Η ζωή του καθενός διαφέρει και παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες τόσο γεωγραφικοί , κοινωνικο – πολιτισμικοί οικονομικοί. Και όμως έρχεται η ώρα που ανατρέπονται όλα που γυρίζει εκείνος ο τροχός και σταματά εκεί όπου δεν το θέλουμε κάποιες φορές και δεν το επιθυμούμε αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Και τώρα εμείς καταδικάζουμε τους πρόσφυγες λες και απέχουμε πολύ από εκείνους.
Μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει μόνο . Ξεχνάμε επίσης πόσες φορές οι Έλληνες έγιναν οι ίδιοι πρόσφυγες. Ξεχνάμε τους Έλληνες που πήγαν πρόσφυγες στη Συρία. Δεν ήταν μόνο μοίρα των Σύρων να γίνονται πρόσφυγες στην Ελλάδα. Και οι Έλληνες έφτασαν κάποτε κυνηγημένοι στη Συρία, Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, καταφεύγουν στο Χαλέπι, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης. Τότε, 17.000 εξαθλιωμένοι Έλληνες κατέφθασαν στις μεγάλες Συριακές πόλεις για να εγκατασταθούν, πρόσκαιρα ή και μόνιμα. Oι Αμερικανοί σίτισαν 12.000 Έλληνεs. Ανάλογες σκηνές, αντεστραμμένες όμως, συμβαίνουν σήμερα στην πλατεία Συντάγματος. Η Ιστορία δοκιμάζει τον ανθρωπισμό των Ελλήνων.
Kαι ξεχνάμε τόσα άλλα που ίσως θα έπρεπε να θυμόμαστε, γιατί κανείς δεν εγγυάται το μέλλον μας. Και αν μας έχει ταράξει το capiatal control, αν μας έχουν ταράξει οι συνεχόμενες αυξήσεις προϊόντων και υπηρεσιών, οι αυτοκτονίες , η ανεργία τότε ίσως θα έπρεπε να είμαστε πιο φειδωλοί στις εκδηλώσεις ανθρωπιάς! Δεν διαλέγουν όλοι οι άνθρωποι τη μοίρα τους! Δεν θα έρχονταν αυτοί οι άνθρωποι γιατί άνθρωποι είναι πρώτα από όλα και μετά πρόσφυγες στη χώρα μας αν δεν τους ανάγκαζαν οι συνθήκες. Όταν ο θάνατος είναι ο καθημερινός σου γείτονας τότε αλλάζεις γειτονιά μήπως και ξεφύγεις. Τα μεταναστευτικά κύματα πάντα έχουν σκοπό μια καλύτερη ζωή, κάποιες φορές την ίδια τη ζωή γυρεύουν που φοβούνται ότι θα τη χάσουν αν μείνουν στη χώρα τους.
Μάτια φοβισμένα, γεμάτα απελπισία ταξιδεύουν όπως όπως να φθάσουν σε ένα άγνωστο με βάρκα στην κυριολεξία την ελπίδα. Δεν πρέπει λοιπόν για κανένα λόγο να κρίνουμε αυτούς τους ανθρώπους, τις ξεριζωμένες ψυχές έρμαια της τύχης τους. Δεν πρέπει να μένουμε ψυχροί παρατηρητές και επικριτές των αθώων παιδικών ψυχών που χαροπαλεύουν για να πιαστούν από το νήμα της ζωής. Κανείς δεν επιδιώκει να γίνει πρόσφυγας αν δεν υφίσταται λόγος. Κανείς δε θέλει να δει το παιδί του προσφυγόπουλο, καταδικάζει όμως τους άλλους, τα παιδιά των άλλων.
Οι άλλοι είναι ξένοι λέει. Μα αγαπητοί μου δεν υπάρχει πιο ξένος από τον ίδιο μας τον εαυτό. Από τη στιγμή που απέχεις και εθελοτυφλείς στα δεινά που βλέπεις γύρω σου, ζορίζεσαι χαλιέσαι και βλέπεις εχθρούς τους συνανθρώπους που έρχονται γιατί αναζητάνε ένα δικαίωμα στη ζωή τότε ετοιμάσου να γευτείς κάτι ανάλογο. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις λέει μια παροιμία. Πριν λοιπόν καταδικάσουμε συμπεριφορές πριν κρίνουμε ψυχές ας κρίνουμε τους εαυτούς μας.
Κανείς δε θέλει να δει το παιδί του προσφυγόπουλο γιατί λοιπόν δε ρωτάει τους μετανάστες εκείνοι θέλουν να βιώνουν ότι βιώνουν; Η μοίρα και η τύχη των ανθρώπων κρίνεται από το μυαλό που κουβαλάνε και το μυαλό τους θα είναι πολύ φτωχό αν πιστεύει ότι σε μια βάρκα που ήδη βουλιάζει φταίνε όσοι ανεβαίνουν σε αυτή. Στις υγιής κοινωνίες δεν κολλάς κάτι απέξω. Ασχολούμαστε με το μεταναστευτικό λες και αυτό είναι το μοναδικό πρόβλημα και όλα τα υπόλοιπα είναι λυμένα.
Αν αγαπημένε Έλληνα δεν έβλεπες κοντόφθαλμα, αν έβλεπες το δάσος και
όχι το δέντρο που είναι μπροστά σου θα αντίκριζες ίσως και το δικό σου
παιδί προσφυγόπουλο όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν εξάλλου και τότε
ίσως λύγιζες και άλλαζες γνώμη για τα προσφυγόπουλα που έρχονται στην
Ελλάδα.Γιατί αγαπητέ Έλληνα στην καρδιά του γονιού αλλά και του κάθε ανθρώπου δεν υπάρχουν προσφυγόπουλα αλλά μόνο παιδιά, δεν υπάρχουν πρόσφυγες αλλά μόνο άνθρωποι. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν έχουν μίασμα πάνω τους κουβαλάνε μόνο τη θέληση για ζωή!
Χαρμπέα Ιωάννα κοινωνιολόγος/συγγραφέας
trikalain.gr
No comments:
Post a Comment