νεογέννητο είναι σαν να
φεύγει ένα κομμάτι του εαυτού του. Μέσα από το μητρικό αγκάλιασμα, τη φωνή, τη μυρωδιά και το χάιδεμα,
το βρέφος μαθαίνει τα όρια του εαυτού του μέσα στον κόσμο και δημιουργεί
μία πρώτη εικόνα της ύπαρξης του.
Σχέση μητέρας με κόρη! Ανάμεσα στις μητέρες και στις κόρες δημιουργούνται από πολύ νωρίς
πολύ ισχυροί δεσμοί ταύτισης και συγχώνευσης: τα δύο θηλυκά, όμοια σε
τόσα πολλά πράγματα και σε τόσο πολλά επίπεδα, ταυτίζονται ασυνείδητα
δημιουργώντας έτσι έναν πανίσχυρο δεσμό που αποτελεί αργότερα και τη
μεγαλύτερη πρόκληση στη σχέση μητέρας-κόρης. Γιατί οι μητέρες «βλέπουν
τον εαυτό τους» στην κόρη τους και οι κόρες αισθάνονται «συνέχεια της
μητέρας τους»με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται και οι δύο πολύ όταν έρχεται
η ώρα να κατανοήσουν τη διαφορετικότητά τους, να αναγνωρίσουν ότι έχουν
τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και να πορευτούν στο δικό τους
δρόμο στη ζωή. Όλα τα κοινά, οι ταυτίσεις και οι ομοιότητες που μας δένουν με τη
μητέρα μας (αν και δεν είναι πάντα συνειδητά) είναι εκείνα που μας
δυσκολεύουν τόσο πολύ να βάλουμε όρια στη σχέση μας μαζί της. Αυτή μας η σχέση, η σχέση με τη μητέρα μας, είναι τόσο δομική για το
χαρακτήρα μας που την κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή, και πολύ συχνά την
αναπαράγουμε στις άλλες σχέσεις που δημιουργούμε: την αναπαράγουμε στον
τρόπο που σχετιζόμαστε με το σύντροφό μας, στις φιλίες μας, στον ίδιο
τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Πρωταρχικά την αναπαράγουμε στην πιο πολύτιμη σχέση μας: αυτή που
έχουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν
ματιά κατανόησης, αγάπης και αποδοχής έχουμε πολλές πιθανότητες να
αγαπήσουμε τον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε και να τον κάνουμε
καλύτερο. Αν η «ματιά» της μητέρας μας ήταν ανταγωνιστική, σκληρή ή
αδιάφορη πορευόμαστε στη ζωή με ενοχή γι αυτό που είμαστε, χωρίς
αποδοχή, χωρίς περηφάνια για τον εαυτό μας. Ταυτόχρονα, η σχέση μας με τη μητέρα μας συμβάλλει στην
ψυχοσεξουαλική μας ανάπτυξη, την υιοθέτηση δηλαδή των χαρακτηριστικών
του φύλου μας, της σεξουαλικής μας ταυτότητας και της γυναικείας μας
φύσης, με ότι αυτή συνεπάγεται για το μέλλον. Σκεφτείτε ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια φοράει τα τακούνια της
μαμάς, πασαλείφεται με το μακιγιάζ της και παίζει με τις κούκλες της:
είναι μία πρώτη αναπαράσταση των γυναικείων ρόλων όπως τους βιώνουμε
παρατηρώντας τη μητέρα μας! Είναι η ανάγκη μας να της μοιάσουμε, να
γίνουμε σαν εκείνη...
Ο αποχωρισμός... Για τις περισσότερες κόρες ο αποχωρισμός από τη μάνα είναι τόσο
δύσκολος και επώδυνος που αναβάλλεται επ' αόριστον και ίσως δε γίνεται
ποτέ ολοκληρωτικά.
Τι σημαίνει αποχωρίζομαι τη μητέρα μου; Είναι μία διαδικασία μέσα από την οποία η κόρη αισθάνεται ψυχικά
έτοιμη να «επιτρέψει» στη μητέρα της το δικαίωμα να μην είναι μόνο
μητέρα. Οι περισσότερες από μας δυσκολευόμαστε πολύ να αποδεχτούμε ότι η
μητέρα μας έχει κι άλλους ρόλους, κι άλλες αγάπες και άλλα
χαρακτηριστικά. Είναι κι εκείνη κόρη κάποιας μητέρας, σύζυγος, ερωμένη,
φίλη. Είναι κι εκείνη άνθρωπος με τα σφάλματά του. Όταν καταφέρουμε να
δούμε τη μητέρα μας σε αυτή της διάσταση είναι η στιγμή που είμαστε
έτοιμοι να την αποχωριστούμε συμβολικά και να συνεχίσουμε τη ζωή μας με
εκείνη δίπλα μας και όχι από πάνω μας. Για πολλές γυναίκες η διεργασία αυτή πραγματοποιείται σε αρκετά
μεγάλη ηλικία, όταν οι ίδιες πια έχουν γίνει μάνες και έχουν προχωρήσει
τη ζωή τους. Γι' αυτό βλέπουμε πολύ συχνά, ακόμη και πολύ διαταραγμένες
σχέσεις μητέρας και κόρης να αποκαθίστανται αργότερα και να βρίσκουν μία
βιώσιμη ισορροπία. Για άλλες γυναίκες, η στιγμή αυτή δεν έρχεται ποτέ, είτε γιατί δεν
πρόλαβαν να βρουν την ισορροπία, είτε γιατί η σχέση με τη μάνα ήταν τόσο
κακή που η κατάσταση μοιάζει ανεπανόρθωτη...
