Υπάρχουν δύο είδη
ανθρώπων.
Αυτοί που τους αρέσει να δίνουν στους άλλους και αυτοί που
τους αρέσει να μαζεύουν και να τα φυλάνε, άσχετα αν τους είναι χρήσιμα ή
όχι.
Σε αυτούς που τους αρέσει να δίνουν, δεν χρειάζεται να ζητήσει κανείς βοήθεια. Μόλις δουν το πρόβλημα σου, χωρίς εσύ να ζητήσεις θα σου δώσουνε.
Σε αυτούς που τους αρέσει να μαζεύουν, δεν χρειάζεται να ζητήσει κανείς βοήθεια. Χαμένος κόπος. Αρρωσταίνουν και μόνο στην ιδέα ότι θα δώσουν.
Σε αυτούς που τους αρέσει να δίνουν, δεν χρειάζεται να ζητήσει κανείς βοήθεια. Μόλις δουν το πρόβλημα σου, χωρίς εσύ να ζητήσεις θα σου δώσουνε.
Σε αυτούς που τους αρέσει να μαζεύουν, δεν χρειάζεται να ζητήσει κανείς βοήθεια. Χαμένος κόπος. Αρρωσταίνουν και μόνο στην ιδέα ότι θα δώσουν.
ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ……….
Αυτός που μάζευε θα ταξιδέψει με άδεια χέρια, χωρίς αποσκευές.
Και αυτός που έδινε θα πάρει ό,τι έδωσε μαζί του.
Με αυτά θα εξαργυρώσει το εισιτήριο του για τον Παράδεισο.
Πώς να ανοίξω, Θεέ μου, κεφάλια και να τα βάλω μέσα όλα αυτά;
Πατήρ Ιωάννης
Η απόλυτη ισοπέδωση...
ReplyDeleteΔύο είδη ανθρώπων;
Αυτό δεν είναι πόλωση, είναι ρατσισμός από τους χειρότερους!
Συγγνώμη, αλλά κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε και μόνο έτσι να προχωρήσουμε στο μέλλον, την ατομικότητα, την ιδιαιτερότητα, την μοναδικότητα του καθενός, άσχετα αν τρισεκατομύρια τρισεκατομυρίων άνθρωποι πέρασαν, περνάνε και θα περάσουν από την πλανήτη...
Κάνοντας τέτοιους -εύκολους αλλά τραγικούς- διαχωρισμούς, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να (δια)χωρίζουμε τους ανθρώπους και όχι να τους ενώνουμε, όπως τουλάχιστον κάποιοι διατείνονται ότι προσπαθούν επειδή η θρησκεία τους προστάζει, λέμε τώρα...
Φτιάξτε και τα αντίστοιχα κουτάκια τότε και, αρχίστε να ταξινομείτε!
Και όχι με επιστημονικό τρόπο ή μέθοδο, αλλά με την παιδική διάθεση του "Ο μπαμπάς μου (ή, ο θεός μου -για ορισμένους) είναι πιο δυνατός απ' τον δικό σου", ή, "αν δεν μου δώσεις το παιχνίδι σου να παίξω δεν σε έχω φίλο..."
Κρίμα κι έχουμε 2015...