Κακόβουλο λογισμικό μετατρέπει το Skype σε «μάτι» των παιδοβιαστών (παιδόφιλων)

Κακόβουλο λογισμικό που μετατρέπει το Skype σε «μάτι» των παιδόφιλων έχει θορυβήσει τις Αρχές εντός κι εκτός συνόρων.

Το επίμαχο λογισμικό μέσω ιού στον υπολογιστή μπορεί να παγιδεύσει το οπτικό μέσο, την κάμερα δηλαδή του συστήματος, δίνοντας τη δυνατότητα στα άτομα με αρρωστημένα σεξουαλικά ένστικτα να παρακολουθούν το θύμα τους ανά πάσα στιγμή.

Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από τις έρευνες της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, οι παιδόφιλοι με σύμμαχο το νέο αυτό όπλο, εντοπίζουν το ανήλικο θύμα, κυρίως μέσα από τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και λειτουργώντας με ψεύτικο προφίλ ξεκινούν τις επαφές με επιμονή μέχρι να πείσουν το παιδί για συνομιλία μέσω Skype.

Όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις ερωτήσεις για τα ψέματα που έχουν πει σχετικά με την ηλικία τους, υποστηρίζουν ότι είναι μάνατζερ που αναζητούν νέα ταλέντα.

Όταν το θύμα “τσιμπήσει το δόλωμα” κι αποδεχθεί να κάνει κάποιες συγκεκριμένες κινήσεις στον υπολογιστή του, εγκαθίσταται εν αγνοία του το κακόβουλο λογισμικό με αποτέλεσμα είτε ο υπολογιστής είναι κλειστός είτε ανοιχτός, ο δράστης να βλέπει το παιδί μέσα στο δωμάτιό του.

Η ανατριχιαστική αποκάλυψη έγινε όταν κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο φωτογραφίες παιδιών που αλλάζουν στο δωμάτιό τους ή κοιμούνται ξεσκέπαστα κλπ.

Έως τώρα στην Ελλάδα έχει γίνει γνωστή μία παρόμοια υπόθεση και οι άντρες της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος εντόπισαν το κακόβουλο λογισμικό στο λάπτοπ του ανήλικου κοριτσιού και το απενεργοποίησαν.

 

karfitsa

Σύλλογος Φροντίδα

Ο Σύλλογος Φροντίδα είναι ένας Πανελλήνιος Σύλλογος, πρόληψης, ενημέρωσης και συμπαράστασης ατόμων με εγκεφαλική παράλυση, νοητική υστέρηση και σύνδρομο down.
Ιδρύθηκε το 2008 στον Πειραιά με σκοπό να προσφέρει κοινωφελές έργο στις οικογένειες που καταφεύγουν στην αναζήτηση βοήθειας λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν.

Ο Σύλλογος Φροντίδα είναι  αναγνωρισμένο ως φιλανθρωπικό σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, πιστοποιημένο από το υπουργείο υγείας και από το πρωτοδικείο με αριθ. 7483/2008.
Διοικείται από 7μελές διοικητικό συμβούλιο και εποπτεύεται από το Υπουργείο Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης και την Νομαρχία Πειραιά.
Δραστηριοποιείται κυρίως στην περιοχή της Αττικής και απευθύνεται σε όλη την Ελλάδα.

Ο Σύλλογος μας πιστεύει ότι το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας αναδεικνύεται σε σημαντικό βαθμό από τον τρόπο που αντιμετωπίζει, όσα μέλη της διαφέρουν ή μειονεκτούν. Οι συμπολίτες μας με αναπηρία δεν παύουν να αποτελούν φορείς προσωπικής ελευθερίας, αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας.

Τα άτομα με αναπηρία έχουν μεν ειδικές ανάγκες, όμως διαθέτουν ασφαλείς και ειδικές δυνατότητες, τις οποίες αναπτύσσουν με αξιοθαύμαστο τρόπο, τους μηχανισμούς αναπλήρωσης. Τα άτομα με αναπηρία δεν είναι ούτε κοινωνικοί παραβάτες, ούτε απόβλητοι, αλλά άνθρωποι που αποκλίνουν από έναν ιδεατό τύπο "μέσου ανθρώπου".
Είμαστε ενάντια σε οποιαδήποτε προκατάληψη, κοινωνική ανισότητα, στάση απόρριψης και εμπαιγμού, απέναντι στα άτοµα με αναπηρία, κοντά όμως στην ανάδειξη και στήριξη των αυτονόητων ανθρώπινων δικαιωμάτων τους, την μόρφωση, την υγεία, την εργασία, τη ζωή.

