Το να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο είναι φυσική εξέλιξη της ζωής. Για πολλούς είναι και το ίδιο το νόημα της ζωής, είναι ολοκλήρωση, είναι μια χαρά που δεν συγκρίνεται με άλλες. Δεν είναι όμως υποχρέωση. Είναι επιλογή.
Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη
Επιλογή του γονέα και όχι του παιδιού -προφανώς. Θα 'πρεπε λοιπόν κάτι τέτοιο, να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν και να είναι μια συνειδητή και ώριμη απόφαση του καθενός.
Στο θέμα του παιδιού δεν χωράνε εγωισμοί, δεν χωράει το «εγώ» δεν χωράει η «θυσία». Επειδή ακριβώς είναι δική σου επιλογή και κανένας δεν σου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο να γεννήσεις κι εσύ το δικό σου παιδί, πρέπει να το αντιμετωπίσεις με τη δέουσα προσοχή.
Αρχικά, το παιδί δεν είναι πιόνι του δικού σου παιχνιδιού. Δεν έρχεται για να ζήσει τη ζωή που δεν έζησες, τη ζωή που λαχτάρησες, να καλύψει τις "τρύπες" που θεωρείς ότι δημιούργησες. Όπως κι εσύ δεν ήρθες για να κάνεις όσα δεν έκαναν οι δικοί σου γονείς.
Πρέπει να εμφυσήσεις την έννοια της ελευθερίας στον καινούργιο αυτόν άνθρωπο, να ανοίξει τον δικό του δρόμο, βασισμένο στα δικά του "θέλω" και ανάγκες. Έναν δρόμο, που βασικός πρωταγωνιστής δεν θα είσαι εσύ, αλλά απλώς θα υπάρχεις κοντά και μακρυά του, θα λειτουργείς σαν ένα αόρατο δίχτυ προστασίας και στήριξης.
Άνθρωποι με δεκανίκια, ακόμα κι αν αυτά λέγονται γονείς, που διατηρούν και συντηρούν μια σχέση εξάρτησης και ακόμα χειρότερα "υποχρέωσης", φτιάχνουν μισούς ανθρώπους.
Η λέξη "θυσία" είναι κάτι άλλο, που δεν θα 'πρεπε να υπάρχει στο λεξιλόγιο των γονιών. "Εγώ θυσίασα για σένα το ένα και το άλλο και το παράλλο". Συγχαρητήρια. Ποτέ κανένα παιδί δεν ζητάει από τη μάνα και τον πατέρα να θυσιάσουν τίποτε. Δεν τίθεται κανένα θέμα θυσίας, όταν καλή σου φίλη είναι η επιλογή.
Όταν αγαπάς με την βαθύτερη και πιο ειλικρινή έννοια, δεν θυσιάζεις. Δίνεις την ψυχή σου και όση αγάπη δεν ήξερες ότι έχεις, επειδή αυτό νιώθεις, αυτό θέλεις. Δεν "χτυπάς" στο παιδί σου όλα όσα έκανες από μόνος σου γι΄αυτό. Κατά αυτόν τον τρόπο, το μόνο που κάνεις είναι να του δημιουργείς τύψεις και ενοχές και να φορτώνεις ένα ακατανόητο βάρος στο παιδί, που δεν του αναλογεί.
Αγάπη. Αυτό θέλουν τα παιδιά. Όση αγάπη μπορείς να βγάλεις. Έτσι θωρακίζεις και ενώνεις με σένα αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Άνευ όρων αγάπη. Αγάπη που δεν πνίγει, αλλά τυλίγει. Αγάπη που δεν περιμένει ευχαριστώ, που δεν περιμένει μπράβο. Και τότε μόνο η αγάπη γυρνάει πίσω, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, που δεν εκφράζεται με φθηνές κουβέντες.
Επιλογή του γονέα και όχι του παιδιού -προφανώς. Θα 'πρεπε λοιπόν κάτι τέτοιο, να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν και να είναι μια συνειδητή και ώριμη απόφαση του καθενός.
Στο θέμα του παιδιού δεν χωράνε εγωισμοί, δεν χωράει το «εγώ» δεν χωράει η «θυσία». Επειδή ακριβώς είναι δική σου επιλογή και κανένας δεν σου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο να γεννήσεις κι εσύ το δικό σου παιδί, πρέπει να το αντιμετωπίσεις με τη δέουσα προσοχή.
Αρχικά, το παιδί δεν είναι πιόνι του δικού σου παιχνιδιού. Δεν έρχεται για να ζήσει τη ζωή που δεν έζησες, τη ζωή που λαχτάρησες, να καλύψει τις "τρύπες" που θεωρείς ότι δημιούργησες. Όπως κι εσύ δεν ήρθες για να κάνεις όσα δεν έκαναν οι δικοί σου γονείς.
Πρέπει να εμφυσήσεις την έννοια της ελευθερίας στον καινούργιο αυτόν άνθρωπο, να ανοίξει τον δικό του δρόμο, βασισμένο στα δικά του "θέλω" και ανάγκες. Έναν δρόμο, που βασικός πρωταγωνιστής δεν θα είσαι εσύ, αλλά απλώς θα υπάρχεις κοντά και μακρυά του, θα λειτουργείς σαν ένα αόρατο δίχτυ προστασίας και στήριξης.
Άνθρωποι με δεκανίκια, ακόμα κι αν αυτά λέγονται γονείς, που διατηρούν και συντηρούν μια σχέση εξάρτησης και ακόμα χειρότερα "υποχρέωσης", φτιάχνουν μισούς ανθρώπους.
Η λέξη "θυσία" είναι κάτι άλλο, που δεν θα 'πρεπε να υπάρχει στο λεξιλόγιο των γονιών. "Εγώ θυσίασα για σένα το ένα και το άλλο και το παράλλο". Συγχαρητήρια. Ποτέ κανένα παιδί δεν ζητάει από τη μάνα και τον πατέρα να θυσιάσουν τίποτε. Δεν τίθεται κανένα θέμα θυσίας, όταν καλή σου φίλη είναι η επιλογή.
Όταν αγαπάς με την βαθύτερη και πιο ειλικρινή έννοια, δεν θυσιάζεις. Δίνεις την ψυχή σου και όση αγάπη δεν ήξερες ότι έχεις, επειδή αυτό νιώθεις, αυτό θέλεις. Δεν "χτυπάς" στο παιδί σου όλα όσα έκανες από μόνος σου γι΄αυτό. Κατά αυτόν τον τρόπο, το μόνο που κάνεις είναι να του δημιουργείς τύψεις και ενοχές και να φορτώνεις ένα ακατανόητο βάρος στο παιδί, που δεν του αναλογεί.
Αγάπη. Αυτό θέλουν τα παιδιά. Όση αγάπη μπορείς να βγάλεις. Έτσι θωρακίζεις και ενώνεις με σένα αυτό το κομμάτι του εαυτού σου. Άνευ όρων αγάπη. Αγάπη που δεν πνίγει, αλλά τυλίγει. Αγάπη που δεν περιμένει ευχαριστώ, που δεν περιμένει μπράβο. Και τότε μόνο η αγάπη γυρνάει πίσω, με σεβασμό και ευγνωμοσύνη, που δεν εκφράζεται με φθηνές κουβέντες.
mothersblog
No comments:
Post a Comment