«Αν μου μιλούσες και δε με χτυπούσες μόνο…» «... ακόμα σε φοβάμαι τόσο πολύ ρε μαμά!»

Πόσα πράγματα θα είχα γλιτώσει στη ζωή μου αν ήσουν εκεί για εμένα; Αν μου μιλούσες και δε με χτυπούσες μόνο… Ξέρεις πόσο χρονών είμαι; 21! Ξέρεις πόσο ήσουν δίπλα μου; Μηδέν! Μόνο ξύλο, φωνές, βρισιές, απειλές και κακό… Αυτές οι λέξεις απαρτίζουν την έννοια «μητέρα» για εμένα!

Με έμαθες μια ζωή να ζω με το φόβο! Τον ρίζωσες βαθιά μέσα μου για τα καλά. Φαίνεται να πλημμυρίζει στα μάτια μου και στις κινήσεις μου κάθε φορά που με διακατέχει. Όμως μητέρα είναι ο Θεός στα χείλη και τις καρδιές των μικρών παιδιών. Δεν το ήξερες ποτέ; Γιατί με έφερες στον κόσμο αφού είσαι άνθρωπος που δεν αξίζει να έχει παιδιά;

Δώσε μου ένα λόγο που δεν με αγκάλιασες ποτέ με την ψυχή σου, να με συμβουλέψεις, να με αποτρέψεις από τα ενδεχόμενα λάθη του μέλλοντος τα οποία τόσο πολύ μου στοίχισαν ψυχικά. Γιατί ήθελες πάντα να είσαι εξυπνότερη, καλύτερη, ομορφότερη από μένα; Γιατί ένιωθες ότι πρέπει να με ανταγωνίζεσαι, να με κακομεταχειρίζεσαι, να με μισείς και να με αποθαρρύνεις; Τι σου έκανα; Το παιδί είναι ένα βιβλίο κι ένα τριαντάφυλλο! Γιατί το μάδησες; Γιατί το έσκισες έτσι;

Ποτέ δε νοιάστηκες πραγματικά. Ήμουν ακόμη μικρό παιδί όταν έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουνα ότι βρισκόμουνα σε μια ευτυχισμένη οικογένεια, ένα κορίτσι όμορφο και περιποιημένο με μια μαμά που το αγκαλιάζει συνέχεια και το αγαπάει σαν τη ζωή της, το συμβουλεύει και το προσέχει, και θέλει μόνο το καλό του! Μια μητέρα που να του ζητάει να της τα λέει όλα γιατί αυτή έχει λύσεις… Αυτή θα του δώσει τη σωστή απάντηση. Αυτή που το αγαπάει πιο πολύ από όλους και θέλει αποκλειστικά και μόνο το καλό του.

Περνάνε τα χρόνια, βλέπω γυναίκες δεμένες με τις κόρες τους χωρίς μυστικά, χωρίς φόβο και πόνο, μόνο αγάπη, και μέσα μου σπαράζω φριχτά. Δεν ζηλεύω, απλώς θα ήθελα να είχα κάτι παρόμοιο. Και φοβάμαι, ακόμα σε φοβάμαι τόσο πολύ ρε μαμά!

-Χριστίνα-

singleparent.gr