Στόχος της «Φροντίδας» είναι η δημιουργία ενός Πρότυπου Κέντρου Φύλαξης και αποκατάστασης παιδιών με ειδικές ικανότητες.
Για το σημαντικό αυτό έργο διακηρύττει η «Φροντίδα»: θα πάμε μαζί "Προς τα πάνω"!

Φροντίδα

«Ποτέ πια μόνα» τα παιδιά με τον παιδίατρο κατά την διάρκεια απλών ιατρικών πράξεων

Το βρήκαμε στην ιστοσελίδα του αγαπημένου μας,

φίλου των παιδιών, Κλεισθένη

 

 

Απόφαση-γνωμοδότηση του Συνήγορου του Πολίτη σχετικά με απομάκρυνση γονέων από το δωμάτιο κατά την διάρκεια απλών ιατρικών πράξεων στα παιδιών τους!

Επιτέλους δικαίωση για τους γονείς που παλεύουν για το αυτονόητο! Ένα βήμα πιο κοντά βρίσκονται οι γονείς που υποστηρίζουν το αυτονόητο, να είναι παρόντες σε κάθε ιατρική πράξη, στην οποία το παιδί έχει τις αισθήσεις του, εφόσον δεν υπάρχει άλλος συγκεκριμένος λόγος που να δικαιολογεί την απομάκρυνσή τους.

Η εμπεριστατωμένη εισήγηση με βιβλιογραφία και όλα τα σχετικά παραρτήματα, δίνει βάση στο αίτημα όλων αυτών των γονέων, που προσπαθούν εδώ και χρόνια να πείσουν τους επαγγελματίες υγείας να δρούν υπέρ του συμφέροντος του παιδιού.

Αναδεικνύει το προφανές, ότι δηλαδή η παρουσία του γονέα θα πρέπει να επιτρέπεται και να ενθαρρύνεται!

Επίσης αναφέρεται και στην περίπτωση των εφήβων των οποίων η ανάγκη για παρουσία του γονέα, επίσης θα πρέπει να γίνεται σεβαστή. Όπως αναφέρει, η απομάκρυνση εάν είναι απαραίτητη θα πρέπει να έχει ειδική κατά περίπτωση αξιολόγηση. Ελπίζουμε εδώ να υπάρξει ειδική αναφορά στις περιπτώσεις που μπορούν να δικαιολογούν μια τέτοια "κατά περίπτωση" απομάκρυνση, πχ σε περιπτώσεις ψυχικών ασθενειών του γονέα, ή υποψίας κακοποίησης (έλειπε αυτή η περίπτωση από την ετυμηγορία) κα.

Η απόφαση, πολύ ευγενικά, αλλά ξεκάθαρα, υποδεικνύει ότι είναι απαραίτητο να θεσμοθετηθεί ειδική οδηγία, η οποία θα οδηγήσει και σε καλύτερη εκπαίδευση των ειδικών, στο να παρέχουν αυτό που οφείλουν, το οποίο όπως αναφέρει ο συνήγορος του πολίτη, δεν είναι μόνο η παροχή ιατρικής φροντίδας αλλά και η ορθή μεταχείριση του ασθενούς. Το αυτονόητο δηλαδή. 

.
------------------------

Διαβάστε την γνωμοδότηση εδώ: http://parents.org.gr/images/upload/pote_pia_mona_pdf.pdf
"Απομάκρυνση γονέων κατά την διενέργεια ιατρικών πράξεων στα τέκνα τους"

 

Η ομάδα Ποτέ πια Μόνα και οι γονείς οι οποίοι την απαρτίζουν, οδήγησε στην ανάδειξη του θέματος: https://www.facebook.com/groups/225537920935502/
Τηλέφωνο επικοινωνίας ενός από τους διαχειριστές της ομάδας "Ποτέ πια μόνα" για δημοσιογραφική κάλυψη:

Κάλι Μαλαμάτου 6951924271

Συζητήστε και ψηφίστε εδώ: Αιμοληψία - σας ζήτησαν να βγείτε από το δωμάτιο;

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=28539

Η ώρα της εξέτασης - πως να προετοιμάσετε το παιδί σας, τι θα ήταν καλό να κάνετε εκείνη την ώρα:

http://pediatros-thes.gr/

Πηγή:

