Όχι. Δεν πρόκειται για ζευγάρια χωρισμένα ή σε διάσταση.

Είναι εκπαιδευτικοί!!

Ο πατέρας με το ένα παιδί στην Κατερίνη, η μάνα με το άλλο στην Ικαρία.

Ο πατέρας με δύο παιδιά στην Κατερίνη, η μάνα με το τρίτο παιδί στην Πτολεμαΐδα.
Ο πατέρας μόνος στην Κατερίνη, η μάνα με τα δύο παιδιά στη Ρόδο.
Ο πατέρας στη Θεσσαλονίκη, η μάνα στην Εύβοια και τα τρία παιδιά στο Αιγίνιο με τους παππούδες.

Όχι. Δεν πρόκειται για ζευγάρια χωρισμένα ή σε διάσταση. Είναι εκπαιδευτικοί, που εσύ ο απλός πολίτης χαρακτηρίζεις ως τεμπέληδες.
Μου αρέσει όμως ο τρόπος, που σκέφτεσαι.
Μπορώ ακόμη να σου αναφέρω περιπτώσεις εκπαιδευτικών με προβλήματα υγείας ή μονογονεϊκές οικογένειες, για τις οποίες η πολιτεία απλώς αδιαφορεί. Ή μήπως όχι;

Δες ένα παράδειγμα.
Εκπαιδευτικός με 2 παιδιά και 8 χρόνια προϋπηρεσίας στο δημόσιο.
Μισθός 940 € καθαρά.
Ας υποθέσουμε ότι, ο εκπαιδευτικός πηγαίνει στην οργανική του θέση, π.χ. σε κάποιο σχολείο στη Χαλκίδα. Άλλωστε, είναι υποχρεωμένος. Και θα πρέπει να αισθάνεται και ευγνωμοσύνη, που έχει δουλειά και πληρώνεται κάθε 1 και 16 του μήνα. Νοικιάζει ένα διαμέρισμα 35 τ.μ. με το ποσό των 220 €. Υπολόγισε τουλάχιστον άλλα 80 € για κοινόχρηστα, θέρμανση, ΔΕΗ, νερό, κ.λ.π.

Λογικά, δε θεωρείς υπερβολικό ένα ποσό στα 10 € ημερησίως για τα υπόλοιπα έξοδά του (φαγητό, βενζίνη, τσιγάρα, καφέδες, τηλέφωνα). Κάνε το άθροισμα … 600 €. Ωραία. Του περισσεύουν άλλα 340 €, να στείλει και στην οικογένεια.Αμ δε.

Την εφορία την υπολόγισες; Άκου και το πιο παράλογο. Το ενοίκιο, που πληρώνει, αν το δηλώσει κανονικά, δεν αποτελεί ποσό που απαλλάσσεται από φόρο, αλλά αντίθετα αποτελεί τεκμήριο, που αυξάνει το φόρο. Τα τετραγωνικά του σπιτιού, που νοικιάζει, προστίθενται στα τετραγωνικά του σπιτιού της μόνιμης κατοικίας του και αυξάνουν το τεκμήριο διαβίωσης. Αν μάλιστα έχει και παιδί, που σπουδάζει, η ιστορία μετατρέπεται σε σόκιν ανέκδοτο.

Τι κάνει λοιπόν ο ταλαίπωρος; Αίτηση για απόσπαση. Μετατρέπει τον εαυτό του όμηρο του κάθε πολιτικάντη. Γίνεται ικέτης, για να διεκδικήσει το αυτονόητο. Περιδιαβαίνει τα βουλευτικά γραφεία και παρακαλάει. Και ελπίζει. Και περιμένει. Και ρωτάει ή ψάχνει στο Internet, πότε θα ανακοινωθούν οι αποσπάσεις.

Βλέπει τις αποσπάσεις συναδέλφων του (που δεν έχουν κανένα πρόβλημα) σε Διευθύνσεις, Μητροπόλεις, υπηρεσίες και φορείς του υπουργείου παιδείας και η ζήλεια του μετατρέπεται σε φθόνο. Αναρωτιέται, τι μέσο έχουν και πώς θα μπορούσε και ο ίδιος να τους μιμηθεί. Απευθύνεται σε αιρετούς στα υπηρεσιακά συμβούλια ή σε κομματικούς μηχανισμούς, που είναι πρόθυμοι να τον εξυπηρετήσουν.

Και ξαφνικά κάποιος αποφασίζει, πως ο τόπος χρειάζεται εκλογές. Ορκίζεται Υπηρεσιακή Κυβέρνηση και η διαδικασία των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σταματά. Απαγορεύεται η οποιαδήποτε υπηρεσιακή μεταβολή στο δημόσιο. Δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα και στις τοποθετήσεις. αφού και τα υπηρεσιακά συμβούλια δε έχουν στοιχεία για να προχωρήσουν τις διαδικασίες.

Τα σχολεία καλούνται να ξεκινήσουν τη νέα σχολική χρονιά, να κάνουν κατανομές μαθημάτων και εργασιών, να βγάλουν προγράμματα, χωρίς να γνωρίζουν, ποιους καθηγητές θα έχουν στη συνέχεια της χρονιάς.

Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, σαν αυτόν του παραδείγματός μας, δεν ξέρουν σε ποια περιοχή θα εργαστούν, δεν μπορούν να κάνουν τον οικογενειακό τους προγραμματισμό, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στα έξοδα περιττών μετακινήσεων.

Αν μετά από όλα αυτά ζηλεύεις τις «διακοπές» που έχω Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, μην ξεχνάς. Το επάγγελμα (λειτούργημα το λέμε εμείς) του εκπαιδευτικού δεν ανήκει στα κλειστά επαγγέλματα.

Αφού τελειώσεις το 12χρονο ελληνικό σχολείο και περάσεις μέσω πανελλαδικών εξετάσεων σε μία από τις καθηγητικές σχολές ή σε κάποιο παιδαγωγικό τμήμα και εφόσον καταφέρεις να τελειώσεις τη σχολή σου, μπορείς να δώσεις σε κάποιον διαγωνισμό ΑΣΕΠ (όταν θα προκηρυχθεί) και εάν είσαι από τους διοριστέους, θα διοριστείς με πρώτο μισθό τα 570 € σε κάποιο μέρος, που δεν το έχει ούτε ο χάρτης και θα παρακαλάς για τα επόμενα 10 χρόνια (ή παραπάνω) για καμιά απόσπαση.

Γιώργος Βαρδακώστας - Εκπαιδευτικός