Μάνα της Καρδιάς

Αφιερωμένο στις Μανούλες, 

όπου γης, όποιας φυλής, 

όποιας πατρίδας, όποιας εποχής.

Ζωντανό προσκεφάλι η καρδιά μου

να βρίσκουν τα παιδιά αναπαμό.

Η λαχτάρα, παραστάτης της ζωής μου,
μόνιμη ευπρόσδεκτη σύνοικος

και στο στόμα μου πάντα ευχές-προσευχές.

—Φεύγεις παιδί μου;

Στο Καλό…

Με Καλό…

Καλό δρόμο και η πορεία σου Ευθεία…

—Ήρθες παιδί μου;

Καρδιάς καλωσόρισμα

και το βλέμμα αστείρευτων λόγων πηγή.

Σαν τη δική μου αγάπη, καμιά!

Σαν της μάνας τη χαρά και τον πόνο κανένας!

Αγαπάει πριν να δει.

Πάνω απ´ τη νάκα, πάνω απ’ το λίκνο,

πλάθει πορεία ουρανόδρομη ονείρων!

«Κοιτάξτε το! Δεν είναι πανέμορφο;

Είν’ το παιδί μου!

Έκανε λάθη; Έσφαλλε;

Κανείς να μην πει ότι τόθελε.

Να μην το μαλώσει κανένας,

γιατί είν’ το παιδί μου

Πρόκοψε; Καμαρώστε το! Είναι παιδί μου!»

Απ’ το δικό του το στόμα μια λέξη μονάχα μου είν’ αρκετή:

Μάνα!

Τέσσερα γράμματα όλος μου ο κόσμος

—Μάνα…

—Τι είναι καμάρι μου; Τι έχεις παιδί μου;

Τι σου συμβαίνει ψυχή μου;

Καλά, μη μου πεις.

Ξέρω!

Σε πλήγωσαν; Πλήγωσες;

Σε πρόδωσαν; Πρόδωσες;

Σ’ αδίκησαν; Κάποιον αδίκησες;

Εγώ είμαι εδώ.

Η αγκαλιά μου λιμάνι γαλήνιο κι απάνεμο,

έλα να ξαποστάσεις.

Το δικό μου το χάδι ελευθερίας αίσθηση.

Η ανάσα μου άρωμα ανοιξιάτικης αύρας

Αν μπορούσα, δίχτυ αγάπης πυκνό,

αδιαπέραστο κι άφθαρτο θα 'πλεκα

και μπροστά στα παιδιά μου θα το 'στηνα,

προστασία –όσο ζω κι αφού φύγω-

απ’ του κακού τους ανέμους,

απ’ το φθόνο του κόσμου κι απ´ τ´ άδικο.

Στημόνι, οι Ελπίδες,

Υφάδι, της Αγάπης τα Όνειρα

και οι σκέψεις, σαϊτιές επιδέξιες.

Θεέ μου,

μέσα στο στέρνο μου

της ουράνιας φλόγας τη ζέστα απιθώνοντας,

μ´ έκαμες Μάνα της Καρδιάς και όχι του ενστίχτου.

Δεν γεννώ, έτσι απλά·

δια βίου τα μωρά μου ανατρέφω.

Με το είναι μου όλο –όσο ζω κι αφού φύγω-

τους ανεκτίμητους καρπούς μου φροντίζω.

Β. Π. Δ.
από το έργο Προμηθεύς Πυρφόρος