Σ' ευχαριστώ, Στάθη, που υπάρχεις και μ'αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Αν και προχωρημένη η εποχή, η μέρα είναι αναπάντεχα καλή και ζεστή. Κάθομαι στο γραφείο μου και παριστάνω πως δουλεύω, ενώ στην πραγματικότητα στο μυαλό μου έχω ένα και μόνο πράγμα: να μην ξεχαστώ και μόλις πάει 11:30 να σηκωθώ και να πάω να πάρω τον Στάθη από το νηπιαγωγείο και να τον πάω στο ραντεβού των 12:00 στο κέντρο που κάνουμε τις θεραπείες.
Συνήθως το αναλαμβάνει ο άντρας μου, αλλά σήμερα δε μπορεί. Ανά πέντε λεπτά κοιτάζω το ρολόι και στις 11:25 σηκώνομαι, μουρμουρίζω μια δικαιολογία και το σκάω! Ξέρω ότι κανείς δε με πιστεύει πια, αλλά δεν με νοιάζει.
Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο σκέφτομαι ότι θα γκρινιάζουν πάλι που τον παίρνω πιο νωρίς και διακόπτω το μάθημα. Έχουν δίκιο! Κι εγώ έχω δίκιο! Κάποιου το δίκιο θα παραγκωνιστεί για χάρη του άλλου και στην προκειμένη περίπτωση, εμείς είμαστε που έχουμε το ζόρι, οπότε θα πρέπει να υπερισχύσει το δικό μας.
Φτάνοντας έξω από την αυλόπορτα, ακούω φωνές και γέλια. Ανακουφισμένη βλέπω ότι τα παιδάκια είναι στην αυλή, οπότε δεν θα χρειαστεί να ακούσω γκρίνιες για άλλη μια φορά. Ψάχνω να βρω το δικό μου και μόλις τον εντοπίζω η καρδιά μου σφίγγεται. Όλα τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, γελούν και το δικό μου κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στη νηπιαγωγό του, με το βλέμμα στυλωμένο στο κενό.
Η Μ., επίσης μαθήτρια στο τμήμα ένταξης και με νοητική υστέρηση και κινητικά προβλήματα, προσπαθεί να ακολουθήσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά το σώμα της δεν τη βοηθάει.
Το δικό μου το παιδί, που σωματικά είναι κατάγερο, είναι κλεισμένο στον δικό του κόσμο, αμέτοχο, αδιάφορο, ανίκανο να ανταποκριθεί στα όσα συμβαίνουν γύρω του.
Ξαφνικά με βλέπει, χαμογελάει, τα ματάκια του λάμπουν, τρέχει προς το μέρος μου και προσπαθεί να ανοίξει την αυλόπορτα. Την ανοίγω εγώ, απλώνει τα χεράκια του και μου πιάνει τα μάγουλα. «Ήρθε η μαμά, να η μαμά», επαναλαμβάνει συνεχώς. Τον παίρνω αγκαλιά και κολλάει τα χείλη του στο μάγουλό μου, με χαϊδεύει, "η μαμά, να η μαμά" λέει. Τον φιλάω και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου.
Η παρουσία μου τον έκανε να βγει από την απομόνωσή του, η ασφάλεια της γνώριμης μορφής της μαμάς, τον βοήθησε αφήσει τον δικό του κόσμο και να μιλήσει, να εκφραστεί με λέξεις, με πράξεις. Νοιώθω ότι γι αυτόν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο κι αυτό με παρηγορεί, με γεμίζει.
Χαίρομαι που έχω αυτό το παιδί (με τα όποια του προβλήματά) και του είμαι ευγνώμων που με έκανε "μαμά" και μπόρεσα να πάρω και να δώσω τόση πολύ αγάπη, όση ποτέ δεν είχα φανταστεί.
Σ' ευχαριστώ Στάθη που υπάρχεις και μ' αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Δημοσιεύτηκε από athena 7 χρόνια πριν

noesi

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Δημοσιεύτηκε από athena 7 years πριν

