Μη σε παραμυθιάζει ο αόρατος κόσμος του facebook Facebook Makes Us Sadder And Less Satisfied

Εποχή κρίσης, εποχή μοναξιάς….

Οι ανθρώπινες σχέσεις περιτυλιγμένες με το μανδύα του συμφέροντος φαντάζουν δύσκολες. Ο σύγχρονος άνθρωπος προτιμά τη μοναξιά από την καθημερινή σύγκρουση ιδεών, κλείνεται στο καβούκι του και οι πραγματικοί του φίλοι είναι τόσο λίγοι που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

 

Facebook Makes Us Sadder And Less Satisfied

 

Και, όμως, αν ρωτήσεις κάποιον «πόσους φίλους έχεις» θα σου πει 1500, 2000, 3500, ίσως και πιο πολλούς. Και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να έχει κάποιος τόσους πολλούς φίλους. Ή έχουμε ξεχάσει την πραγματική έννοια της λέξης «φιλία»  και θυσιάσαμε, στο βωμό της ανάγκης μας για φίλους, τον ορισμό της λέξης «φιλία».

Πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι αόρατοι,  ίσως, φίλοι;

Μιλάμε μαζί τους, περνάμε πολλές ώρες συζητώντας, τους λέμε τα προβλήματά μας και ό,τι μας απασχολεί και εκείνοι είναι πάντα διαθέσιμοι να μας ακούσουν, να μας συμβουλέψουν, να μας στηρίξουν κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Και, όμως, δεν τους γνωρίζουμε… δεν τους έχουμε δει ποτέ από κοντά και ούτε πρόκειται. Ζουν μακριά μας. Μπορεί ακόμα να είναι και ανύπαρκτοι, να μην υπάρχουν καν αλλά να παρουσιάζονται με ψευδή στοιχεία στον αόρατο κόσμο του ίντερνετ.

Οι ανάγκες των ατόμων δημιουργούν θεσμούς. Η ανάγκη του ατόμου για άμεση επικοινωνία εδώ και τώρα, σε συνδυασμό με την υπερβολική εργασία, δεν άφησε περιθώρια για πραγματικούς φίλους. Δημιουργήσαμε λοιπόν εικονικούς, ψεύτικους φίλους -αρκεί που πληρούν ό,τι ζητάμε… Η διαδικασία απλή, ένα αίτημα φιλίας και προσθέτουμε άτομα στη ζωή μας. Τα βάζουμε στη ζωή μας , στην καθημερινότητά μας και μοιραζόμαστε μαζί τους ώρες της ζωής μας, καθώς και τα μυστικά μας.

Μετράμε την αγάπη τους με τα likes που κάνουν στις αναρτήσεις μας.

 Όσο πιο πολλά τα likes  σημαίνει ότι μας αγαπάνε και μας εκτιμάνε. Τους τοποθετούμε στη ζωή μας και μας γίνονται ανάγκη και εξάρτηση. Δε ζούμε χωρίς αυτή την αόρατη παρουσία τους, τους αναζητάμε, ανησυχούμε αν δεν εμφανιστούν στα καθιερωμένα διαδικτυακά ραντεβού. Είναι οι φίλοι μας , οι κολλητοί μας, κάποιους μάλιστα τους δηλώνουμε και ως μέλη της οικογένειάς μας. Νομίζουμε ότι τους ξέρουμε χρόνια αφού στον τοίχο του φεις έχουν καταγράψει όλη τους τη ζωή με πληροφορίες και φωτογραφίες. Την ηλικία τους την οικογενειακή τους κατάσταση, τα ενδιαφέροντα, την εργασία και ότι εκείνοι θεωρούν ότι πρέπει να βγάλουν προς τα έξω. Η σελίδα τους  στο facebook  είναι η ηλεκτρονική βιογραφία τους, το ηλεκτρονικό τους φακέλωμα.

Φτάσαμε σε μια εποχή όπου η πραγματικότητα ταυτίζεται με αυτό που στην ουσία δεν υπάρχει.

Ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι περιτριγυριζόμαστε από φίλους, ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη! Δεν είναι δυνατόν να έχουμε χιλιάδες φίλους. Οι αόρατοι φίλοι του facebook είναι το υποκατάστατο μιας πραγματικής ανάγκης που δεν ικανοποιείται. Το facebook είναι η μικρογραφία της πλαστής κοινωνίας, κοινωνίας που φτιάχνουμε για να κερδίσουμε χρόνο, για να διατηρήσουμε όσο μπορούμε αναλλοίωτες τις κοινωνικές επαφές.

Και το καλύτερο, αν ο φίλος ή η φίλη δεν μας αρέσει, πλέον, τον διαγράφουμε με ένα πάτημα κουμπιού… όλα έγιναν τόσο εύκολα και γρήγορα στην άπληστη κοινωνία, στην κοινωνία  της αφθονίας.

Τον διαγράφουμε λοιπόν… τον εξαφανίζουμε αυτόματα και μαγικά, εξάλλου υπάρχουν τόσοι άλλοι φίλοι διαθέσιμοι.

Έτοιμοι να μας χαρίσουν απλόχερα τη φιλία τους. Σε  μια εποχή όπου οι αξίες και τα ιδανικά, όπως η φιλία και η  οικογένεια ( γιατί παρατηρείται και το φαινόμενο οι γονείς με τα παιδιά που βρίσκονται στον ίδιο χώρο, στο ίδιο σπίτι και να επικοινωνούν μέσου διαδικτύου επειδή είναι φίλοι στο facebook) είναι τόσο εύκολη υπόθεση δε θα πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί γκρεμίζονται τόσο εύκολα. Ίσως γιατί δε χτίστηκαν  όπως θα έπρεπε, ίσως γιατί δε μοχθήσαμε καν γι αυτά, ίσως γιατί το τοποθετήσαμε σε ευάλωτες και τόσο εύθραυστες βάσεις που στο πρώτο φύσημα εμποδίων κατέρρευσαν.

Πίσω από την ευκολία των διασυνδέσεων όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις κρύβεται η δυσκολία να δούμε την αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς μόχθο δε στεριώνουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Η Τεχνολογία είναι απαραίτητη να καλλιεργήσουμε τις επαφές μας και όχι για να σπείρουμε φιλίες και αόρατες επαφές. Το facebook  είναι μια ευκολία στη ζωή μας, ένα παιχνίδι ίσως για να γεμίσουμε το χρόνο μας και να χαλαρώσουμε. Δεν αποτελεί, όμως, σε καμία περίπτωση την κανονική ζωή μας. Πίσω από τις οθόνες υπολογιστών κρύβονται άνθρωποι που είναι ορατοί, αλλά τόσο αόρατοι συνάμα, και αυτό γιατί ποτέ δεν πρόκειται να καλύψουν τα κενά που δημιουργεί η ανάγκη για πραγματική επαφή και αμεσότητα.

Τα σύμβολα με τα χαρούμενα προσωπάκια του facebook δεν πρόκειται ποτέ να αντικαταστήσουν την πραγματική χαρά μας και πολύ περισσότερο τη λύπη μας.

Τα συναισθήματα δεν αποκωδικοποιούνται σε σύμβολα του facebook. Τα συναισθήματα εκφράζονται πρόσωπο με πρόσωπο και όχι από απόσταση. 

Πέρα από την εικόνα που βλέπεις στην οθόνη σου, πέρα από τις ωραίες και καλλιτεχνικές ίσως φωτογραφίες  των φίλων σου… ο αληθινός κόσμος είναι αλλιώς… Το πραγματικό πρόσωπο ενός φίλου δε  μπορεί να σου κρύψει τι νιώθει και η γλώσσα του σώματος του επίσης θα δείξει τι αισθάνεται, τα δε μάτια του θα δείξουν αν σε συμπονούν… το χέρι που θα σου χτυπήσει με αγάπη τον ώμο και θα εκφράσει  έτσι την συμπαράσταση....  

