«Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά […] ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού[…]. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!»

Συμβαίνει και σε άλλες χώρες αυτό που γίνεται με τις Πανελλήνιες εξετάσεις;

Σχολεία, υπουργεία, επιτροπές, φροντιστήρια, γονείς, συγγενείς, όλοι «δίνουν» εξετάσεις. Κι από δίπλα, υποβοηθούν, πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ, άρθρα και τηλεοπτικά πάνελ με συμβουλές από διατροφολόγους και ψυχολόγους, αναλυτές θεμάτων που «έπεσαν» στις εξετάσεις. Κάθε χρόνο, όλοι αυτοί βουτηγμένοι σε διέγερσεις και χαμένο χρόνο, ξοδεύουν κόπο, χρήμα, αξίες και συναισθήματα. Η νοσηρότητα βρίσκεται παντού, αλλά οι Πανελλήνιες είναι το αποκορύφωμα. Η κορύφωση της υστερίας.

Το κερασάκι σ’ αυτό το drama queen, είναι οι ευχές των πολιτικών για καλή επιτυχία που συνοδεύονται από υποκριτικές συστάσεις για ηρεμία, ψυχραιμία κλπ, κλπ.

Οι πολιτικοί, οι μόνοι που δεν έχουν λόγο. Αφού αποδεχθήκατε να τσαλαπατηθεί η εφηβεία τους μεταξύ σχολείου και φροντιστηρίου, αφήστε τα να δώσουν τη «μάχη», χωρίς γλυκανάλατη συμπαράσταση και κυρίως χωρίς συμβουλές. Τι να συμβουλέψετε; Πώς να μην στραπατσαριστούν; Αφού ήδη στραπατσαρημένα είναι. Με ευθύνη δική σας. Είτε εγκρίνατε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είτε όχι.

Αντί να χάνετε χρόνο γράφοντας ανακοινώσεις, βασανίστε λίγο το μυαλό σας και θα ανακαλύψετε συστήματα που πραγματικά προωθούν και αναβαθμίζουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των μελλοντικών γενιών και δίνουν έμφαση στην κρίση, στη γνώση και στην έρευνα.

Αφήστε τα παιδιά να ανοίγουν τα φτερά τους, να ψάχνουν να ερευνούν, να δημιουργούν και να συντάσσουν εργασίες, ώστε, όταν πια μπουν στα Ανώτατα Ιδρύματα, να είναι έτοιμα να δεχθούν τις απαραίτητες γνώσεις και να γίνουν Επιστήμονες. Ελευθερώστε τα από το άγχος και μην τα χαντακώνετε στη κακομοιριά και την απελπισία.

Να βρείτε τρόπο να απελευθερώσετε το σύστημα πρέπει, χωρίς καταναγκασμούς. Να πείτε την αλήθεια σε όλους όσοι δεν είναι για Πανελλήνιες, να συνδέσετε τα σχολεία με τη φύση, να απελευθερώσετε τους δασκάλους από τη μιζέρια των ωρολόγιων προγραμμάτων.

Τολμήστε να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΤΕ τις εξετάσεις της αποστήθισης και δώστε μια άλλη πνοή στο ψεύτικο και μουντό Παιδαγωγικό Σύστημα.

Κι όπως λέει μια καλή φίλη, «δεν έχετε δικαίωμα να διαγράψετε 12 χρόνια σχολείου σε μια και μόνη μέρα – όπου το παιδί μπορεί να είναι πιεσμένο, αγχωμένο, άρρωστο ή όλα τα παραπάνω – και κρίνεται το μέλλον του. Ή έτσι νομίζει τουλάχιστον, μια που δεν ξέρει ακόμα πόσες εκπλήξεις του επιφυλάσσει η ζωή.»

Ο κόσμος άλλαξε αλλά το σχολείο δεν θέλει να αλλάξει. Το ζήτημα είναι πως έξω έχει καλοκαίρι, πως τα δέντρα, οι θάλασσες, το μυαλό των παιδιών τρέχουν ασυγκράτητα σε εικόνες και ήχους. Την ίδια στιγμή, ένα ολόκληρο σύστημα δίνει αγώνα να τις φυλακίσει.

Άλλο πράγμα θέλουν τα παιδιά σήμερα. Μόνο οι εξουσίες θέλουν πάντα το ίδιο…

Αντί καλής επιτυχίας στα παιδιά, θα ευχηθώ καλά μυαλά σε όσους κρατούν την επιτυχία και τα όνειρά τους φυλακισμένα, με κάτι από Ν. Καζαντζάκη:

«Μια μέρα, ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ήταν ανοιχτά […]ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σκολειού[…]. Τότε πια ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που ’χε έρθει εφέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: Σώπα, δάσκαλε, φώναξε. Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί!» («Αναφορά στον Γκρέκο»)

dimokratiki