Κι έτσι ξαφνικά, έτσι απλά, νιώθεις ξανά ωραία…

Κι έτσι απλά…
Κι έτσι ξαφνικά, έτσι απλά, νιώθεις ξανά ωραία…

Φύσηξε και δρόσισε;
Έβρεξε και πότισε;
Ζέστανε κι αγάλλιασε;

Μα τι έγινε παιδί μου στη ρυτιδωμένη ψυχή σου και ξάφνου γέλασε σαν να γεννήθηκε μόλις;

Πόσο εύκολα ξεχνά τα μαράζια και τα κακορίζια. Πόσο εύκολα κρατά τα δώρα που για μια στιγμή έκανα τα πάντα να αξίζουν.

Τι κι αν πόνεσες παιδί μου, τι κι αν δάκρυσες. Πώς να σταθεί ο καημός ομπρός στη χαρά, ομπρός στην αγαλλίαση;

Πώς να σταθεί μπρος στη γνώση πως αν το θες όλα θα πάνε πρίμα, γιατί παιδί μου κάθε τραύμα κλείνει και κάθε λόγος ξεχνιέται, μα κάθε μάθημα σκαλί γίνεται κι ανεβαίνεις με την ανάσα κομμένη προς τα εκεί που γεννήθηκες να πας, και μη σε τρομάζει το ύψος μήτε τ’αδύναμα σου πόδια.

Μονάχα μπροστά κοίταζε αδερφέ μου, μονάχα μπροστά και φτάνεις….

Με αγάπη, 

Κωνσταντίνος Κουτσούκος