Ένα χάδι , ένα νεύμα, μια τρυφερή ματιά και ένα καλό λόγο που θα βγαίνει από ορατά χείλη και όχι ως ήχος από το μικρόφωνο ενός άψυχου κουτιού, τον υπολογιστή έχει ανάγκη ο άνθρωπος.

Μην ψάχνεις τα ορατά στα αόρατα, μην ψάχνεις να βρεις τα λογικά στον παράλογα, μην χάνεσαι σε έναν εικονικό κόσμο και επαναπαύεσαι. Μη χάνεσαι στα δρομάκια του διαδικτύου ακολούθησε το δρόμο της ζωής κάπου εκεί έξω… Από τότε που οι στέγες των ανθρώπων ήρθαν τόσο κοντά οι καρδιές τους απομακρύνθηκαν… Μάλιστα απομακρύνθηκαν τόσο πολύ που ψάχνουν την αγάπη και τη φιλία μέσα από ένα κουτί!

Βγάλε τις παρωπίδες σου, μην παραμυθιάζεσαι, ο αόρατος συνάνθρωπός μας θα γίνει ορατός μόνο αν του δώσουμε αξία και προσοχή, μόνο αν τον προσεγγίσουμε ανθρώπινα και ζεστά και  όχι κάνοντας του add (πρόσθεση) μέσω μιας σελίδας Facebook.

 

aixmi

Μια ιστορία και μια ταινία για τον αυτισμό

«Όλα τα κομμάτια μαζί»: 

Μια ιστορία και μια ταινία για τον αυτισμό 

(της Μαίρης Καριωτάκη) 

Η ταινία που αναρτήθηκε σε προηγούμενο post, με τίτλο «Όλα τα κομμάτια μαζί» έχει θέμα τον αυτισμό. Είναι μια συλλογική προσπάθεια, βασισμένη σε μια δική μου ιδέα κι έγινε στα πλαίσια της πτυχιακής μου εργασίας. Ο καθένας από όσους δούλεψαν γι' αυτή έχει μια κάποια «σχέση» με τον αυτισμό κι έχει έτσι μια δική του ιστορία να σας διηγηθεί. Όσα διαβάζετε είναι η δική μου ιστορία κι ήταν η αιτία για να γίνει η ταινία. Ευχαριστώ από καρδιάς όλους όσοι έκαναν την ιδέα μου πραγματικότητα. Πιο πολύ όμως ευχαριστώ τον Λευτέρη που δίνει μάχες, τις κερδίζει και μου δίνει το παράδειγμα…

Μαίρη Καριωτάκη

Μια από τις πολλές. Θ' ακολουθήσουν κι άλλες. Το ξέρει.... Προσπαθεί να του δώσει να καταλάβει. Αδύνατον.

Ρίχνει μια ματιά γύρω της. Βλέμματα γεμάτα επίκριση. Κυρίες με την επίπληξη κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.

Την επικρίνουν που μεγαλώνει ένα ..κακομαθημένο παιδί. Που δεν μπορεί να του επιβληθεί. Που δεν τον παίρνει να φύγει να μην τους χαλάει την ησυχία.
Νομίζουν εκείνες είναι καλύτερες μητέρες. Αργότερα, μπαίνοντας στο σπίτι θα πουν στους συζύγους τους πώς έχουν τα καλύτερα παιδιά! Με τρόπους, όχι κακομαθημένα.. και θα' ναι περήφανες για τα παιδιά τους. Γιατί το συμπέρασμα βγήκε.

Έχει γενέθλια σήμερα κι είμαστε οι τρεις μας σε παιδότοπο. Δεν μπορεί να κάνει πάρτι. Έξι μήνες δεν έχουν πάρει φράγκο από το Ταμείο αλλά εκείνοι πληρώνουν. Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, παιδοψυχολόγος. Κι ακόμη... θεατρικό παιχνίδι, θεραπευτική ιππασία..ότι μπορεί να του δώσει εφόδια. Να το εξοπλίσει για το αύριο. Να μπορεί να «σταθεί» στο πέρασμα του χρόνου.

