Εγώ αλλιώς τη φανταζόμουν τη ζωή...
Ήμουν από τις χαζές που έβαζαν το τούλι με τα κουφέτα κάτω από το μαξιλάρι κάθε που 'πεφτε στα χέρια μου, από κανα γάμο που χε πάει η μαμά κι ύστερα καθόταν με τις γειτόνισσες και κουτσομπολεύανε τη νύφη που σέρνει από τη μύτη το γαμπρό και τον ξάδερφο της που ναι ρεμάλι κι αλκοολικός.
Μετά πιάνανε όλο το τετράγωνο και εξιστορούσαν γεγονότα που ίσως ποτέ να μην είχαν συμβεί, καταλήγοντας πάντοτε στο ίδιο. Στην ανηθικότητα όλων των άλλων και τη δική τους ηθική...Καθόμουν στο δωμάτιο και έκανα πειράματα στα μαλλιά μου μπροστά στον καθρέφτη και άκουγα άθελα μου για τις αμαρτίες των άλλων, περιμένοντας τη νύχτα ώστε να ξεκινήσει το κουφέτο αυτό το ταξίδι στα όνειρα μου και να μου δείξει ποιον θα παντρευτώ...
Το πρωί θα έλεγα στις φιλενάδες μου τα νέα, θα πειράζαμε η μία την άλλη και θα γελούσαμε δυνατά. Θα λέγαμε για έρωτα, θα κοιτούσαμε αυτούς που περνούσαν μπροστά μας χέρι- χέρι και όλων μας τα μάτια θα δείχναν πόσο πολύ βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε.Είναι ευτυχισμένοι οι μεγάλοι, λέγαμε. Έχουν το σπίτι τους, τα λεφτά τους, τον άνθρωπο που κοιμούνται αγκαλιά και κάνουν ό,τι θέλουν. Εμείς πάντα έπρεπε να προσέχουμε τι θα πούμε, να είμαστε διαβασμένες αν θέλουμε να πάμε τη βόλτα μας και να φορέσουμε αυτό που θέλει η μαμά.
Δεν έχουν αυτή την πίεση οι μεγάλοι, λέγαμε και κοιτούσαμε τον ουρανό με μια μελαγχολία. Θέλαμε ακριβώς τα ίδια, τα γέλια μας, την αγνή αγάπη που χαμε ο ένας για τον άλλον, το αγόρι των ονείρων μας και λεφτά για όμορφα φορέματα - μα να μασταν μεγάλοι.
Και τώρα λοιπόν, που 'μαι μια από αυτούς τους μεγάλους, μια ολόκληρη δεσποινίδα, ψάχνω εκείνες εκεί τις φιλενάδες που παρέα στο παγκάκι κάναμε σχέδια κι ο Θεός γελούσε μαζί μας όπως γελούσαμε κι εμείς... Να τους πω πως εγώ, αλλιώς τη φανταζόμουν τη ζωή μου και δεν ήταν, όσα τους έλεγα ρομαντισμοί μιας μικρής.Σε ένα σπίτι που ξεχειλίζει από αγάπη. Να βλέπω τους γονείς να γελούν με τη χαρά μου. Τα αδέρφια μου να είναι ευτυχισμένα. Τις φίλες μου να στέκονται σα λαμπάδες για μένα και να βγαίνουμε τσάρκα τις Κυριακές δίνοντας συμβουλές η μία στην άλλη από αυτές που οι ίδιοι δεν τηρούμε ποτέ μα βγαίνουν από την καρδιά μας όταν τις λέμε στον απέναντι. Τον άνθρωπο μου να με αγαπάει, να μου κρατά το χέρι και κάθε μέρα να ερωτευόμαστε από την αρχή.
Εγώ αλλιώς φανταζόμουν τον κόσμο. Να είναι καλός, ευγενικός και να χαμογελά τα πρωινά σαν ανταλλάζει καλημέρες, δίχως να ψάχνει τρόπους να σου βγάλει το μάτι. Τους άντρες να είναι ιππότες και τις γυναίκες στοργικές γεμάτες όρεξη να αφοσιωθούν σε αυτόν που έχει κλέψει την καρδιά τους. Να ναι οι άνθρωποι αληθινοί, να λένε αυτό που αισθάνονται κοιτώντας σε στα μάτια κι αν τους έκανες και κάτι να μη σε περιμένουν στη γωνιά με την καραμπίνα.Να λύνουν τις διαφορές τους με λουλούδια και όχι με ξίφη που 'χαν από την αρχή κρυμμένα στην τσέπη περιμένοντας τη στιγμή που θα τους τη φέρεις, μιας και το χουν σιγουράκι Αλλιώς ήθελα να ναι όλα. Να μην έχουμε τον κακό λόγο στα χείλη καρφωμένο για τους άλλους που δεν κάνουν όσα θέλουμε εμείς, ή φθονούμε αυτό το θάρρος τους να κάνουν αυτό που η ψυχούλα τους τραβά. Όχι πρέπει, μόνο θέλω.
Θα 'θελα τις φιλενάδες μου , στο ίδιο το παγκάκι να κοιτάζουμε τους περαστικούς και να ψάχνουμε κάποιους να κρατιούνται από το χέρι λέγοντας αστεία ο ένας στον άλλον. Να κοιταχτούμε με την ίδια αγνή αγάπη και να πούμε με μια αλήθεια πως "ναι, είμαι καλά". Όλα κυλούν όμορφα και έχουμε λίγο χρόνο να τα πούμε γιατί μας περιμένει η αγάπη μας να πάμε για κρασί.Κι όμως, δε θα δούμε ζευγαράκια παρά μόνο μίζερα πρόσωπα, κάποιους να μιλούν στο τηλέφωνο με οργή, ανθρώπους να κάθονται στο μπροστινό καφενείο και μονάχοι να κατεβάζουν μπουκάλια κρασί, καταριώντας τη μοίρα τους.
Θα μοιραστούμε τα παράπονα μας, θα γκρινιάξουμε για το μισθό, για κείνον που μας εξαπάτησε και στο τέλος όλες μαζί θα κοιταχτούμε λέγοντας αυτό που καμιά δε θα ξεστομίσει... Και τι δε θα δίναμε να 'μασταν πάλι πιτσιρίκια τρώγοντας γαριδάκια στο παγκάκι και κοιτώντας τον ουρανό...
Ευτυχία Παπούλια
No comments:
Post a Comment