Αν και προχωρημένη η εποχή, η μέρα είναι αναπάντεχα καλή και ζεστή. Κάθομαι στο γραφείο μου και παριστάνω πως δουλεύω, ενώ στην πραγματικότητα στο μυαλό μου έχω ένα και μόνο πράγμα: να μην ξεχαστώ και μόλις πάει 11:30 να σηκωθώ και να πάω να πάρω τον Στάθη από το νηπιαγωγείο και να τον πάω στο ραντεβού των 12:00 στο κέντρο που κάνουμε τις θεραπείες. Συνήθως το αναλαμβάνει ο άντρας μου, αλλά σήμερα δε μπορεί. Ανά πέντε λεπτά κοιτάζω το ρολόι και στις 11:25 σηκώνομαι, μουρμουρίζω μια δικαιολογία και το σκάω! Ξέρω ότι κανείς δε με πιστεύει πια, αλλά δεν με νοιάζει. Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο σκέφτομαι ότι θα γκρινιάζουν πάλι που τον παίρνω πιο νωρίς και διακόπτω το μάθημα. Έχουν δίκιο! Κι εγώ έχω δίκιο! Κάποιου το δίκιο θα παραγκωνιστεί για χάρη του άλλου και στην προκειμένη περίπτωση, εμείς είμαστε που έχουμε το ζόρι, οπότε θα πρέπει να υπερισχύσει το δικό μας. Φτάνοντας έξω από την αυλόπορτα, ακούω φωνές και γέλια. Ανακουφισμένη βλέπω ότι τα παιδάκια είναι στην αυλή, οπότε δεν θα χρειαστεί να ακούσω γκρίνιες για άλλη μια φορά. Ψάχνω να βρω το δικό μου και μόλις τον εντοπίζω η καρδιά μου σφίγγεται. Όλα τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, γελούν και το δικό μου κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στη νηπιαγωγό του, με το βλέμμα στηλωμένο στο κενό. Η Μ., επίσης μαθήτρια στο τμήμα ένταξης και με νοητική υστέρηση και κινητικά προβλήματα, προσπαθεί να ακολουθήσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά το σώμα της δεν τη βοηθάει. Το δικό μου το παιδί, που σωματικά είναι κατάγερο, είναι κλεισμένο στον δικό του κόσμο, αμέτοχο, αδιάφορο, ανίκανο να ανταποκριθεί στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Ξαφνικά με βλέπει, χαμογελάει, τα ματάκια του λάμπουν, τρέχει προς το μέρος μου και προσπαθεί να ανοίξει την αυλόπορτα. Την ανοίγω εγώ, απλώνει τα χεράκια του και μου πιάνει τα μάγουλα. "Ήρθε η μαμά, να η μαμά", επαναλαμβάνει συνεχώς. Τον παίρνω αγκαλιά και κολάει τα χείλη του στο μάγουλό μου, με χαιδεύει, "η μαμά, να η μαμά" λέει. Τον φιλάω και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Η παρουσία μου τον έκανε να βγει από την απομόνωσή του, η ασφάλεια της γνώριμης μορφής της μαμάς, τον βοήθησε αφήσει τον δικό του κόσμο και να μιλήσει, να εκφραστεί με λέξεις, με πράξεις. Νοιώθω ότι γι αυτόν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο κι αυτό με παρηγορεί, με γεμίζει. Χαίρομαι που έχω αυτό το παιδί (με τα όποια του προβλήματά) και του είμαι ευγνώμων που με έκανε "μαμά" και μπόρεσα να πάρω και να δώσω τόση πολύ αγάπη, όση ποτέ δεν είχα φανταστεί. Σ' ευχαριστώ Στάθη που υπάρχεις και μ'αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

- See more at: http://noesi.gr/blog/o-pio-simantikos-anthropos-kosmo#sthash.rLK0XJP9.dpuf