Γιατί τα παιδιά με αυτισμό, γίνονται έφηβοι με αυτισμό. Κι έφηβοι, γίνονται ενήλικες. Ζουν ανάμεσά μας. Κι από «κακομαθημένα» πιτσιρίκια, γίνονται (στην καλύτερη βέβαια των περιπτώσεων) «ιδιότροποι» έφηβοι. Κι ύστερα «μονόχνοτοι» ενήλικες. 

Και κάποτε οι γονείς φεύγουν. Κι εκείνα μπαίνουν στο περιθώριο. Και κάποτε χάνονται κι εκείνα.

Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες  τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση  κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.

Μη κρίνεις μωρέ, μη κρίνεις.  Δε μεγαλώνει ένα κακομαθημένο. Ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού μεγαλώνει. Και δίνει μάχη. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

Μάχη η ζωή της. Μάχη κι η δική του. Κάθε στιγμή θα δίνει μάχη. Να μεγαλώσει, να  μάθει, να γίνει κατανοητός, να μαζεύει το μυαλό του, να τακτοποιεί τις σκέψεις του, να καταπραΰνει τα συναισθήματα του, να διαχειρίζεται τις εμμονές του, να επιβιώσει σ' ένα κόσμο που δεν αντέχει την διαφορετικότητα, που κρεμάει ταμπέλες κι απορρίπτει… Να ζήσει.

Μια μάχη όλη του η ζωή...

Κοιτάζει αριστερά δεξιά κατακόκκινη. Από ντροπή όχι από θυμό. Ντρέπεται για όλες εκείνες  τις κυρίες που την κοιτάζουν με την επίκριση  κρεμασμένη στην άκρη των χειλιών τους.

Θέλει να σηκωθεί πάνω και να τους πετάξει στα μούτρα την επίκριση. Να τους πει πως το παιδί της είναι αλλιώτικο. Αλλά είναι το παιδί της. Κι αν δεν μπορεί να διαχειριστεί την εμμονή του, δεν πειράζει. Εκείνη είναι περήφανη γιατί είναι το παιδί της που δίνει μάχες κάθε στιγμή και τις κερδίζει.

Την κοιτάζω να προχωρά προς την έξοδο αγέρωχη κρατώντας τον από το χέρι. Μένω πίσω να τους κοιτάζω. Μάνα και γιος. Περπατάνε οι δυο τους και είναι σαν να βλέπω το μέλλον. Έτσι θα περπατάνε πάντα. Μαζί. Μέχρι τον αποχαιρετισμό. Κι από κοντά κι ο πατέρας. Μέχρι το τέλος. Θα περπατάνε και κάθε βήμα τους θα' ναι μια μάχη ζωής.

Μένω πίσω να τους κοιτάζω… Τα μάτια μου βουρκώνουν .Όχι από οίκτο. Από περηφάνια μόνο. Ίσως κι από αγανάκτηση. Ναι, κι από αγανάκτηση. Για τις κυρίες με την κρεμασμένη επίκριση. Για την κοινωνία που δεν συγχωρεί. Για την πολιτεία που δεν νοιάζεται. Για την φύση που κάνει.. «λάθη».

Για τον ίδιο τον Θεό...

Δημοσιεύτηκε από τον Angelo Koutoumano
(Managing Director at NOESI.gr)  

Η ταινία μικρού μήκους έγινε στα πλαίσια της πτυχιακής της εργασίας της δημοσιογράφου, υπεύθυνης του «ΡΑΔΙΟ 9,84», Μαίρης Καριωτάκη. Η ταινία, που παρουσιάστηκε στο Σπουδαστικό Πανόραμα του 37ου Φεστιβάλ της Δράμας, έχει τίτλο «Όλα τα κομμάτια μαζί» και τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ρένα Σκουρογιάννη, σκηνοθέτιδα και υπεύθυνη δημιουργικού της «ΚΡΗΤΗ TV».

