Αναδείξαμε το «σχολιάζειν» σε «φιλοσοφείν» Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Αναδείξαμε το «σχολιάζειν» (το κουτσομπολεύειν), 

σε «φιλοσοφείν»

από τη Μάρη Γαργαλιάνου

Δεν πάει καιρός που το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια καταπληκτική έρευνα στα ιντερνετικά μου τεφτέρια, η οποία υποστήριζε πως «το κουτσομπολιό κάνει καλό στην υγεία». Ξέρετε, αυτές οι μικρές, ανούσιες χαζομάρες που λέμε με τους περισσότερο οικείους μας για τους «απέναντι», τα σενάρια που κάνουμε σε βάρος των άλλων προκειμένου να πάρουμε μιαν ικανοποίηση οτι εμείς είμαστε καλύτεροι.

Όλες αυτές οι χοντράδες που ξεστομίζονται σα βατράχια απο τα άγουρα χειλάκια μας με σκοπό και μόνο ένα, να εκπληρώσουμε τα καπρίτσια του «εγώ» μας, όλοι αυτοί οι σχολιασμοί που στάζουν χολή, τη στιγμή που δεν έχουμε ιδέα τι σταυρό μπορεί να κουβαλάει ο άλλος. Όλα αυτά μαζί, σε ένα. Τόσο απλά. 

Μαζευόμαστε λοιπόν τρεις τέσσερις μάγκες, ή μάγκισσες και δώστου το φτυάρι και δώστου το άνοιγμα του λάκκου και δώστου η κακία να πηγαίνει σύννεφο. Και μακάρι να ‘ταν μόνο αυτή!

Ειλικρινά, στο παραπάνω φαινόμενο δείχνω κατανόηση. Όχι, το εννοώ. Είναι πολύ πιο εύκολο άλλωστε να σκιτσάρουμε καμπούρες στις πλάτες των άλλων, από το να κοιτάμε τη δική μας. Εμείς είμαστε αλάνθαστοι, εμείς είμαστε θεοί! Καταφέραμε τόσα κι άλλα τόσα, μοχθήσαμε σκληρά για όσα πετύχαμε με όποιους τρόπους και όποια μέσα και τώρα που σα σωστοί καθηγητάδες στρογγυλοκαθόμαστε στις αναπαυτικές μας καρέκλες κρίνουμε, κρίνουμε, κρίνουμε. Ξεπερνάμε τα όρια, δημιουργούμε εντυπώσεις παραπλανώντας λόγια και στιγμές, κάνουμε εικασίες σεναριολογώντας και βασικά γούστο μας, καπέλο μας. Έτσι δεν πάει; Άλλωστε είπαμε, εμείς είμαστε θεοί.

Αναδείξαμε το «σχολιάζειν», σε «φιλοσοφείν» κύριοι και αυτό γιατί απλά τρέμουμε να ρίξουμε ένα βλέφαρο στη μίζερη ζωή μας. Στις ουσιαστικές σχέσεις που ΔΕΝ έχουμε γιατί σχεδόν όλα πλέον έχουν θυσιαστεί στο βωμό του «φαίνεσθαι», στα ιδανικά που κάποτε σα σωστά παιδιά ονειροπόλα ΕΙΧΑΜΕ, αλλά κάπου στα μέσα της διαδρομής αφήσαμε πίσω γιατί παραήταν «ιδανικά» για εμάς, στους ανθρώπους που θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι κοντά μας, αλλά μας έχουν ήδη πουλήσει γιατί μαντέψτε… Έχουν την ίδια ηλίθια νοοτροπία με εμάς. Την πάρτη τους. Κι εμείς τη δική μας.

Ενώνονται λοιπόν η πάρτη μου, η πάρτη σου και η πάρτη του και κάνουν πάρτυ. Και περνάμε τρομερά για μια ώρα; Για δύο; Πόσες κακίες να αντέξουμε να πούμε πια. Και μετά πάλι μόνοι. Βουτηγμένοι στην τραγική μας ματαιοδοξία. Για λύπηση είμαστε… Φοβόμαστε τόσο το μέσα μας, μας πιάνει κρίση στην ιδέα της όψης του είναι μας στον καθρέφτη, που προτιμούμε χίλιες φορές να «μιλήσουμε» για οποιονδήποτε άλλο γνωστό, ή μη προκειμένου να μην ασχοληθούμε καθόλου με εμάς.

Για ακόμα μια φορά δεν επιλέγουμε μόνο τον εύκολο δρόμο, αλλά και τον πιο «κακό» για τη ψυχολογία μας. Στιγμιαία, το κουτσομπολιό λειτουργεί σαν ένεση ζωής στη γεμάτη τίποτα καθημερινότητά σου. Μετά όμως; Πως αισθάνεσαι; Καλύτερα, χειρότερα; Μήπως μίζερα ξανά; Λυπάμαι, το επέλεξες. Άνθρωπος που φοβάται να δει το μέσα του, που αρνείται τον ίδιο τον εαυτό του και επιλέγει παυσίπονα στιγμής για να γεμίσει αστερόσκονη την προσωπικότητα που δεν έχει, είναι άνθρωπος προβληματικός.

Οι απλές κουβέντες, οι υγιείς, οι ουσιαστικές, του φαίνονται εξωγήινες. 

Τρώγεται διαρκώς. Με τα ρούχα του, με την ταυτότητά του, με τους γύρω του, με τα πάντα. Φιλοσοφεί όμως. Βέβαια! Βγάζει πορίσματα μέσω των κρίσεών του. Βεβαίως. Τα αναγάγει σε κοσμοθεωρίες και έπειτα με αυτές σαν παραμύθια κάνει όνειρα γλυκά ώσπου να ξυπνήσει στον πραγματικό εφιάλτη της ζωής του. 

Μην πλανάστε φίλοι μου. Εδώ, περιγράφεται η πλειοψηφία. Σκιαγραφείται ένας μέσος άνθρωπος, που δυστυχώς μπορεί να είμαστε εμείς –δε βγάζω απ’ έξω την ουρά μου-, ή ο απέναντι, ή η γειτόνισσα που απλώνει ρούχα. Δεν έχει σημασία αυτό.

Σημασία έχει να μας δούμε κάποια στιγμή ουσιαστικά. Μπορούμε; 

Να αφήσουμε στην ησυχία του τον χ και τον ψ και να μας αντέξουμε με όλα τα κακά, τα καλά και τα παράδοξά μας. Να μας αγαπήσουμε. Μπορούμε; Διότι μόνο όταν συμβεί αυτό ειλικρινά, τότε μόνο θα καταλάβουμε πως τα λόγια τα άσχημα, τα πονηρά, τα δεύτερα που άλλους αφορούν, μόνο κακή ενέργεια μπορούν να προσθέσουν σε εμάς και λίγο «μάτι» σε εκείνους. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

enallaktikidrasi