Η αγάπη είναι η μόνη δημιουργική δύναμη LOVE: The One Creative Force by Eric Butterworth

 

Ένας καθηγητής κολεγίου ζήτησε από τους μαθητές του της κοινωνιολογίας να πάνε στις φτωχογειτονιές της Βαλτιμόρης και να εξετάσουν το ιστορικό 200 νεαρών αγοριών.

Τους ζήτησε, επίσης, να κάνουν μια γραπτή εκτίμηση σχετικά με το μέλλον του καθενός από τ’ αγόρια αυτά.

Σ’ όλες τις περιπτώσεις οι φοιτητές έγραφαν: «Δεν έχει καμιά πιθανότητα εξέλιξης».

 

Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, ένας άλλος καθηγητής κοινωνιολογίας έτυχε να ανακαλύψει αυτήν την παλιότερη έρευνα. Ζήτησε από τους μαθητές του να τη συνεχίσουν και να ψάξουν να βρουν ποια εξέλιξη είχαν αυτά τα παιδιά.

Με εξαίρεση είκοσι που είτε είχαν ξενιτευτεί είτε είχαν πεθάνει, από τους υπόλοιπους 180, σύμφωνα με ότι ανακάλυψαν οι φοιτητές, οι 176 ήταν επιτυχημένοι δικηγόροι, γιατροί και επιχειρηματίες, με βαθμό επιτυχίας μάλιστα πολύ πάνω από τον μέσο.Έκπληκτος, ο καθηγητής αποφάσισε να συνεχίσει την έρευνα σε μεγαλύτερο βάθος. Ευτυχώς όλοι αυτοί που αφορούσε η έρευνα ζούσαν στην ίδια περιοχή και μπόρεσε να μιλήσει με τον καθένα ξεχωριστά και να τον ρωτήσει, «Πού αποδίδεις την επιτυχία σου;» Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση ήταν επενδυμένη με συναίσθημα. «Σε μια δασκάλα μου».

Η δασκάλα ζούσε ακόμα, έτσι ο καθηγητής πήγε και τη βρήκε. Ρώτησε την ηλικιωμένη, αλλά με καθαρή σκέψη γυναίκα, ποια ήταν η μαγική συνταγή που χρησιμοποίησε για να ανασύρει αυτά τα παιδιά από τα χαμόσπιτα και να τα εκτοξεύσει στα ύψη που είχαν φτάσει.

Στα μάτια της δασκάλας φάνηκε μια λάμψη και στα χείλη της άνθισε, αχνά, ένα χαμόγελο. «Είναι πολύ απλό», είπε. «Τα αγάπησα αυτά τα παιδιά».

Eric Butterworth

 

enallaktikidrasi

 LOVE: The One Creative Force by Eric Butterworth

 

 

A college professor had his sociology class go into the Baltimore slums to get case histories of 200 young boys. They were asked to write an evaluation of each boy's future. In every case the students wrote, "He hasn't got a chance."

Twenty-five years later another sociology professor came across the earlier study. He had his students follow up on the project to see what had happened to these boys. With the exception of 20 boys who had moved away or died, the students learned that 176 of the remaining 180 had achieved more than ordinary success as lawyers, doctors and businessmen.

The professor was astounded and decided to pursue the matter further.  Fortunately, all the men were in the area and he was able to ask each one, "How do you account for your success?"
In each case the reply came with feeling, "There was a teacher." The teacher was still alive, so he sought her out and asked her what magic formula she had used to pull these boys out of the slums into successful achievement. 
Her eyes sparkled and her lips broke into a gentle smile. "It's really very simple," she said. "I loved those boys."  This is an example of how she might have LOVED…unconditionally.
perfectpeacet

Μη με συγκρίνεις μανούλα, δεν μοιάζω με κανένα άλλο παιδάκι

Είναι κάτι βράδια που ο ύπνος ηττάται κατά κράτος από τις σκέψεις.
Είναι κάτι σκέψεις που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο υπεράσπισης και μου φωνάζουν ότι έκανα λάθος.
Είναι κάτι λάθη που πονάνε πιο πολύ από τα άλλα, γιατί γίνονται σε βάρος των παιδιών

Είναι κάτι παιδιά που υποφέρουν σε όλη τους τη ζωή από τις πράξεις και τις παραλείψεις των γονιών τους…

Είμαστε όλοι μας τέτοια παιδιά…
Αν έπρεπε να ιεραρχήσω στο μυαλό μου αυτά τα λάθη που όλοι οι γονείς επαναλαμβάνουμε σαν χρέος από το παρελθόν, περίοπτη θέση θα είχε η περίφημη ΣΥΓΚΡΙΣΗ.