Αναστασία Μπεζουριάνου: Η κοπέλλα που έδωσε χαρά στα παιδιά της Ζάμπια

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...
Με αυτές τις τρεις λέξεις θα μπορούσε κανείς να περιγράψει την ιστορία μιας 30χρονης καθηγήτριας Αγγλικών, μιας ευαισθητοποιημένης γυναίκας που άφησε για λίγο πίσω τη δική της ζωή, τις ανέσεις της και ταξίδεψε μέχρι τη μακρινή Ζάμπια στην Αφρική με έναν και μόνο σκοπό: να δώσει χαμόγελο σε ορφανά και φτωχά παιδιά, σε αγγελούδια που από τη μέρα που αντίκρισαν το φως του ήλιου παλεύουν για να κρατηθούν στην ζωή. Που παλεύουν για όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα, ένα πιάτο φαγητό, για παράδειγμα...

Ο λόγος για την Αναστασία Μπεζουριάνου από την Πάτρα, η οποία συμμετέχοντας στο πρόγραμμα «African Impact» πήγε για ένα μήνα στη Ζάμπια προκειμένου να διδάξει τα παιδάκια της χώρας, το βιοτικό επίπεδο της οποίας είναι αρκετά χαμηλό. Η Αναστασία, που είναι ιδιοκτήτρια κέντρου ξένων γλωσσών, μόλις πληροφορήθηκε τις δυνατότητες που της δίνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, δεν έχασε την ευκαιρία να πάρει μέρος.

Πρόκειται, όπως λέει η ίδια έχοντας επιστρέψει από το ταξίδι της, για μία ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής, μία εμπειρία που της έδωσε τη δυνατότητα να βοηθήσει συνανθρώπους της σε μια μακρινή χώρα, αλλά να δει και με άλλο μάτι την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η δική μας χώρα, η Ελλάδα.
Το πρόγραμμα περιλάμβανε εθελοντικές δράσεις πάνω στην παιδεία, στην υγεία, στον αθλητισμό και στα κοινωνικά έργα, σε μια χώρα όπου παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπάρχουν, συνάντησε, όπως λέει ευγενικούς ανθρώπους, με πλατύ χαμόγελο.

Δώρο ζωής
Το ταξίδι στη Ζάμπια και η συμμετοχή της στο πρόγραμμα ήταν ένα δώρο ζωής που θα συνιστούσε ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να προσφέρει και να συμμετάσχει σε εθελοντικές δράσεις στη μαύρη ήπειρο, μια ήπειρο που έχει πληρώσει με το δικό της αίμα, με το αίμα των ανθρώπων της, τον καταναλωτικό τρόπο ζωής της Δύσης και του σύγχρονου κόσμου. Τι την οδήγησε όμως σε αυτή την απόφασή της;

Πέντε λεπτά
«Ύστερα από τριάντα χρόνια καλοπέρασης μέσα σε μια καθημερινότητα που τα έχουμε όλα και δυσανασχετούμε γιατί δεν έχουμε πιο πολλά, μου πήρε μόλις πέντε λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι η αγάπη μου για διδασκαλία και περιπέτεια με οδηγούσαν στην Αφρική» ανέφερε σε δηλώσεις της η Αναστασία Μπεζουριάνου και συνέχισε αποκαλύπτοντας πώς δέχτηκε η οικογένειά της την απόφαση να φύγει για Αφρική.
«Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που ανακοίνωνα σε κάποιον γνωστό ότι θα πάω να διδάξω στην Αφρική όλοι είχαν την ίδια έκφραση απορίας, φόβου και δυσπιστίας. Δεν θυμάμαι πόσες φορές με ρώτησαν αν είμαι... τρελή ή αν κάνω πλάκα. Στην οικογένεια μου υπήρχε πανικός!» λέει και προσθέτει:
«Είχα πλέον πείσει τον εαυτό μου ότι μόλις πάω εκεί, θα αντιμετωπίσω διάρροιες, εμετούς, πυρετό, αλλεργίες και ίσως πέσω θύμα βιασμού και κακομεταχείρισης. Αντιθέτως, συνάντησα ευγενικούς ανθρώπους της μαύρης φυλής, με πλατύ χαμόγελο...»
Πάντως η ίδια επισημαίνει ότι αν της δινόταν πάλι η ευκαιρία, δεν θα πήγαινε ξανά στο ίδιο μέρος. Κι αυτό διότι, όπως λέει, «ο κόσμος έχει και άλλους τόπους που θέλω να ανακαλύψω».

madata

100000 παιδιά αναγκάστηκαν να κλειστούν σε ιδρύματα της Ελβετίας

100000 παιδιά οδηγούνται μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970, σε ιδρύματα της Ελβετίας χωρίς καμία επίσημη δικαστική απόφαση.
Σήμερα, τα θύματα της υποχρεωτικής ιδρυματοποίησης ζητούν αναγνώριση και αποζημιώσεις για τις εξευτελιστικές συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να επιζήσουν.
Η κυβέρνηση υπόσχεται, τα παιδιά που έγιναν μεγάλοι περιμένουν...

