Ένας μπαμπάς περπατάει με το γιο του μέσα στη βροχή και χρησιμοποιεί τη μία και μοναδική ομπρέλα που έχει για να κρατήσει στεγνό το παιδί και όχι τον εαυτό του.
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς ταυτιζόμαστε με αυτόν τον πατέρα. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μας, ξεχάσαμε τι σημαίνει ύπνος, χρόνος για τον εαυτό μας, πάρτι (δεν εννοώ παιδικά πάρτι!) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Στα σχόλια διαπιστώνεις ότι η ίδια φωτογραφία, προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κολακευτικά για τον μπαμπά αλλά υπήρχαν και σχόλια άλλου είδους: οδυνηρά, χιουμοριστικά, ορθολογιστικά… Να ένα μικρό δείγμα:
Τα οδυνηρά
– Ο δικός μου μπαμπάς θα είχε κρατήσει την ομπρέλα και θα μου έλεγε ότι η βροχή θα με βοηθήσει να σκληραγωγηθώ και να γίνω δυνατός χαρακτήρας.
– Ο δικός μου μπαμπάς είναι ένα κάθαρμα στη φυλακή.
– Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες έτσι.
– Θυμώνω με τον μπαμπά που δόθηκε σε μένα, αλλά χαίρομαι που οι κανονικοί μπαμπάδες είναι έτσι.
Τα χιουμοριστικά
– Μία μαμά θα είχε φροντίσει να υπάρχουν δύο ομπρέλες.
– Μία μαμά θα είχε φορέσει αδιάβροχο στο παιδί πριν φύγει από το σπίτι!
– Γιατί δε φοράει φανέλα, μέσα από ένα τόσο ελαφρύ πουκάμισο;
– Οι άντρες που δε φοράνε φανέλα μέσα από το πουκάμισο, έχουν γίνει επιδημία.
Τα ορθολογιστικά
– Ένα άρρωστο παιδί θα ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από το βρεγμένο του πουκάμισο.
– Ελπίζω να είναι απόγευμα και να επιστρέφουν σπίτι και να μην πηγαίνουν τώρα στη δουλειά και στο σχολείο.
– Ο μπαμπάς έπρεπε να δώσει την ομπρέλα στο παιδί και να κρατήσει το παιδί αγκαλιά. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Τα συγκινητικά
– Μου λείπει ο μπαμπάς μου κάθε μέρα. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει ποτέ αυτός ο πόνος.
– Αλλά βλέπετε, αυτός ο μπαμπάς κάνει περισσότερα από το να τον κρατάει στεγνό. Του διδάσκει πώς να βάζει άλλους πάνω από τον εαυτό του.
– Ο μπαμπάς μου ακόμα το κάνει αυτό, ακόμα κι αν είμαι ενήλικας.
Έχω την τύχη να έχω κι εγώ γονείς που κρατούσαν την ομπρέλα για μένα και το κάνουν ακόμα. Δεν τους επέλεξα εγώ, ήταν θέμα τύχης. Θα τους επέλεγα όμως και πάλι χωρίς καμία αμφιβολία, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Αλλά η απόφαση για το τι είδους μαμά επιλέγω να είμαι εγώ, είναι δική μου και μόνο δική μου. Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε το παρελθόν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.
Τι είδους γονείς θα επιλέξουμε να γίνουμε;
antikleidi
Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι γονείς ταυτιζόμαστε με αυτόν τον πατέρα. Από τότε που γεννήθηκαν τα παιδιά μας, ξεχάσαμε τι σημαίνει ύπνος, χρόνος για τον εαυτό μας, πάρτι (δεν εννοώ παιδικά πάρτι!) και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.
Το να βάζεις το παιδί σου πάνω από τον εαυτό σου, είναι φυσικά ένα από τα μεγαλεία του να είσαι γονιός. Από την άλλη, χρειάζεται να υπάρχει ένα μέτρο. Όλοι ξέρουμε ότι όταν πέφτει το αεροπλάνο πρέπει να βάλουμε πρώτα τη δική μας μάσκα οξυγόνου και μετά να γυρίσουμε να βοηθήσουμε τους άλλους, έτσι δεν είναι;Στη συγκεκριμένη περίπτωση αν ο μπαμπάς της φωτογραφίας πέσει στο κρεβάτι με πνευμονία, ποιος θα φροντίζει το παιδί; (Ελπίζω να υπάρχει μαμά…)
Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φωτογραφίας για μένα όμως, δεν ήταν η ίδια φωτογραφία. Ήταν τα 550 σχόλια που μάζεψε.
