Ο πατέρας μου ο Γιάννης ήρθε από το Ικόνιο το 1922 – πρόσφυγας! Ο γιος μου ο Γιάννης έφυγε στο Εδιμβούργο το 2012 - μετανάστης! Χρειάσθηκαν 90 χρόνια για να επαναληφθεί η ίδια ιστορία. Σε νέους προορισμούς αυτήν τη φορά, μα το βίαιο κόψιμο από τις ρίζες παραμένει γεγονός.
Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922 δημιούργησε στρατιές δυστυχισμένων που άφησαν τις εστίες τους και ήλθαν να φτιάξουν μια νέα ζωή, σε συνθήκες αντίξοες και όχι απαραίτητα φιλόξενες. Κι αν την προσφυγική γενιά του πατέρα μου η Ελλάδα δεν την καλωσόρισε, εμένα με υποδέχθηκε… μετά βαΐων και κλάδων, μου έδωσε την καλύτερη τροφή, μόρφωση, δυνατότητες.
Οταν ενηλικιώθηκα το 1978, λίγα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η Ελλάδα μου πρόσφερε μια νεαρή και πολλά υποσχόμενη δημοκρατία για να ζήσω με ασφάλεια, χρήματα και παιδεία. Η γενιά μου θεώρησε όμως πολλά πράγματα δεδομένα. Καταχρασθήκαμε το παρόν μας και το μέλλον των αγέννητων παιδιών μας. Με αλαζονεία επενδύσαμε στην υπερκατανάλωση, εκπαιδευτήκαμε να είμαστε νεόπλουτοι, να απολαμβάνουμε όσα δεν δημιουργήσαμε. Φιλήδονοι και φυγόπονοι, εξαρτημένοι από γονείς και το Δημόσιο, δεν αντιληφθήκαμε ότι ροκανίζαμε το καραβόσκοινο που μας ένωνε με τα παιδιά μας και «σχεδόν ανεπαισθήτως», όπως λέει ο ποιητής, «εκλεισθήκαμεν από τον κόσμον τους έξω». Μέσα στην επίπλαστη ευημερία, πιστέψαμε ότι δεν είμαστε από αυτούς που μεταναστεύουν.
Γαλουχήθηκα με τον πόνο του νόστου, που όμως δεν γνώρισα προσωπικά. Ομως, η ιστορία επιφύλασσε τη δική της δυσάρεστη έκπληξη στο παιδί μου: έπρεπε ή να κρεμαστεί από τα φουστάνια μου ή να φύγει. Μα άλλα παιδιά δεν είχαν ούτε φουστάνια να κρεμαστούν…
Τα καραβάνια της προσφυγιάς του 1922, έγιναν πτήσεις για προσχηματικά μεταπτυχιακά. Η Ελλάδα αδειάζει από τα παιδιά της που φεύγουν κυνηγώντας αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, αυτάρκεια, εργασία.
Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποια θα ανακαλύψει το φόρο που θα γίνει λιγότερο αντιληπτός, η Χρυσή Αυγή εκμεταλλεύεται την απόγνωση και εκπαιδεύει στη ξενοφοβία και το ρατσισμό, κι εμείς παρακολουθούμε τις ειδήσεις κι εξοικειωνόμαστε με λέξεις, όπως grexit, graccident, πτώχευση, δραχμή.
Δεν υπάρχουν κίνητρα για την επιστροφή των παιδιών αυτών. Κανένα συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης, κανένα απολύτως πλάνο δημιουργικότητας, κανένα όνειρο και για όσα παραμένουν εδώ, εξαρτημένα από τους γονείς τους και με καλύτερη δυνατή προοπτική μια κακοπληρωμένη θέση στο Δημόσιο ή μια εξαθλιωμένη θέση στον ιδιωτικό τομέα. Σαν να μην ενδιαφέρει κανέναν κυβερνήτη μας η μαζική φυγή στο εξωτερικό. Σα να μη χρειαζόμαστε αυτά τα παιδιά.