Έχω πέσει πολλές φορές στην παγίδα να συγκρίνω άθελά μου το παιδί μου, την ίδια στιγμή που με αυστηρότητα κατακρίνω κάθε τέτοια πράξη που αποσκοπεί να παρακινήσει ένα παιδί να κάνει κάτι, όχι για τη δική του προσωπική εξέλιξη, όχι για να είναι χαρούμενο, αλλά για να ικανοποιήσει το κριτήριο αριστείας των μεγάλων.

Και κάθε φορά που το κάνω, κάθε φορά το μετανιώνω και δίνω υπόσχεση πως δεν θα ξανασυμβεί!

Τι νόημα έχει δηλαδή αν ένας συμμαθητής ή ένας μικρός μας φίλος κάνει κάτι παραπάνω από το δικό μας παιδί;
Τι νόημα έχει αν έχει ήδη μάθει ήδη αγγλικά, ενώ εσύ δεν έχεις σκεφτεί καν να ξεκινήσει το παιδί σου μια ξένη γλώσσα; 
Τι νόημα έχει αν ξέρει να μετράει μέχρι το 100, ενώ το παιδί σου δεν ξεχωρίζει ακόμα τους αριθμούς;
Τι νόημα έχει αν κάποιο άλλο παιδί είναι καταπληκτικό σε κάποιο άθλημα ή μαθαίνει να παίζει κάποιο μουσικό όργανο, ενώ το δικό σου δεν ξέρει ούτε μία νότα;

Τι σημαίνουν όλα αυτά για σένα μαμά και για το παιδί σου;

Γιατί σε αγχώνουν τόσο οι εξαιρετικές επιδόσεις των άλλων παιδιών σε σχέση με τις μέτριες του δικού σου παιδιού;
Γιατί καμαρώνεις τόσο όταν το παιδί σου κάνει κάτι που τα άλλα δεν μπορούν;
Ντροπή και περηφάνια  σε μια ατελείωτη εναλλαγή που σε ζαλίσει και δεν σε αφήνει να ηρεμήσεις ποτέ!

Να σου πω ένα μυστικό;

Δεν είναι που φοβόμαστε μήπως το παιδί μας δεν προοδεύσει και μήπως οι άλλοι του κλέβουν πάντα τις ευκαιρίες στη ζωή του. Είναι πιο πολύ που φοβόμαστε μήπως οι άλλες, είναι καλύτερε μαμάδες από εμάς και βγάλουν καλύτερα παιδιά από εμάς. Ένας σκληρός πόλεμος με τον εγωισμό μας είναι και την ανάγκη μας να ξεχωρίσουμε μέσα στο πλήθος. Και αν δεν το κατάφερες όπως κάποτε το ονειρεύτηκες, τότε το προσπαθείς ξανά στο σήμερα αλλά μέσα από το παιδί σου.

Για να λάβεις έναν έπαινο
Για να σου αναγνωριστεί ότι έκανες κάτι καλά
Για να διακριθείς και εσύ μια φορά
Για να νικήσεις στη σύγκριση με τους άλλους
Για να είσαι εσύ η μαμά που έχει αυτό το υπέροχο, όμορφο, έξυπνο, ταλαντούχο, ξεχωριστό, αξιοζήλευτο παιδί.
Για να είναι το παιδί σου η ταυτότητα σου και η έξωθεν καλή μαρτυρία σου.
Όμως αυτός ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ… Και σε αφήνει θλιμμένη και ανικανοποίητη διαρκώς, γιατί απλά δεν κατάλαβες ποτέ ότι όλα τα παιδάκια του κόσμου είναι μοναδικά και περισσότερο από όλα το δικό σου παιδάκι που λατρεύεις όσο τίποτα στον κόσμο.

Μήπως ήρθε η ώρα να τους το πούμε, χωρίς να τα συγκρίνουμε με κάποιο άλλο που στα μάτια μας είναι καλύτερο, μόνο και μόνο επειδή έχει κάτι που εμείς ζηλεύουμε και θα θέλαμε να έχουμε;

«ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΣΑΓΑΠΑΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ, ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ Ή ΕΥΧΗ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ»

Δεν θα ήταν όλα καλύτερα στη ζωή σου, αν το είχε κάνει αυτό για σένα και η δική σου μαμά;     
Σε φιλώ γλυκά,
Ράνια

paidorama

«Ὅ,τι ἔχεις μέσα σου παιδιάτικο σὰ θησαυρό νὰ τὸ φυλάξεις·»

Ο,ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑΤΙΚΟ

Ὅ,τι ἔχεις μέσα σου παιδιάτικο

σὰ θησαυρό νὰ τὸ φυλάξεις·

τοὺς λογισμούς, τοὺς πόθους σου ἄλλαζε,

μὰ αὐτό ποτὲ νὰ μὴν τ’ ἀλλάξεις.