Στα σχόλια διαπιστώνεις ότι η ίδια φωτογραφία, προκαλεί διαφορετικές αντιδράσεις στους ανθρώπους ανάλογα με τις προσωπικές τους εμπειρίες. Τα περισσότερα σχόλια ήταν κολακευτικά για τον μπαμπά αλλά υπήρχαν και σχόλια άλλου είδους: οδυνηρά, χιουμοριστικά, ορθολογιστικά… Να ένα μικρό δείγμα:
Τα οδυνηρά
– Ο δικός μου μπαμπάς θα είχε κρατήσει την ομπρέλα και θα μου έλεγε ότι η βροχή θα με βοηθήσει να σκληραγωγηθώ και να γίνω δυνατός χαρακτήρας.
– Ο δικός μου μπαμπάς είναι ένα κάθαρμα στη φυλακή.
– Δεν είναι όλοι οι μπαμπάδες έτσι.
– Θυμώνω με τον μπαμπά που δόθηκε σε μένα, αλλά χαίρομαι που οι κανονικοί μπαμπάδες είναι έτσι.
Τα χιουμοριστικά
– Μία μαμά θα είχε φροντίσει να υπάρχουν δύο ομπρέλες.
– Μία μαμά θα είχε φορέσει αδιάβροχο στο παιδί πριν φύγει από το σπίτι!
– Γιατί δε φοράει φανέλα, μέσα από ένα τόσο ελαφρύ πουκάμισο;
– Οι άντρες που δε φοράνε φανέλα μέσα από το πουκάμισο, έχουν γίνει επιδημία.
Τα ορθολογιστικά
– Ένα άρρωστο παιδί θα ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από το βρεγμένο του πουκάμισο.
– Ελπίζω να είναι απόγευμα και να επιστρέφουν σπίτι και να μην πηγαίνουν τώρα στη δουλειά και στο σχολείο.
– Ο μπαμπάς έπρεπε να δώσει την ομπρέλα στο παιδί και να κρατήσει το παιδί αγκαλιά. Το πρόβλημα θα είχε λυθεί.
Τα συγκινητικά
– Μου λείπει ο μπαμπάς μου κάθε μέρα. Δεν νομίζω ότι θα μου περάσει ποτέ αυτός ο πόνος.
– Αλλά βλέπετε, αυτός ο μπαμπάς κάνει περισσότερα από το να τον κρατάει στεγνό. Του διδάσκει πώς να βάζει άλλους πάνω από τον εαυτό του.
– Ο μπαμπάς μου ακόμα το κάνει αυτό, ακόμα κι αν είμαι ενήλικας.
Έχω την τύχη να έχω κι εγώ γονείς που κρατούσαν την ομπρέλα για μένα και το κάνουν ακόμα. Δεν τους επέλεξα εγώ, ήταν θέμα τύχης. Θα τους επέλεγα όμως και πάλι χωρίς καμία αμφιβολία, αν μου δινόταν η ευκαιρία. Αλλά η απόφαση για το τι είδους μαμά επιλέγω να είμαι εγώ, είναι δική μου και μόνο δική μου. Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε το παρελθόν. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το πώς μεγαλώσαμε εμείς. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε πώς θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.
Τι είδους γονείς θα επιλέξουμε να γίνουμε;
antikleidi
Τα οδυνηρα σχολια ειναι τα πιο λυπητερα! Ποσο σκληρο ειναι για ενα παιδι να μην θελει τον πατερα του ή να ξερει οτι "ειναι κάθαρμα"; Γι' αυτό είναι σημαντικο σαν μητερες να του προσφερουμε αυτα που δεν μπορει να παρει απο τον αλλο γονιό. Μπορω να αναλυσω το θεμα επ αοριστο αλλα δεν θα το κανω! Ειναι σημαντικο να ακους και καμια φορα το λενε τα παιδιά για τους γονείς τους!
ReplyDeleteΦιλια
Μαρινα -littleboxofluv.wordpress.com