Σε μία εποχή όπου ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής επικαιρότητας ασχολείται με την λειτουργία και τις συνθήκες που επικρατούν στα ψυχιατρικά ιδρύματα, ένα ακόμα θέμα ξετυλίγεται αυτόν τον καιρό, στην Ελβετία, αφορώντας τα ιδρύματα που λειτουργούσαν στη χώρα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 υπό το κλίμα ενός βαρύτατα υποχρεωτικού εγκλεισμού παιδιών που απλώς είχαν ανάγκη για προστασία.

Ο εγκλεισμός σε ιδρύματα ήταν μία αναγκαία πραγματικότητα για αυτά τα 100000 παιδιά φτωχών οικογενειών που ζούσαν στην Ελβετία μέχρι το τέλος εκείνης της δεκαετίας.

Παιδιά ορφανά, παιδιά που είχαν γεννηθεί από ανύπαντρες μητέρες ή προέρχονταν από φτωχές οικογένειες μεταφέρονταν αναγκαστικά σε ιδρύματα ή αγροικίες όπου ο εγκλεισμός τους ήταν απόφαση των αρχών χωρίς να έχει προηγηθεί καμία δικαστική απόφαση. Ανήλικοι ή ενήλικοι φιλοξενούνταν στα ιδρύματα για αόριστο χρονικό διάστημα με στόχο την καταναγκαστική εργασία.

Παρόμοιες “άτυπες” αποφάσεις λαμβάνονταν και για πολλές έγκυες γυναίκες μέχρι το τέλος της χρονικής εκείνης περιόδου. Οι αναγκαστικές εκτρώσεις ήταν μέρος των αποφάσεων που έπρεπε να ληφθούν για τη “σωστή” λειτουργία της κοινωνίας. Τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στα ιδρύματα υποχρεούνταν να δουλεύουν τις περισσότερες ώρες της ημέρας χωρίς να πληρώνονται ενώ συχνά γίνονταν θύματα σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης.

Ακολουθώντας τώρα τον δρόμο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η Ελβετία σταμάτησε όλες τις πρακτικές που επέτρεπαν μέχρι τότε το σύνολο των αβάσιμων εγκλεισμών. Την άνοιξη του 2013 και έπειτα από εκκλήσεις των ίδιων των θυμάτων, η υπουργός Δικαιοσύνης της Ελβετίας, Simonetta Sommaruga, κάλεσε τα θύματα της υποχρεωτικής ιδρυματοποίησης σε μία συνάντηση κατά την οποία ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της κυβέρνησης και όρισε χρηματικές αποζημιώσεις για τα θύματα με χρονικό όριο το 2017.

Οι άνθρωποι που βρέθηκαν πίσω από αυτά τα ιδρύματα, αποκαλύπτουν τις ιστορίες τους στο swissinfo.ch. Ένα από τα άτομα που έζησαν κάτω από συνθήκες περιορισμού και καταναγκαστικού κλίματος μέσα σε ένα από τα περίφημα ιδρύματα της εποχής, μιλάει για την σεξουαλική του κακοποίηση.
Ο Clement Wieilly, γεννήθηκε το 1952 μέσα σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Τριών ετών παραδίδεται στις αρχές μαζί με τα δύο του αδέλφια και οδηγείται σε ίδρυμα. “Υπέφερα από υποσιτισμό και δεχόμουν σωματική και σεξουαλική κακοποίηση”, όπως αναφέρει.
Στην εφηβική ηλικία και αφού τον είχαν στείλει σε μια αγροτική οικογένεια στην επαρχία, αποκτά πρόσβαση σε σχετικά αρχεία όπου και ανακαλύπτει πως η μητέρα του δεν τον είχε εγκαταλείψει, όπως του είχαν πει, αλλά ήταν αδύνατον να μεγαλώσει μόνη, χωρίς πατέρα τα παιδιά της. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, η μητέρα του είχε ζητήσει βοήθεια αλλά οι αρχές αποφάσισαν να χωρίσουν τα μέλη της οικογένειας. Ο Clement είναι ιδρυτής του συλλόγου “Δράση για την αξιοπρέπεια” και μέλος της στρογγυλής τράπεζας που δημιουργήθηκε το 2013 από την κυβέρνηση της Ελβετίας με σκοπό να αποζημιώσει τα θύματα της καταναγκαστικής ιδρυματοποίησης.
Ο Clement Wieilly ήταν ο πρώτος που αποφάσισε να κάνει την αρχή, διανύοντας σε διάστημα δέκα μηνών, 6000 χιλιόμετρα για να συγκεντρώσει τις ιστορίες των υπόλοιπων θυμάτων και να βοηθήσει να αναζητήσουν και εκείνοι οι άνθρωποι με τη σειρά τους, τις προσωπικές τους υποθέσεις στα αρχεία.