Για τις ανάγκες της ταινίας ο κρητικός τραγουδοποιός και καλός φίλος της Μαίρης Καριωτάκη, Μάνος Παπαδάκης, δημιούργησε την πρωτότυπη μουσική αλλά και συνέθεσε και ερμήνευσε το τραγούδι των τίτλων «Παζλ».

Στον ρόλο του πρωταγωνιστή ο Πάνος Ιωαννίδης, υπό την καθοδήγηση της λογοπαθολόγου και συγγραφέως Μαρίας Ρουσοχατζάκη, δείχνει τον αγώνα που δίνει ένα άτομο που ανήκει στο φάσμα του αυτισμού για να είναι μέρος - μέλος του κοινωνικού συνόλου.

Παίζουν αλφαβητικά: Ίαν Αβτζιγιάννης, Μάνος Ηλιόπουλος, Κέλυ Καλουτά, Γιάννης Κορναράκης, Δέσποινα Παπαλεωνίδα,Ελένη Σαάπογλου, Γιώργος Χριστόφας. Στο ρόλο του Βασίλη ο Πάνος Ιωαννίδης.
Εικονολήπτες (αλφαβητικά): Προκόπης Μεριάνος, Μανώλης Παπαδάκης (ράφτης), Νίκος Χαλικιαδάκης.
Λήψη ήχου: Μάνος Κωνσταντουλάκης
Ηχοληψία-μιξάζ: Μάνος Μπινιχάκης
Επεξεργασία εικόνας: Νίκη Τουτουντζάκη
Τεχνική υποστήριξη: Μαρίνος Μαυρίδης
Τίτλοι: Ιωσήφ Κουνδουράκης
Μουσική: Μάνος Παπαδάκης
Σκηνοθεσία: Ρένα Σκουρογιάννη
Σενάριο-Παραγωγή: Μαίρη Καριωτάκη
Ειδική επιστημονική συνεργάτις: Μαρία Ρουσοχατζάκη
Οι πρόβες έγιναν στο Θέατρο Κρήτης.Το μοντάζ έγινε στα Studio της «ΚΡΗΤΗ ΤV». Τα γυρίσματα έγιναν στο Café-bar «Τίτα-Μπρίκι»
 

Ένα από τα Σχόλια για την ταινία:  

Υποβλήθηκε από epapado.

Μπράβο σε όλους τους συντελεστές της ταινίας. Συγκινήθηκα. Έκλαψα και είχα καιρό να το κάνω. Ανακούφιση παιδιά το κλάμα που μου προκαλέσατε. Ξέσπασε μέρος του θυμού που έκρυβα και εγώ επειδή έζησα με την αυτιστική αδελφή μου και η κοινωνία μας έκρινε και μας απομόνωσε τελικά. Συγχαρητήρια γιατί η ταινία πέτυχε το στόχο της τουλάχιστον σε μένα. Κάθαρση ψυχής που την είχα τόση ανάγκη. Ο γιος μου ανήκει στο φάσμα και είμαι περήφανη γι' αυτόν. Ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές της ταινίας.

- Περισσότερα σχόλια στο: noesi.gr

"Όλα τα κομμάτια μαζί": Μια ιστορία και μια ταινία για τον αυτισμό (της Μαίρης Καριωτάκη) - See more at: http://noesi.gr/blog/ola-ta-kommatia-mazi-mia-istoria-kai-mia-tainia-gia-ton-aytismo-tis-mairis-kariotaki#sthash.042jMSnm.dpuf

