Μαμά, μπαμπά, ευχαριστώ, που με κάνατε μπαλάκι του πινγκ πόνγκ ...

Οικογένεια: σύνολο ατόμων που είναι ενωμένα με δεσμούς του γάμου, αίματος ή υιοθεσίας, και τα οποία ζουν μαζί κάτω από την ίδια στέγη ή, αν είναι χωριστά, αναγνωρίζουν ένα κοινό σπίτι. 

Υποτίθεται πως η οικογένεια του καθένα από εμάς είναι ένα" μέρος", το οποίο μας κάνει να νιώθουμε άνετα και μας αποδέχεται ακριβώς έτσι όπως είμαστε. 
Υποτίθεται ότι μέσα από την οικογένεια βιώνουμε την ασφάλεια, την αγάπη, το αίσθημα του να ανήκεις κάπου. 
Υποτίθεται πως ό,τι και να γίνει η οικογένεια σου θα σε στηρίξει. 

Όμως εμείς, με τις διαλυμένες οικογένειες, εμείς δε βιώνουμε τίποτα από αυτά; Θα σας πω αμέσως. Αν και οι πρώτες και όσο περνάει ο καιρός, μοναδικές, αναμνήσεις ενός ατόμου είναι γεμάτες χαρά και αγάπη, οι δικές μου διαφέρουν. 

Θυμάμαι λοιπόν να είμαι γύρω στα πέντε, πίσω από την πόρτα του δωματίου μου, αγκαλιά με ένα πελώριο αρκούδο, να προσπαθώ μανιωδώς να κλείσω τα αυτιά μου, για να σταματήσω να ακούω τις φωνές που ερχόντουσαν από το μέσα δωμάτιο. 
Ήμουν πέντε χρονών και δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να τραβήξω στη ζωή μου από τα δυο πιο κοντινά μου άτομα στον κόσμο, τους αγαπημένους γονείς μου. 

Μπαλάκια του πινγκ πόνγκ μας κάνετε και όλα αυτά επειδή δεν είχατε την ωριμότητα να δείτε ότι ο άνθρωπος που έχετε απέναντι σας δεν κάνει ούτε στο ελάχιστο για να γίνει πατέρας ή αντίστοιχα μητέρα του παιδιού σας. 

Τα επόμενα χρόνια δεν τα θυμάμαι σχεδόν καθόλου ευτυχώς. Αμυδρές αναμνήσεις από το αστυνομικό τμήμα που πήγαινα κάθε φορά που οι -αγαπημένοι - γονείς μου δεν κατάφερναν να συνεννοηθούν, από το κλάμα που έριχνα κάθε φορά που μεταφερόμουν από το ένα σπίτι στο άλλο , από το φιλτράρισμα που έπρεπε να κάνω σε οτιδήποτε συνέβαινε στη ζωή μου, από τα άπειρα χρέη που άφησε ο μπαμπάκας στην μανούλα μου, από τα χρόνια που εξαφανιζόταν και μετά από λίγο εμφανιζόταν ξανά. 

Όσο είσαι μικρός όμως ούτε καταλαβαίνεις πολλά, ούτε σε προβληματίζουν πολλά ούτε έχεις και μέτρο σύγκρισης. 

Εμείς, τα παιδιά με τις κατεστραμμένες οικογένειες κάποια στιγμή μεγαλώσαμε και είδαμε και άλλα πράγματα και καταλάβαμε πολλά. 

Δυστυχώς αν θέλετε τη γνώμη μου, γιατί εγώ θα προτιμούσα να θεωρώ φυσιολογικό να μου λέει ο μπαμπάς μου ότι θα σκοτώσει τη μαμά μου στα έξι μου και εξίσου φυσιολογικό να μου "χτυπήσει" η μαμά μου στα είκοσι μου ότι εξαιτίας μου δεν έβαλε τον μπαμπά μου στη φυλακή. Μικρές, απλές, καθημερινές χαρές της ζωής με άλλα λόγια. 

Γνωρίσαμε λοιπόν μεγαλώνοντας πως υπάρχουν πράγματι δεμένες οικογένειες και ότι όλα τα θετικά που λένε όταν περιγράφουν μία οικογένεια, ισχύουν. Σας ζηλεύουμε λίγο να ξέρετε, εσάς που οι οικογένειες σας πλησιάζουν περισσότερο σε ένα αρμονικό περιβάλλον παρά στο Βατερλώ. Σε εμάς να δείχνετε λίγη κατανόηση παραπάνω, όχι γιατί κλαιγόμαστε, αλλά γιατί βιώσαμε πράγματα που εσείς είχατε την τύχη να μην φαντάζεστε καν. 

Και εννοείται, δεν είμαι ούτε κούλ, ούτε ψύχραιμη που δεν είναι πουθενά το σπίτι μου. Ούτε μου αρέσει που πάντα πρέπει να διαλέγω μία μεριά. 

