Όσα μου έμαθε η 6 μηνών κόρη μου

Από μικρό παιδί, σκεφτόμουν και οραματιζόμουν τη στιγμή που θα έκανα το δικό μου παιδί, που θα γινόμουν και εγώ πατέρας. 

Τότε, ίσως, από την παιδική μου αφέλεια… επειδή ήθελα ένα αδερφάκι. 
Μεγαλώνοντας όμως, η επιθυμία αυτή δεν έσβησε, αντίθετα, μεγάλωνε και στο μυαλό μου έπαιρνε σάρκα και οστά.

Δεν ξέρω γιατί ήθελα τόσο πολύ να γίνω πατέρας από μικρός. Ίσως γιατί είναι μοναδικό το να πλάθεις έναν άνθρωπο από την αρχή, να του δίνεις αξίες, να του περνάς μηνύματα και να του δείξεις τον κόσμο όπως τον βλέπεις εσύ, να σου δίνεται η ευκαιρία να μην κάνεις τα ίδια λάθη που έβλεπες να γίνονται σε σένα. 

.....................

Το μόνο σίγουρο μετά από τη γέννηση της κόρης μου, είναι πως αντί να της μάθω εγώ πράγματα, μου έμαθε εκείνη μέσα σε μόλις 6 μήνες ζωής… και πως είναι, μέχρι τώρα, οι καλύτεροι 6 μήνες της ζωής μου.

Ένα χαμόγελο τα διορθώνει όλα
Οι πρώτοι μήνες ενός παιδιού, ειδικά αν οι γονείς είναι νέοι και άπειροι, είναι αρκετά δύσκολοι και απαιτητικοί. Ελάχιστος ύπνος, καταστάσεις που δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις, έξοδα και κλάμα… πολύ κλάμα. 

Όλα αυτά, κάποια στιγμή σε καταβάλουν, σε γεμίζουν άγχος και πολλές φορές νεύρα. Πώς φεύγουν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα; Με ένα τους χαμόγελο… έτσι απλά! Σαν να έστρεψαν το μαγικό τους ραβδί προς το πρόσωπό σου και σου εκσφενδόνισαν ευτυχία. 

Πιάνεις τον εαυτό σου να είναι χαμογελαστός για πολλή ώρα χωρίς να το καταλαβαίνεις, συναίσθημα που είχα χρόνια να το ζήσω.

Να ζω την κάθε στιγμή
Είναι ένα πολύτιμο μάθημα που σου μαθαίνουν τα παιδιά, αν παρατηρήσεις λίγο τις κινήσεις τους, επειδή αυτό ακριβώς κάνουν. Για τα παιδιά δεν υπάρχει χθες και αύριο, υπάρχει μόνο το τώρα. Γελάνε όταν τους αρέσει κάτι, κλαίνε όταν δεν θέλουν κάτι άλλο και φωνάζουν όταν βαριούνται το παιχνίδι τους. 

Για τα παιδιά είναι απλά τα πράγματα, εμείς τα έχουμε κάνει δύσκολα.

Η γέννηση είναι το μεγαλύτερο θαύμα
Μπορεί να είναι κλισέ, αλλά είναι η μεγαλύτερη αλήθεια. Το θαύμα της γέννησης δεν συγκρίνεται με τίποτα. 

Από την αρχή της κύησης μέχρι και την ώρα που γεννιέται, όλα είναι απίστευτα και σε κάνουν να νιώθεις κι εσύ μοναδικός που γεννήθηκες και ζεις σ’αυτόν τον κόσμο. Ειδικά, οι πατεράδες που βρισκόντουσαν μέσα την ώρα του τοκετού, θα με καταλάβουν απόλυτα!

Να είμαι πιο υπεύθυνος
Όχι ότι πριν τη γέννηση της κόρης μου ήμουν ανεύθυνος σαν άνθρωπος, αλλά είχα την πολυτέλεια να κάνω κι εγώ τα δικά μου λάθη. Να πω ένα: «Δε βαριέσαι;». 

Σε γενικές γραμμές, να ζήσω με τη τεμπελιά μου, την καλοπέρασή μου και να κοιτάω πώς θα βγάλω λεφτά από τη δουλειά μου για να κάνω αυτά που γουστάρω και όχι αυτά που «πρέπει». 

Τώρα, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Όταν κάνεις παιδί, τρως ένα δυνατό χαστούκι και το μόνο που σε νοιάζει είναι πώς θα το περιποιηθείς καλύτερα. Πώς να είσαι ο πατέρας που θέλει δίπλα του.

Να προσέχω τον εαυτό μου περισσότερο
Από τη στιγμή που γεννήθηκε η κόρη μου, μου έχει σφηνωθεί η ιδέα του πώς θα κάνω τη ζωή μου και την υγεία μου καλύτερη. 

Πλέον με απασχολούν πράγματα που πριν δεν τους έδινα καμία σημασία. Πώς να κόψω το τσιγάρο, να αθληθώ, να είμαι υγιής κτλ. Και όλα αυτά, όχι για μένα, αλλά για εκείνη (ξέχασα να σας πω ότι όλα πλέον έχουν να κάνουν με εκείνη και δεν με πειράζει καθόλου!).

Για δύο σημαντικούς λόγους. 

Πρώτον, για να καταφέρω να τη ζήσω όσα περισσότερα χρόνια μπορώ. Να τη δω να μεγαλώνει, να κάνει τα δικά της πράγματα, να μάθει κι εκείνη από τα δικά της παιδιά! 

Δεύτερον, γιατί τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα, όχι από τα λόγια και τις απειλές. Πρέπει, αυτό που θες να τους μεταδώσεις, να σε δουν να το κάνεις. Για τα παιδιά είμαστε οι σημαντικότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Εμείς, λοιπόν, πρέπει να τους δείξουμε το πώς να σταθούν καλύτερα στα πόδια τους, με το να ζούμε ακριβώς έτσι.

Τελικά, είχαν δίκιο οι γονείς μου
Αυτό που θυμάμαι να μου λένε οι γονείς μου από μικρός, και σίγουρα πολύς ακόμα κόσμος, είναι: «Όταν κάνεις παιδιά, θα μας καταλάβεις». 

Ποτέ δεν έδινα σημασία όταν μου το έλεγαν. Απαντούσα κάτι του στυλ: «Καλά, εντάξει, όταν κάνω παιδιά δεν πρόκειται ποτέ να το κάνω αυτό». Πόσο γελάω τώρα με τον εαυτό μου βλέποντας ότι τελικά είχαν δίκιο. Αρχίζω να σκέφτομαι για ορισμένα πράγματα όπως ένας κλασικός γονιός, με τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τις ανησυχίες και τα άγχη του και βλέπω επίσης πως είναι κάτι που δεν ελέγχεις… απλά έρχεται και σε βρίσκει.

Χρήστος Κ.

enallaktikidrasi.com