Μια ιστορία και μια ταινία για τον αυτισμό

Σ' ευχαριστώ, Στάθη, που υπάρχεις και μ'αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Αν και προχωρημένη η εποχή, η μέρα είναι αναπάντεχα καλή και ζεστή. Κάθομαι στο γραφείο μου και παριστάνω πως δουλεύω, ενώ στην πραγματικότητα στο μυαλό μου έχω ένα και μόνο πράγμα: να μην ξεχαστώ και μόλις πάει 11:30 να σηκωθώ και να πάω να πάρω τον Στάθη από το νηπιαγωγείο και να τον πάω στο ραντεβού των 12:00 στο κέντρο που κάνουμε τις θεραπείες.
Συνήθως το αναλαμβάνει ο άντρας μου, αλλά σήμερα δε μπορεί. Ανά πέντε λεπτά κοιτάζω το ρολόι και στις 11:25 σηκώνομαι, μουρμουρίζω μια δικαιολογία και το σκάω! Ξέρω ότι κανείς δε με πιστεύει πια, αλλά δεν με νοιάζει.
Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο σκέφτομαι ότι θα γκρινιάζουν πάλι που τον παίρνω πιο νωρίς και διακόπτω το μάθημα. Έχουν δίκιο! Κι εγώ έχω δίκιο! Κάποιου το δίκιο θα παραγκωνιστεί για χάρη του άλλου και στην προκειμένη περίπτωση, εμείς είμαστε που έχουμε το ζόρι, οπότε θα πρέπει να υπερισχύσει το δικό μας.
Φτάνοντας έξω από την αυλόπορτα, ακούω φωνές και γέλια. Ανακουφισμένη βλέπω ότι τα παιδάκια είναι στην αυλή, οπότε δεν θα χρειαστεί να ακούσω γκρίνιες για άλλη μια φορά. Ψάχνω να βρω το δικό μου και μόλις τον εντοπίζω η καρδιά μου σφίγγεται. Όλα τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, γελούν και το δικό μου κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στη νηπιαγωγό του, με το βλέμμα στυλωμένο στο κενό.
Η Μ., επίσης μαθήτρια στο τμήμα ένταξης και με νοητική υστέρηση και κινητικά προβλήματα, προσπαθεί να ακολουθήσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά το σώμα της δεν τη βοηθάει.
Το δικό μου το παιδί, που σωματικά είναι κατάγερο, είναι κλεισμένο στον δικό του κόσμο, αμέτοχο, αδιάφορο, ανίκανο να ανταποκριθεί στα όσα συμβαίνουν γύρω του.
Ξαφνικά με βλέπει, χαμογελάει, τα ματάκια του λάμπουν, τρέχει προς το μέρος μου και προσπαθεί να ανοίξει την αυλόπορτα. Την ανοίγω εγώ, απλώνει τα χεράκια του και μου πιάνει τα μάγουλα. «Ήρθε η μαμά, να η μαμά», επαναλαμβάνει συνεχώς. Τον παίρνω αγκαλιά και κολλάει τα χείλη του στο μάγουλό μου, με χαϊδεύει, "η μαμά, να η μαμά" λέει. Τον φιλάω και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου.
Η παρουσία μου τον έκανε να βγει από την απομόνωσή του, η ασφάλεια της γνώριμης μορφής της μαμάς, τον βοήθησε αφήσει τον δικό του κόσμο και να μιλήσει, να εκφραστεί με λέξεις, με πράξεις. Νοιώθω ότι γι αυτόν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο κι αυτό με παρηγορεί, με γεμίζει.
Χαίρομαι που έχω αυτό το παιδί (με τα όποια του προβλήματά) και του είμαι ευγνώμων που με έκανε "μαμά" και μπόρεσα να πάρω και να δώσω τόση πολύ αγάπη, όση ποτέ δεν είχα φανταστεί.
Σ' ευχαριστώ Στάθη που υπάρχεις και μ' αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Δημοσιεύτηκε από athena 7 χρόνια πριν