Μεγάλο πράγμα ο εγωισμός. Να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια.... Να στη χέσω την οικογένεια αν είναι να βγει σαν την δικιά μου, αν μπορεί αυτό το πράγμα να θεωρηθεί οικογένεια. Και κάπως έτσι φτάνουμε στις ευχαριστίες όπως αρμόζει σε κάθε κλείσιμο. 

Μαμά, μπαμπά σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου δώσατε ζωή, 

σας ευχαριστώ, που με κάνατε να νιώθω συνέχεια ότι στεναχωρώ κάποιον, όταν πήγαινα με το μέρος του άλλου, 

σας ευχαριστώ που εξαιτίας σας δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν, 
ευχαριστώ για τα αμέτρητα βράδια που με βρήκαν να νιώθω ότι θα λιποθυμήσω από το κλάμα, 
σας ευχαριστώ για όλες τις εφήμερες σχέσεις που με αναγκάσατε να κάνω για να καλύψω τη θέση σας, 
ευχαριστώ και για τις άλλες, τις καλές σχέσεις που χάλασαν επειδή φροντίσατε με μεγάλη μαεστρία να με γεμίσετε ανασφάλειες. 
Ευχαριστώ που με κάνατε να νιώσω λίγη, 
ευχαριστώ που φέρατε παιδί δώδεκα ετών στην θέση να εύχεται να μην είχε γεννηθεί ποτέ, 
που ξεσπάσατε τόσες πολλές φορές σε εμένα γιατί δεν μιλούσατε μεταξύ σας για να ξεσπάσετε εκεί που πρέπει. 

Μπαμπά μου, ευχαριστώ που μέχρι να γίνω δεκαοχτώ με άφησες να πλάσσω ό,τι εικόνα ήθελα για εσένα επειδή κάθε τρία χρόνια εξαφανιζόσουν. 
Ευχαριστώ που τόσα χρόνια μετά μισώ όλους τους άντρες εξαιτίας σου και περιμένω τη στιγμή που θα μου κάνουν κακό. 
Ευχαριστώ που χρέωσες τη μαμά μου και που ποτέ δεν έδωσες δεκάρα τσακιστή για να πάρω ένα ζευγάρι παπούτσια. 
Ευχαριστώ που με γέμισες φόβους και που μέχρι μια ηλικία όταν ερχόμουν να σε δω νόμιζα πως δε θα ξαναέβλεπα ποτέ την μαμά μου. 
Και βέβαια δεν γίνεται να παραλείψω το πόσο σε ευχαριστώ για εκείνο το καλοκαίρι που με πήρες με το ζόρι και δεν σταμάτησα να κλαίω επί τρεις μέρες. 

Μαμά μου, ευχαριστώ που με χρησιμοποίησες σαν σάκο του μποξ επειδή ήμουν και δικό του παιδί. 
Ευχαριστώ που ενώ ήξερες ότι δεν έχω άλλο σπίτι φρόντιζες να μου υπενθυμίζεις διαρκώς στην εφηβεία το πόσο εύκολο είναι να φύγω αν δεν σε αντέχω άλλο. 
Ευχαριστώ που για να γίνεις εσύ μάνα έπρεπε εγώ να τραβήξω ότι τράβηξα, ευχαριστώ που τόσες φορές τον εξευτέλισες σε φίλους και γνωστούς, ευχαριστώ που με γέμισες με τόσα βάρη και τόσα άγχη για την οικονομική μας κατάσταση. 
Ευχαριστώ που κάθε φορά που έκανα κάτι λάθος μου υπενθύμιζες πόσο πολύ του μοιάζω. 

 Το να κάνεις οικογένεια δεν είναι καθόλου απλή απόφαση και δεν πρέπει να λαμβάνεται βεβιασμένα. Το ζητάω σαν παράκληση σε κάθε έναν από εσάς που σκέφτεται να γίνει γονιός. 

Παρακαλώ μην κάνετε παιδιά αν κρίνετε πως ο άνθρωπός σας είναι ακατάλληλος, αλλά ακόμα περισσότερο, μην κάνετε παιδιά αν εσείς οι ίδιοι είστε ακατάλληλοι. 
Όσο για εμένα, με όλα αυτά που έχω ζήσει είμαι αρκετά δυνατή για να γνωρίζω πως δύσκολα θα την πάρω την μεγάλη απόφαση. Σίγουρα υπάρχουν πολύ χειρότερες ιστορίες από την δική μου και ξέρω πως δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. 
Αμφιβάλλω όμως καθημερινά για το αν εγώ ποτέ θα βιώσω την ευτυχία ή αν λόγω της μορφής της οικογένειας μου είμαι καταδικασμένη να επαναλάβω το μοτίβο, παρόλα αυτά θέλω να σας εκμυστηρευτώ πως δεν έχω πάψει στιγμή να ελπίζω! 

Aπό την αναγνώστρια της Lifoland Θε Κ 
www.lifo.gr