Ένας άνθρωπος βιώνει συναισθηματική κακοποίηση σε σχέσεις, συνεργασίες, καταστάσεις, όταν τα συναισθήματά του ελέγχονται, η επιθυμία του υποβάλλεται, η βούλησή του υποδουλώνεται, οι αξίες και οι αρχές του υποσκάπτονται.
* Οι φωνές και οι κραυγές.
* Οι χαρακτηρισμοί «είσαι ηλίθιος», «είσαι κακό παιδί», «είσαι άχρηστος/η».
* Η σύγκριση των παιδιών με άλλα παιδιά, εις βάρος του «δεν αξίζεις τίποτε», «ο ξάδελφος σου πάει καλύτερα από σένα» κλπ.
* Η έλλειψη στοργής, αγάπης και τρυφερών εκδηλώσεων.
* Η δημιουργία ενοχών «θα με κάνεις να πεθάνω», «εσύ φταις για όλα».
* Η ταπείνωση του παιδιού «είσαι για πέταμα», «τι ήθελα και έκανα ένα παιδί σαν και σένα» κλπ
* Οι απειλές εγκατάλειψης ή βίας «θα φύγω και θα σε παρατήσω», «θα σε κλείσω σε ίδρυμα», «θα σου σπάσω τα κόκαλα» κλπ.
* Οι ακραίες μορφές τιμωρίας π.χ. στέρηση φαγητού, νερού, κλείδωμα σε σκοτεινούς χώρους, δέσιμο κλπ.
περισσότερα εδώ
.........................................................
Η σκέψη του αιχμαλωτίζεται, το δικαίωμα στην ελευθερία του παρεμποδίζεται, οπότε δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτόβουλα, γιατί νιώθει φυλακισμένος μιας απαξίωσης που ροκανίζει αλύπητα τις δυνάμεις του.
Ανήμπορος να διαχειριστεί την κατάσταση, που ο αντίκτυπός της εξαπλώνεται σε ολόκληρο το είναι του και τον ακινητοποιεί, χάνεται στους δαιδαλώδεις δρόμους του πόνου και κάθε προσπάθεια να αναζητήσει την έξοδο που θα τον βγάλει από το τούνελ τού φαίνεται μάταιη.
Δυσάρεστα συναισθήματα αναμοχλεύονται με αστραπιαίο ρυθμό στον ψυχικό του κόσμο και η τοξίνη τους τον ακρωτηριάζει ψυχικά.
Η θλίψη και η ενοχή τον καθιστούν ανήμπορο να πράξει, να κινήσει τα νήματα της ζωής του. Κι όσο βυθίζεται σε αυτήν την παθητικότητα, βουλιάζει σε μια απόγνωση και του είναι όλο και πιο δύσκολο να αναζητήσει την όχθη που θα τον λυτρώσει. Σαν να εθίζεται σε αυτήν, την υιοθετεί, γίνεται δέρμα του, πορεύεται με αυτήν και για να την αντέξει, αποκόπτει τους δεσμούς του με οτιδήποτε αποπνέει θετικά συναισθήματα, γιατί, ό,τι είναι παράταιρο με αυτό που βιώνει, του προκαλεί ψυχικούς κλυδωνισμούς, που του προκαλούν μεγαλύτερη ανασφάλεια από αυτή που αισθάνεται.
Βλέποντας αξιόλογους ανθρώπους, που, παρότι υποφέρουν, καταφέρνουν να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους και τα ιδεώδη τους αλώβητα και οι οποίοι μπορεί να τα έχουν καταφέρει σε άλλους τομείς της ζωής τους, αδυνατούν όμως να ξεφύγουν από δυσχερείς καταστάσεις, αρχικά είναι πάρα πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τη στάση τους και να καταλάβουμε, γιατί παραμένουν σε συνθήκες που ενώ τους προκαλούν απόγνωση, δεν αναζητούν διέξοδο.
Οι άνθρωποι που είναι θύματα κακοποίησης μοιάζουν με μαριονέτες χωρίς νήματα, όπου λες και περιμένουν από κάποιον να τα κινήσει, για να μπορούν να επιτελέσουν την χορογραφία. Η μακροχρόνια παραμονή σε μια τέτοια κατάσταση τους καθιστά αβοήθητους, γιατί το αίσθημα της απαξίωσης διαποτίζει την ψυχή τους. Η θυματοποίηση γίνεται νόσημα που ασθενεί τους μυς της ψυχής τους και δεν μπορούν να συγκρατήσουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.
Νιώθουν παγιδευμένοι στη διαμελισμένη τους εικόνα, αδυνατούν να συνθέσουν το παζλ του εαυτού τους και να δουν σε εκείνους την ενότητα εκείνη, που θα τους κάνει να πιστέψουν στην αξία τους, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα ψυχικά αδιέξοδα, στα οποία τους έχει φέρει η κατάσταση που ζουν.
No comments:
Post a Comment