Το δικό μου παιδί δεν μου περίσσευε. Ξέρει κανείς έστω κι ένα παιδί που περισσεύει;

ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΤΕΡΚΕΝΛΗ

Ο πατέρας μου ο Γιάννης ήρθε από το Ικόνιο το 1922 – πρόσφυγας! Ο γιος μου ο Γιάννης έφυγε στο Εδιμβούργο το 2012 - μετανάστης! Χρειάσθηκαν 90 χρόνια για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Σε νέους προορισμούς αυτήν τη φορά, μα το βίαιο κόψιμο από τις ρίζες παραμένει γεγονός.

Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 δημιούργησε στρατιές δυστυχισμένων που άφησαν τις εστίες τους και ήλθαν να φτιάξουν μια νέα ζωή, σε συνθήκες αντίξοες και όχι απαραίτητα φιλόξενες. Κι αν την προσφυγική γενιά του πατέρα μου η Ελλάδα δεν την καλωσόρισε, εμένα με υποδέχθηκε… μετά βαΐων και κλάδων, μου έδωσε την καλύτερη τροφή, μόρφωση, δυνατότητες.

Οταν ενηλικιώθηκα το 1978, λίγα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η Ελλάδα μου πρόσφερε μια νεαρή και πολλά υποσχόμενη δημοκρατία για να ζήσω με ασφάλεια, χρήματα και παιδεία.
Η γενιά μου θεώρησε όμως πολλά πράγματα δεδομένα. Καταχρασθήκαμε το παρόν μας και το μέλλον των αγέννητων παιδιών μας. Με αλαζονεία επενδύσαμε στην υπερκατανάλωση, εκπαιδευτήκαμε να είμαστε νεόπλουτοι, να απολαμβάνουμε όσα δεν δημιουργήσαμε. Φιλήδονοι και φυγόπονοι, εξαρτημένοι από γονείς και το Δημόσιο, δεν αντιληφθήκαμε ότι ροκανίζαμε το καραβόσκοινο που μας ένωνε με τα παιδιά μας και «σχεδόν ανεπαισθήτως», όπως λέει ο ποιητής, «εκλεισθήκαμεν από τον κόσμον τους έξω». Μέσα στην επίπλαστη ευημερία, πιστέψαμε ότι δεν είμαστε από αυτούς που μεταναστεύουν.

Γαλουχήθηκα με τον πόνο του νόστου, που όμως δεν γνώρισα προσωπικά. Ομως, η ιστορία επιφύλασσε τη δική της δυσάρεστη έκπληξη στο παιδί μου: έπρεπε ή να κρεμαστεί από τα φουστάνια μου ή να φύγει. Μα άλλα παιδιά δεν είχαν ούτε φουστάνια να κρεμαστούν… 

Τα καραβάνια της προσφυγιάς του 1922, έγιναν πτήσεις για προσχηματικά μεταπτυχιακά. Η Ελλάδα αδειάζει από τα παιδιά της που φεύγουν κυνηγώντας αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, αυτάρκεια, εργασία.

Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα ανακαλύψει το φόρο που θα γίνει λιγότερο αντιληπτός, η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται την απόγνωση και εκπαιδεύει στη ξενοφοβία και το ρατσισμό, κι εμείς παρακολουθούμε τις ειδήσεις κι εξοικειωνόμαστε με λέξεις, όπως grexit, graccident, πτώχευση, δραχμή.

Δεν υπάρχουν κίνητρα για την επιστροφή των παιδιών αυτών. Κανένα συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης, κανένα απολύτως πλάνο δημιουργικότητας, κανένα όνειρο και για όσα παραμένουν εδώ, εξαρτημένα από τους γονείς τους και με καλύτερη δυνατή προοπτική μια κακοπληρωμένη θέση στο Δημόσιο ή μια εξαθλιωμένη θέση στον ιδιωτικό τομέα. Σαν να μην ενδιαφέρει κανέναν κυβερνήτη μας η μαζική φυγή στο εξωτερικό. Σα να μη χρειαζόμαστε αυτά τα παιδιά.

Το δικό μου παιδί δεν μου περίσσευε. Ξέρει κανείς έστω κι ένα παιδί που περισσεύει;