Έτσι στενοχωρούμε τους γονείς μας ...

Πριν διαβάσετε το παρακάτω άρθρο, σηκώστε το τηλέφωνο και μιλήστε με τους γονείς σας, όσοι έχετε την ευτυχία να τους έχετε ακόμα κοντά σας ... 
----------------

Δεν γράφουμε (μόνο) για να κλάψουμε και μέσα απ’ το κλάμα μας να εξιλεωθούμε. Γράφουμε για να εντοπίσουμε τα λάθη μας, να τα αναγνωρίσουμε, να θρηνήσουμε λιγάκι για τον κακό, εγωιστή εαυτό μας και πιο συνειδητοποιημένοι να γίνουμε καλύτεροι.

Τι κάνουμε λοιπόν άθελά μας (;) λάθος;

Δεν τους παίρνουμε συχνά τηλέφωνοΌσο το σπίτι και οι γονείς μας «χάνουν εξουσία», τόσο η αίσθηση παντοδυναμίας μας μεγαλώνει. Γινόμαστε μεγάλα παιδιά, εγκαταλείπουμε την οικογενειακή εστία και αργά ή γρήγορα χτίζουμε μια άλλη, δική μας. 

Είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι και κανέναν δεν έχουμε ανάγκη. Και ο καιρός περνά. Και τα τηλέφωνα μειώνονται. 

Γιατί «σήμερα, δεν έχω πάρει ανάσα» ή γιατί «εντάξει, μωρέ, θα με πάρουν αυτοί αν θέλουν κάτι». Και, καμιά φορά, πράγματι παίρνουν, γιατί πράγματι κάτι θέλουν –κι εμείς δεν το σηκώνουμε. Θα τους πάρουμε αύριο το πρωί απ’ το αυτοκίνητο…

Τους φερόμαστε σαν να είναι παιδιά
.......................

η συνέχεια εδώ: Τα χαμομηλάκια που μας μεγάλωσαν!!!