Σταμάτα να με κρίνεις για το πώς μεγαλώνω τα παιδιά μου

Άσε τα «σιγά μωρέ πώς κάνεις έτσι;»

Γιατί πρέπει να προσπαθώ τόσο πολύ καθημερινά να εξηγώ το αυτονόητο;

Εσύ, αγαπητή μου, τρως κάθε μέρα γλυκά; 

Όταν είσαι κουρασμένη και άυπνη, έχεις όρεξη να χορεύεις και να παίζεις ασταμάτητα; 

Δεν πλένεσαι, όταν λερώνεσαι; 

Δεν φοράς ζώνη ασφαλείας, όταν μπαίνεις στο αυτοκίνητο; 

Please stop judging the way I want to raise my child!

Γιατί, λοιπόν, με λες υπερβολική, όταν δεν θέλω να δώσεις στο παιδί μου πάλι σοκολάτα, με ειρωνεύεσαι όταν θέλω να πλύνει τα χέρια πριν καθίσει να φάει, μου λες ότι το δικαιολογώ, όταν δεν έχει όρεξη να παίξει μαζί σου, επειδή δεν έχει κοιμηθεί και θες να το πας βόλτα με το αυτοκίνητο χωρίς καθισματάκι γιατί, έλα μωρέ μέχρι εδώ δίπλα θα πάμε, πώς κάνεις έτσι;

Το ξέρω ότι δεν πρέπει να κρίνω κανέναν, ειδικά αν δεν έχει παιδιά. Άλλωστε μπορεί να έχει άποψη για όλα ακόμα και με το μεγάλωμα παιδιών. Και γιατί όχι, άλλωστε όταν είσαι έξω από μία κατάσταση μπορεί να βλέπεις τα πράγματα πιο σωστά. Με ηρεμία και νηφαλιότητα όλα λύνονται πιο εύκολα.

Αλλά ,όταν με κρίνεις και με ειρωνεύεσαι για τα αυτονόητα, όχι μόνο δεν θα σε ακούσω ξανά για τίποτα, αλλά θα προσπαθήσω να σε αποφύγω όσο μπορώ μόνο και μόνο για να έχω την ηρεμία μου, που είναι τόσο πολύτιμη πλέον.

Βαρέθηκα να δίνω κάθε μέρα «μάχες» με ενήλικες, μορφωμένους και νοήμονες ανθρώπους για θέματα διατροφής, οδικής ασφάλειας (έχει μαλλιάσει η γλώσσα του Ιαβέρη) και διαπαιδαγώγησης (Πφφφφ γραφική) του παιδιού μου γιατί, «σιγά μωρέ πώς κάνεις έτσι, αν φάει παγωτό» (το δίχρονο που έφαγε την προηγούμενη ένα κομμάτι τούρτα γιατί έλα μωρέ, την προ προηγούμενη μισό πακέτο μπισκότα γιατί έλα μωρέ κ.ο.κ.). 

Εμείς μικρά που τρώγαμε τι πάθαμε; Έλα μωρέ που έχεις βάλει πρόγραμμα στο μικρό παιδί (που έχει ικανοποιημένες όλες του τις φυσικές ανάγκες και δεν χρειάζεται να κλαίει οπότε είναι χαρούμενο, ήρεμο, γελάει και έχει όλο το χρόνο για παιχνίδι και εξερεύνηση). Εμείς τί πάθαμε που δεν είχαμε πρόγραμμα;

Κατ’ αρχήν να σου πω ότι έχουν περάσει 40 χρόνια από τότε, οπότε όσο να πεις κάτι θα έχει αλλάξει..

Να σου πω λοιπόν τι πάθαμε γιατί δεν πάει άλλο να κάνω τουμπεκί.
Εσύ έχεις ζάχαρο από τα 34 (δεν ξέρω γιατί, γιατρός δεν είμαι, αλλά ξέρω ότι η διατροφή παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία μας), στο αυτοκινητιστικό από το οποίο βγήκες αλώβητη, επέζησες γιατί φορούσες ζώνη. Σκέψου να είχες ένα μωρό μαζί σου και να το κρατούσε κάποιος αγκαλιά στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη, όπως επιμένεις να να κάνω… (εγώ δεν μπορώ ούτε να το σκεφτώ).

Θέλω επίσης να σου θυμίσω τη φίλη μας που η μητέρα της συνήθιζε να της ρίχνει και καμιά ξυλιά, να της βάζει και καμιά φωνή, γιατί έλα μωρέ τί έπαθε (παρεμπιπτόντως δεν ήταν μόνο μία η ξυλιά, ούτε μία η φωνή). 

Έπαθε λοιπόν το εξής: αν και έκανε πολύ καλές σπουδές δεν διεκδίκησε ποτέ μια καλή δουλειά εκτός από δουλειές του ποδαριού και τώρα στα 45 της δεν ξέρει τί θα της ξημερώσει. Δεν έκανε καριέρα, αν και θα μπορούσε με τα ταλέντα και τις γνώσεις της, πουθενά και σε τίποτα. Δεν εκτίμησε ποτέ τον εαυτό της, δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση, πήγε σε ψυχολόγους και τελικά κατέληξε να φιλάει (κυριολεκτικά) τον εαυτό της προσπαθώντας να πειστεί ότι τον αγαπάει. Μάταια....

Εσύ λοιπόν, έχεις, δεν έχεις παιδιά, δεν με ενδιαφέρει, το ίδιο μου κάνει, σταμάτα να με κρίνεις σαν υπερβολική υποχόνδρια και προσπάθησε αν θες, να με ακούσεις και να με καταλάβεις γιατί ξέρεις, δεν γεννήθηκα μάνα, δεν τα ξέρω όλα, έγινα μάνα και προσπαθώ καθημερινά να μάθω πως να μεγαλώνω σωστά τα παιδιά μου.

Όλα μου είναι ξένα, πρωτόγνωρα, πολλές φορές με φοβίζουν. Προσπαθώ καθημερινά να δημιουργήσω σωστούς, ισορροπημένους, υγιείς, ευαίσθητους, μορφωμένους, χαρούμενους ανθρώπους.
Γι’ αυτό Give me a break.

Γράφει η Ράνια Χ.

themamagers