Η αλήθεια για τις «τέλειες» "επώνυμες" μαμάδες

Το καλύτερο, προφανώς, θα ήταν να λέγαμε την αλήθεια γενικώς, αλλά καμιά φορά τα ζυγίζουμε τα πράγματα αλλιώς, καμιά φορά δεν είμαστε έτοιμοι ή ώριμοι, καμιά φορά το να πούμε την αλήθεια ή να ξύσουμε λίγο την επιφάνεια, θα σήμαινε ότι ξύνουμε και τη δική μας επιφάνεια, άουτς.

Παράδειγμα.
Μαμά επώνυμη. 

Μαμά εμφανώς ανορεξική. 

Μαμά εμφανώς δυστυχισμένη. 

Μαμά που για κάποιο λόγο, ωστόσο, θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους ότι είναι χαρούμενη, τρυφερή, γκλάμορους, γελαστή, τρισευτυχισμένη. 

Και ποστάρουμε φωτογραφίες της και επιλέγουμε, για πολλοστή φορά, να προβάλλουμε πάνω της μια αλήθεια που δεν κατεβαίνει ούτε χιλιοστό κάτω από την επιφάνεια.

Έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με αυτό. Έγραψα μέχρι και βιβλίο για να το εξηγήσω. Και είναι το εξής:

Πρέπει κάποια στιγμή να επιτρέψουμε, ίσως και να αναγκάσουμε, τους γονείς να πουν όλες τις αλήθειες τους, ακόμα κι εκείνες που ξεφεύγουν από την τελειότητα.

Πρέπει να σπάσουμε αυτό το απαίσιο ροζ εκκρεμές που μας υπνωτίζει στο να λέμε (στους γύρω μας και στον εαυτό μας) 

ότι όλα είναι καλά και να τολμήσουμε να πούμε ότι είμαστε τρομαγμένοι, 

ότι θέλουμε να το σκάσουμε μια νύχτα στα κρυφά, 

ότι πότε πότε, ή συνέχεια, νιώθουμε πιο μικροί από τα παιδιά μας, 

ότι δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, 

ότι αυτοσχεδιάζουμε για τα πάντα, 

ότι έχουμε κατάθλιψη, 

ότι ζούμε μία φρίκη γιατί δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα εκείνη την εφηβική διατροφική διαταραχή (είναι τρομαχτικά δύσκολο να είσαι έγκυος ή/και μαμά όταν έχεις ξεπεράσει μια διατροφική διαταραχή, πόσο μάλλον, φαντάζομαι, όταν είσαι ακόμα μέσα σ' αυτήν), 

ότι θέλουμε να τα πνίξουμε ώρες ώρες, 

ότι καμιά φορά πιστεύουμε ότι θα τρελαθούμε, 

ότι καμιά φορά τρελαινόμαστε σίγουρα, 

ότι καμιά φορά δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι πως είμαστε οι σωστοί άνθρωποι στη σωστή θέση, 

ότι μια κατάχρηση είναι το μόνο που μπορεί αυτή τη στιγμή να μας κρατήσει ζωντανούς.

Ότι… δεν ξέρω, συμπληρώστε όποιο φρικιαστικό και απαίσιο και ντροπιαστικό πράγμα σας έχει περάσει για μια στιγμή από το μυαλό και το μαζέψατε βιαστικά γιατί δεν έχετε δει κανέναν άλλο γονιό, ποτέ, να σκέφτεται έτσι. Είναι καιρός και είναι απαραίτητο να δούμε τέτοιους γονείς, όλοι μας. Να δούμε τους εαυτούς μας κάτω και από τέτοιο φως. Και να το φωνάξουμε, σε περίπτωση που οι γύρω μας, από κεκτημένη ταχύτητα, επιμένουν να το βλέπουν κι αυτό ροζ.

Αυτό σημαίνει να μιλάμε. Και να σπρώχνουμε και τους άλλους να μιλήσουν.

Με το να παρουσιάζουμε ως τέλειους επώνυμους ανθρώπους που περνάνε το δικό τους ζόρι, μέσα τους, ούτε σ' εκείνους επιτρέπουμε να πουν μια αλήθεια που θα την άκουγαν πολλοί, ούτε όλους εμάς τους υπόλοιπους βοηθάμε να αναγνωρίσουμε και να τιμήσουμε τις μαύρες μας σελίδες. Απλώς διαιωνίζουμε μια κουλτούρα γονεϊκής τελειότητας που, νομίζω, κανέναν ποτέ δεν έκανε πραγματικά πιο ευτυχισμένο.

Πηγή: http://stellakasdagli.com