Ὅποτε τῆς ζωῆς τὰ ψεύτικα

κι ἄσχημα σφίγγουν τὴν καρδιά σου,

μὲς σ’ ὅ,τι φύλαξες παιδιάτικο

θὰ βρίσκεις τὴν παρηγοριά σου.

Κι ὅταν χλωμοφυλλιάσει ἡ ὄψη σου

καὶ στὰ μαλλιά σου πέσουν χιόνια,

μόνο ὅ,τι φύλαξες παιδιάτικο

θὰ μείνει ἀπείραχτο ἀπ’ τὰ χρόνια.

Γεώργιος Δροσίνης

Success story: 17χρονη στο Νοσοκομείο από ΑΣΙΤΙΑ

Σύμφωνα με πληροφορίες του patrastimes.gr  η 17χρονη είναι το ένα από τα πέντε παιδιά αγροτικής οικογένειας η οποία αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Η μόνη διατροφή της είναι χόρτα τα οποία πολλές φορές δεν συνοδεύονται καν από λάδι ενώ ο πατέρας αντιμετωπίζει πρόβλημα ηπατικής ανεπάρκειας.

Ρεπορτάζ του «Ράδιο Γάμμα», η κοπέλα νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο «Αγιος Ανδρέας», με τη μητέρα της να εκλιπαρεί για βοήθεια, για ένα πιάτο φαγητό.
Νωρίτερα είχε λιποθυμήσει στο σχολείο της μπροστά στα μάτια των συμμαθητών και καθηγητών της, οι οποίοι δεν γνώριζαν τίποτα για την κατάστασή της.
Αφού τις παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια, η 17χρονη πήρε εξιτήριο πριν από λίγες ημέρες. Την σίτισή της ανέλαβε ερασιτεχνικό αθλητικό σωματείο της περιοχής.
netakias

Εύγε Δάσκαλε, που πήρες τον μαθητάκο σου από το χέρι και παρελάσατε μαζί!!!

Από τον σύλλογο Γονέων Κηδεμόνων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων Ν. Λάρισας και τον σύλλογο Διδασκόντων 33ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας, είναι το παρακάτω δελτίο Τύπου στο οποίο περιγράφεται μιας άκρως συγκινητική ιστορία που τιμάει όλους τους εμπλεκόμενους. 

Μας γράφουν:
«Ήταν δικαίωση για όλους μας η εικόνα του συναδέλφου μας που παρέλασε μαζί με τους μαθητές του κρατώντας σφιχτά το χέρι ενός μαθητή του, ο οποίος το είχε ανάγκη λόγω της ιδιαιτερότητάς του.
(Ο μαθητής είναι παιδί με σύνδρομο Asperger – υψηλής λειτουργικότητας αυτισμό και φοιτά στη Δ τάξη Δημοτικού)

Δικαίωση για όλους τους δασκάλους του σχολείου, οι οποίοι σεβάστηκαν τη διαφορετικότητα του και το δικαίωμα του παιδιού να παρελάσει, λαμβάνοντας υπόψη τα συναισθήματα και την επιθυμία του να ζήσει ισότιμα τη σχολική ζωή.
Δικαίωση για το γυμναστή του σχολείου, ο οποίος ενθάρρυνε το μαθητή και οργάνωσε τη διάταξη των παιδιών που συμμετείχαν στην παρέλαση ώστε αυτά μαζί με το δάσκαλο της τάξης να είναι περήφανοι συμπαραστάτες του.
Δικαίωση για τον ίδιο το δάσκαλο της τάξης, ο οποίος ολοκλήρωσε όλη την πορεία της παρέλασης κρατώντας μέσα στο χέρι του το χέρι του μαθητή του, περπατώντας δίπλα του περήφανος, καθόλου αμήχανος, ούτε υπερπροστατευτικός, σαν να ήταν ένα με το μαθητή του.

Ποια θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτηση του μαθητή, όταν κοιτώντας κατάματα το δάσκαλό του, τον ρώτησε «κάνω καλή παρέλαση κύριε;»
Την απάντηση την δίνουμε όλοι εμείς:
«Εσύ, οι περήφανοι συμμαθητές σου κι οι δάσκαλοι σου, μικρέ μου, μας δώσατε την ευκαιρία να αισθανθούμε συναισθήματα όπως το θάρρος, η αλληλεγγύη και να θυμηθούμε αξίες όπως το λειτούργημα του δασκάλου, το μεγαλείο ψυχής, το ήθος».
Εμείς τι μένει να πούμε, εύγε!

votegreece