Η Rose- Marie είναι ένα από τα πρόσωπα που δέχτηκε να μιλήσει και να καταθέσει την αξομολόγητη εμπειρία εκείνης της σκοτεινής περιόδου της ζωής της.
Γεννημένη το 1936, η μητέρα της πεθαίνει σε ηλικία 25 χρονών σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο. “Ο πατέρας μου έλεγε πάντα ότι τη σκότωσαν οι γιατροί. Ο ίδιος δεν μπορούσε να μας φροντίσει και έτσι μας έστειλαν σε ορφανοτροφείο. Εκεί μας κακομεταχειρίστηκαν, ήμασταν πάντοτε πεινασμένοι και οι νοσοκόμες μετακινούνταν σε άλλα ιδρύματα ανά τέσσερα χρόνια να να μην δένονται μαζί μας”, λέει η ίδια. Στα 14 της, μεταφέρεται σε μία αγροτική οικογένεια με σκοπό να φροντίζει τα 20 παιδιά της. Πέρα από τις τραγικές συνθήκες δεν πληρωνόταν καν για τη δουλειά που προσέφερε. Η φράση που χρησιμοποιεί ξανά και ξανά είναι “Δεν πήρα ίχνος ανθρωπιάς”.

Μία ακόμη γυναίκα, η Rose- France, εξομολογείται ότι όλα αυτά τα χρόνια την βοήθησε ο θυμός. Γεννημένη το 1943, κατέληξε σε ίδρυμα ως το τελευταίο παιδί της οικογένειας. Παιδί ανύπαντρης μητέρας έπρεπε να δοθεί υποχρεωτικά σε κάποιο ίδρυμα, καθώς όπως αναφέρει, “Οι ανύπαντρες μητέρες απαγορευόταν να κρατήσουν τα παιδιά τους. Αμαρτωλές γυναίκες, έτσι τις αποκαλούσαν τότε”. Σε ηλικία δύο ετών, μεταφέρεται σε μοναστήρι όπου κανείς δεν πλήρωνε για το φαγητό και την διαμονή της με αποτέλεσμα να δουλεύει διαρκώς και να προσεύχεται.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, όπως και ο θυμός που ακολουθεί και συνοδεύει αυτές τις ιστορίες. Ακόμη και εάν κάποιος έκανε αίτημα αναίρεσης της απόφασης που όριζε υποχρεωτικό εγκλεισμό, ήταν δύσκολο να εισακουστεί εκείνη την εποχή.

Ο Clement Wieilly έκανε την αρχή και ακολούθησαν πολλά ακόμα άτομα που θέλησαν να ανοιχτούν. Ωστόσο υπολογίζεται ότι μένουν ακόμη γύρω στα 20000 άτομα που βρίσκονται εν ζωή και χρειάζονται βοήθεια για όσα έζησαν εκείνες τις μακρινές ημέρες.
Τον Αύγουστο, η στρογγυλή τράπεζα της κυβέρνησης δημιούργησε ένα έκτακτο ταμείο με στόχο να προσφέρει άμεσα υπηρεσίες στα θύματα, τουλάχιστον μέχρι να δημιουργηθεί ένα μόνιμο ταμείο αποζημιώσεων.
Μέχρι τότε, είναι παρήγορο το γεγονός πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν αρχίσει να εκδηλώνουν ένα ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα στίγματα που άφησαν εκείνες οι ημέρες σε πολλά από τα άτομα που με την υποχρεωτική τους μεταφορά στα ιδρύματα, δημιούργησαν έναν αιώνιο ψυχικό εγκλεισμό.

pathfinder