Όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, έτσι και δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς.

Οι γονείς στην προσπάθειά τους να εκπληρώσουν το ρόλο τους και με οδηγό ατομικά βιώματα και πεποιθήσεις, ρίχνονται στην… αρένα της ανατροφής των παιδιών τους.

Και πολύ συχνά αυτή η προσπάθεια, καταλήγει σε υπερπροσπάθεια, καθώς κυνηγούν την τελειότητα.

Είναι μάταιο για τους γονείς να ελπίζουν ότι θα τα κάνουν όλα τέλεια. 

Όπως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, έτσι και δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς. Ο περίφημος παιδίατρος- παιδοψυχαναλυτής Ντόναλντ Γουίνικοτ έφερε τον όρο «αρκετά καλή μητέρα» θέλοντας έτσι να καταρρίψει την «τέλεια μητέρα», το πόσο μη-ρεαλιστικό και ανώφελο είναι δηλαδή, να προσπαθεί μια μητέρα να κατακτήσει την τελειότητα. 

Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που μπορούμε να ακολουθούμε στην ανατροφή των παιδιών, οι οποίοι ισχύουν για μητέρες και πατέρες:

Ακόμα κι αν έχουμε «αδυναμία» σ’ ένα μας παιδί, (είτε γιατί επικοινωνούμε καλύτερα, είτε γιατί μας θυμίζει τον εαυτό μας) είναι λάθος να δείχνουμε ότι το αγαπάμε περισσότερο από κάποιο άλλο.

Ο ρόλος του γονιού είναι να οδηγεί το παιδί προς την αυτονομία και τη μελλοντική ομαλή ενηλικίωση: Tο μαθαίνει να τα καταφέρνει μόνο του, ώστε να γίνει αύταρκες, ικανό, δυνατό.

Το παιδί χρειάζεται τη συμπαράσταση, τη βοήθεια, την κατεύθυνση και όχι τη λύση. Π.χ., δεν του λύνουμε εμείς τις ασκήσεις στα μαθηματικά, του μαθαίνουμε όμως τον τρόπο να τις λύνει μόνο του. Δεν «ψαρεύουμε» για εκείνο, αλλά του μαθαίνουμε να «ψαρεύει». Με λίγα λόγια του δείχνουμε πού πρέπει να «κοιτάζει», αλλά όχι τι να «δει».
Όταν η προειδοποίηση δεν αρκεί, τότε είναι καλύτερα να αφήνουμε το παιδί να υποστεί τις συνέπειες της συμπεριφοράς του από το να το τιμωρήσουμε. Η εμπειρία που βιώνεται άμεσα είναι ο καλύτερος δάσκαλος.

Σε στιγμές έντασης και όταν η σύγκρουση φαίνεται αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο να φερθούμε ως… ενήλικες και να αποχωρήσουμε. Το να εμπλακούμε σε μια ατέλειωτη συζήτηση για το «ποιος έχει δίκιο» είναι μάταιη.

Όσο πιο πολύ πιέζουμε ένα παιδί να συμμορφωθεί με τις επιθυμίες μας, χωρίς να του εξηγούμε με επιχειρήματα τον λόγο, τότε η άρνηση έρχεται ως φυσική αντίδραση.

Το παιδί ασφυκτιά όταν είναι συνέχεια υπό επίβλεψη. Ας κάνει και λάθη, ώστε να μάθει απ’ τα λάθη του.

Το να παραχαϊδεύουμε το παιδί είναι εξίσου λάθος με το να μη δείχνουμε αγάπη. Συχνά τα μοναχοπαίδια υποφέρουν και ασφυκτιούν από την υπερβολική αφοσίωση των γονιών τους.Η αγάπη μας προς το παιδί πρέπει να είναι ακατάλυτη και ακλόνητη. Όταν μας θυμώνει το παιδί είναι λάθος να το απειλούμε με φράσεις τύπου: «δεν σ’ αγαπάω πια». Είναι προτιμότερο να πούμε: «είμαι θυμωμένος/η μαζί σου, με αυτό που έκανες».

Μέσα διαπαιδαγώγησης και δεξιότητες ανατροφής, όπως η άκαμπτη αυστηρότητα, η αδιαφορία, η υποτίμηση του παιδιού, η σωματική τιμωρία και οι απειλές, απλώς … αντενδείκνυνται. Και τις περισσότερες φορές οδηγούν στα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Η φράση-κλειδί και στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι: «μέτρον άριστον». Μια μητέρα ή ένας πατέρας που από ενοχές πιέζεται προς χάριν των παιδιών τους, έχει το ίδιο -μη λειτουργικό για την οικογένεια- αποτέλεσμα με το παιδί που βρίσκεται στη σκιά των γονιών του. Και οι γονείς και τα παιδιά είναι καλό να βρίσκονται σε ισορροπία, για να λειτουργεί ομαλά ολόκληρη η οικογένεια.

entertv