noesi

Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

Δημοσιεύτηκε από athena 7 years πριν

Αν και προχωρημένη η εποχή, η μέρα είναι αναπάντεχα καλή και ζεστή. Κάθομαι στο γραφείο μου και παριστάνω πως δουλεύω, ενώ στην πραγματικότητα στο μυαλό μου έχω ένα και μόνο πράγμα: να μην ξεχαστώ και μόλις πάει 11:30 να σηκωθώ και να πάω να πάρω τον Στάθη από το νηπιαγωγείο και να τον πάω στο ραντεβού των 12:00 στο κέντρο που κάνουμε τις θεραπείες. Συνήθως το αναλαμβάνει ο άντρας μου, αλλά σήμερα δε μπορεί. Ανά πέντε λεπτά κοιτάζω το ρολόι και στις 11:25 σηκώνομαι, μουρμουρίζω μια δικαιολογία και το σκάω! Ξέρω ότι κανείς δε με πιστεύει πια, αλλά δεν με νοιάζει. Στο δρόμο προς το νηπιαγωγείο σκέφτομαι ότι θα γκρινιάζουν πάλι που τον παίρνω πιο νωρίς και διακόπτω το μάθημα. Έχουν δίκιο! Κι εγώ έχω δίκιο! Κάποιου το δίκιο θα παραγκωνιστεί για χάρη του άλλου και στην προκειμένη περίπτωση, εμείς είμαστε που έχουμε το ζόρι, οπότε θα πρέπει να υπερισχύσει το δικό μας. Φτάνοντας έξω από την αυλόπορτα, ακούω φωνές και γέλια. Ανακουφισμένη βλέπω ότι τα παιδάκια είναι στην αυλή, οπότε δεν θα χρειαστεί να ακούσω γκρίνιες για άλλη μια φορά. Ψάχνω να βρω το δικό μου και μόλις τον εντοπίζω η καρδιά μου σφίγγεται. Όλα τα παιδιά τρέχουν, παίζουν, γελούν και το δικό μου κάθεται σε μια καρέκλα δίπλα στη νηπιαγωγό του, με το βλέμμα στηλωμένο στο κενό. Η Μ., επίσης μαθήτρια στο τμήμα ένταξης και με νοητική υστέρηση και κινητικά προβλήματα, προσπαθεί να ακολουθήσει τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά το σώμα της δεν τη βοηθάει. Το δικό μου το παιδί, που σωματικά είναι κατάγερο, είναι κλεισμένο στον δικό του κόσμο, αμέτοχο, αδιάφορο, ανίκανο να ανταποκριθεί στα όσα συμβαίνουν γύρω του. Ξαφνικά με βλέπει, χαμογελάει, τα ματάκια του λάμπουν, τρέχει προς το μέρος μου και προσπαθεί να ανοίξει την αυλόπορτα. Την ανοίγω εγώ, απλώνει τα χεράκια του και μου πιάνει τα μάγουλα. "Ήρθε η μαμά, να η μαμά", επαναλαμβάνει συνεχώς. Τον παίρνω αγκαλιά και κολάει τα χείλη του στο μάγουλό μου, με χαιδεύει, "η μαμά, να η μαμά" λέει. Τον φιλάω και τον σφίγγω στην αγκαλιά μου. Η παρουσία μου τον έκανε να βγει από την απομόνωσή του, η ασφάλεια της γνώριμης μορφής της μαμάς, τον βοήθησε αφήσει τον δικό του κόσμο και να μιλήσει, να εκφραστεί με λέξεις, με πράξεις. Νοιώθω ότι γι αυτόν είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο κι αυτό με παρηγορεί, με γεμίζει. Χαίρομαι που έχω αυτό το παιδί (με τα όποια του προβλήματά) και του είμαι ευγνώμων που με έκανε "μαμά" και μπόρεσα να πάρω και να δώσω τόση πολύ αγάπη, όση ποτέ δεν είχα φανταστεί. Σ' ευχαριστώ Στάθη που υπάρχεις και μ'αγαπάς! Και για μένα είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο!

- See more at: http://noesi.gr/blog/o-pio-simantikos-anthropos-kosmo#sthash.rLK0XJP9.dpuf