Σε ένα μέρος πολύ μακρινό, οι μαμάδες έχουν το έθιμο την ημέρα που γεννιέται ένα παιδί να ξεκινήσουν το μεγαλύτερο εργόχειρο του κόσμου.
Εφοδιάζονται με βελόνες και νήματα και πλέκουν ασταμάτητα τα όνειρα τους για τα νεογέννητα μωρά τους.
Πολύχρωμες βελονιές σχηματίζουν πολύπλοκα σχέδια χωρίς να σταματήσουν λεπτό. Ακόμα κι όταν όλα γύρω τους έχουν μεταμορφωθεί σε ένα μαγικό παραμύθι, ακόμα και τότε, συνεχίζουν να στολίζουν το κάθε τι. Κάθε μαμά διαλέγει το καλύτερο όνειρο για το μικρό της και ρίχνεται στη δουλειά.
Άλλες αντιγράφουν τα σχέδια των άλλων γυναικών. Κάποιες μάλιστα κρύβουν σαν φυλακτό τα όνειρα που κάνουν για το παιδί τους.
Ώσπου κάποια μέρα μια μαμά δεν άγγιξε ούτε βελόνες, μα ούτε νήματα, όταν γέννησε το πανέμορφο μωράκι της. Οι άλλες την κοίταξαν και τρομαγμένες τη ρώτησαν:
- Εσύ δεν θα έχεις όνειρα για το παιδί σου;
- Εγώ θα του μάθω να πλέκει μόνο του τα όνειρά του.
Η απάντηση που πήραν δεν τους βοήθησε να καταλάβουν την περίεργη αυτή μητέρα.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι υπόλοιπες μαμάδες έπλεκαν όλη μέρα και όλη νύχτα με αγωνία, εκείνη η μαμά πήρε στο μικρό της κλωστές και του έμαθε τα χρώματα. Του έδειξε όλους τους πιθανούς τρόπους να πλέκει. Το άφησε να μπερδευτεί μέσα στους κόμπους και να μάθει μόνο του να τα λύνει τα προβλήματά του. Πολλές φορές χρειάστηκε να του τα ξηλώσει ώστε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Μέχρι που μεγάλωσε.
Τίποτα δεν το σταματούσε. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν μεγαλώσει και αυτά. Κάποια, με τα χρόνια, τα όνειρα που με πολλή αγάπη τους είχε πλέξει η μαμά τους, είχαν φθαρεί. Τα χρώματά τους είχαν ξεθωριάσει. Άλλα, είχαν τρυπούλες ή κλωστές που κρέμονταν και αν τις τραβούσες όλα καταστρέφονταν.
Μόνο ο μικρός μας έπλεκε πια όνειρα τόσο γρήγορα, που οι άλλοι γύρω του θαμπώνονταν. Πόσο ήθελαν και αυτοί να πλέξουν τα δικά τους! Αλλά δεν ήξεραν, ούτε καν, πώς να ονειρεύονται. Δεν ήξεραν τι ήθελαν να ονειρευτούν, ούτε πώς να το κάνουν. Τότε όλοι κατηγόρησαν τη μαμά τους. Ακόμα κι αν εκείνες είχαν ξενυχτήσει και είχαν θελήσει μόνο το καλύτερο για τα παιδιά τους, κατάλαβαν ότι τους είχαν στερήσει το πιο σημαντικό. Δεν τους έμαθαν ποτέ την τέχνη να βρίσκεις μόνος σου και δίνεις σχήμα σε όσα λαχταράει η ψυχή σου.
Και ξέρετε το μόνο που χρειάζεται στη ζωή είναι να έχεις όνειρα, γιατί αυτά μια μέρα θα γίνουν πραγματικότητα.
Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες, με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας, από την Έλενα Κατσαντώνη αποκλειστικά για το Mothersblog.gr
Άλλες αντιγράφουν τα σχέδια των άλλων γυναικών. Κάποιες μάλιστα κρύβουν σαν φυλακτό τα όνειρα που κάνουν για το παιδί τους.
Ώσπου κάποια μέρα μια μαμά δεν άγγιξε ούτε βελόνες, μα ούτε νήματα, όταν γέννησε το πανέμορφο μωράκι της. Οι άλλες την κοίταξαν και τρομαγμένες τη ρώτησαν:
- Εσύ δεν θα έχεις όνειρα για το παιδί σου;
- Εγώ θα του μάθω να πλέκει μόνο του τα όνειρά του.
Η απάντηση που πήραν δεν τους βοήθησε να καταλάβουν την περίεργη αυτή μητέρα.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν και οι υπόλοιπες μαμάδες έπλεκαν όλη μέρα και όλη νύχτα με αγωνία, εκείνη η μαμά πήρε στο μικρό της κλωστές και του έμαθε τα χρώματα. Του έδειξε όλους τους πιθανούς τρόπους να πλέκει. Το άφησε να μπερδευτεί μέσα στους κόμπους και να μάθει μόνο του να τα λύνει τα προβλήματά του. Πολλές φορές χρειάστηκε να του τα ξηλώσει ώστε να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Μέχρι που μεγάλωσε.
Τίποτα δεν το σταματούσε. Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν μεγαλώσει και αυτά. Κάποια, με τα χρόνια, τα όνειρα που με πολλή αγάπη τους είχε πλέξει η μαμά τους, είχαν φθαρεί. Τα χρώματά τους είχαν ξεθωριάσει. Άλλα, είχαν τρυπούλες ή κλωστές που κρέμονταν και αν τις τραβούσες όλα καταστρέφονταν.
Μόνο ο μικρός μας έπλεκε πια όνειρα τόσο γρήγορα, που οι άλλοι γύρω του θαμπώνονταν. Πόσο ήθελαν και αυτοί να πλέξουν τα δικά τους! Αλλά δεν ήξεραν, ούτε καν, πώς να ονειρεύονται. Δεν ήξεραν τι ήθελαν να ονειρευτούν, ούτε πώς να το κάνουν. Τότε όλοι κατηγόρησαν τη μαμά τους. Ακόμα κι αν εκείνες είχαν ξενυχτήσει και είχαν θελήσει μόνο το καλύτερο για τα παιδιά τους, κατάλαβαν ότι τους είχαν στερήσει το πιο σημαντικό. Δεν τους έμαθαν ποτέ την τέχνη να βρίσκεις μόνος σου και δίνεις σχήμα σε όσα λαχταράει η ψυχή σου.
Και ξέρετε το μόνο που χρειάζεται στη ζωή είναι να έχεις όνειρα, γιατί αυτά μια μέρα θα γίνουν πραγματικότητα.
Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες, με αφορμή τη γιορτή της Μητέρας, από την Έλενα Κατσαντώνη αποκλειστικά για το Mothersblog.gr
No comments:
Post a Comment