Το δικό μου παιδί δεν μου περίσσευε. Ξέρει κανείς έστω κι ένα παιδί που περισσεύει;
Νιγηρία: Αφυδατωμένα παιδιά - πρώην όμηροι της Μπόκο Χαράμ δεν μπορούν ούτε να κλάψουν. Τραγική η κατάσταση και πολλών γυναικών
Με τα τραύματά τους εμφανή, 15 γυναίκες κάθονται ακόμα και στο πάτωμα του «γραφείου της Σαμπίσα» του ομοσπονδιακού ιατρικού κέντρου της Γιόλα, στη βορειοανατολική Νιγηρία, όπου μεταφέρθηκαν ορισμένες από τις 275 γυναίκες και τα παιδιά που απελευθέρωσαν οι αρχές από την Μπόκο Χαράμ το περασμένο Σαββατοκύριακο.
Τραυματίστηκαν από σφαίρες ή από νάρκες τη στιγμή που οι στρατιώτες των ενόπλων δυνάμεων της Νιγηρίας πραγματοποιούσαν έφοδο για να τις απελευθερώσουν από τα στρατόπεδα της Μπόκο Χαράμ, που βρίσκονται μέσα στο τεράστιο δάσος της Σαμπίσα, προπύργιου της ένοπλης ισλαμιστικής οργάνωσης στην πολιτεία του Μπόρνο.
Ορισμένες από τις γυναίκες κρατούν στην αγκαλιά τους μικρά παιδιά που υποφέρουν από σοβαρή αφυδάτωση και υποσιτισμό. Κάποια άλλα παιδιά είναι ξαπλωμένα σε κρεβάτια. Η Ζάρα Μάλαμ, 25 ετών, είναι μία από αυτές τις γυναίκες. Ο γιος της, ο Μοχάμεντ, που δεν έχει κλείσει ακόμα ένα χρόνο ζωής, είναι άρρωστος από τότε που τους απήγαγαν από το χωριό Γκουμσούρι, πριν από 5 μήνες, είπε η ίδια «και κανείς δεν του έχει δώσει κάποιο φάρμακο». «Εκείνοι δεν έκαναν τίποτα για εκείνον. Και αυτό συνέβη και με την πλειονότητα των υπολοίπων παιδιών. Δεν τρέφονταν σωστά. Δεν είχαν τρόφιμα, δεν είχαν ρούχα, δεν είχαν νερό. Τίποτα απ’ όλα αυτά…».
«Πολύ αδύναμα για να κλάψουν» Ο μικρός Μοχάμεντ διέμενε αρχικά στον καταυλισμό Μαλκόχι, που βρίσκεται στα περίχωρα της Γιόλα, όπου 275 γυναίκες και παιδιά μεταφέρθηκαν το περασμένο Σάββατο. Κατόπιν, αυτήν την εβδομάδα διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Το αγοράκι έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, το κεφάλι του μοιάζει να είναι τεράστιο πάνω στο μικροσκοπικό σώμα του.
Άλλα τέσσερα παιδιά με τα πρόσωπά τους αποστεωμένα μεταφέρθηκαν στο ίδιο νοσοκομείο την ίδια περίοδο με τον Μοχάμεντ και φαίνεται ότι είναι πολύ αδύναμα ακόμα για να μπορέσουν να κλάψουν.
Όμως στον καταυλισμό του Μαλκόχι οι κραυγές των υπολοίπων παιδιών αντηχούν. «Όταν έφθασαν οι όμηροι, δεν υπήρχαν λιγότερα από 100 παιδιά» περιέγραψε η Ρουθ Ουγκού, μία νοσοκόμα στον καταυλισμό. «Όταν τα εξετάσαμε, εξακριβώσαμε ότι 31 εξ αυτών υποφέρουν από υποσιτισμό και όλα τους ήταν κάτω των 5 ετών». Και άλλα παιδιά αναμένεται να γεννηθούν στον καταυλισμό του Μαλκόχι εντός των επόμενων εβδομάδων, καθώς 10 έως 15 γυναίκες, πρώην όμηροι, βρίσκονται ήδη σε προχωρημένη εγκυμόσυνη, σύμφωνα με Μαίρη Σάμουελ Γκαλαντίνα, μία μαία που έχει πάρει σύνταξη.
