Πρέπει ν’ αγαπάεις και να πονάεις ...

...
Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις. Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον αγαπημένο. Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια, για να συναντηθεί με τον αγαπημένο. Κάνει θυσίες δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες εξαιτίας της αγάπης.

«Ο άγιος Πορφύριος είναι μεγάλο δώρο του Θεού»!

Άμα αγαπάεις, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάεις. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού». Άλλωστε ο ίδιος μας βεβαιώνει ότι όλα αυτά δεν είναι θεωρίες, αλλά δικά του βιώματα και δική του στάση ζωής: «Μ’ αυτά ασχολούμαι. Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους ν’ αγαπήσω τον Χριστό. Δεν χορταίνεται αυτή η αγάπη. Όσο αγαπάεις τον Χριστό, τόσο νομίζεις ότι δεν τον αγαπάεις κι όλο λαχταράεις περισσότερο να Τον αγαπήσεις. Χωρίς, όμως, να το καταλαβαίνεις, πηγαίνεις πιο ψηλά, πιο ψηλά!
...
Ἂν τὴν θλίψη σου τὴν κάνεις προσευχή, ἂν τὸν πόνο σου δὲν τὸν ἀφήνεις μέσα σου, ἀλλὰ τὸν κάνεις ἀνάταση, τότε μεταβάλλεται σὲ δύναμη.  
...
Να! Ο Χριστός μας περιμένει και μόλις εμείς του ανοίξουμε μια χαραμάδα στην καρδιά μας, μπαίνει αμέσως μέσα μας και τότε τα έχουμε όλα.
Είναι σαν τον ήλιο, παιδί μου, που όταν τραβήξεις λίγο την κουρτίνα στο παράθυρο, μπαίνει αμέσως το φως και οι ακτίνες του μέσα στο δωμάτιο και ζεσταινόμαστε.
...
Όσιος Πορφύριος Ο Καυσοκαλυβίτης Ο Διορατικός
2 Δεκεμβρίου