“Το πιο βαρύ φορτίο είναι...

 ... το φως που δεν μπορούμε να δώσουμε”

Γιάννης Ρίτσος

--------------

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. Κι όλα θα εξαγνίζονται.

--------------

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κάποτε συνάντησες... όλες εκείνες οι απαντήσεις που πήρες σε κάθε ερώτηση που τόλμησες να κάνεις σε όποιον άγνωστο έτυχε να βρεθεί στο πέρασμά σου, από ένα αεροδρόμιο, σε μια άγνωστη πόλη, σε ένα τρένο εκεί στο πουθενά, στο καφέ εκείνο το καλλιτεχνικό… όλα εκείνα τα ερωτήματα που έκανες και τις απαντήσεις που πήρες όταν τις χρειαζόσουν περισσότερο από τον αέρα που ανέπνεες. 

Ακόμα και εκείνες που δεν πήρες με λέξεις αλλά με εικόνες, με σημάδια, με βλέμματα.

Όταν η απορία συγχρονίστηκε με το σημάδι. Ότι όλα στη ζωή υπακούνε σε άγραφους νόμους. Είναι εκεί ή εμφανίζονται στον σωστό χρόνο, με τον σωστό τρόπο. 

Αρκεί να κρατάς ένα ημερολόγιο και ένα μολύβι πάντα μαζί σου. Για να καταγράφεις την σπουδαιότητα του να είσαι εκεί μάρτυρας όλων των καθημερινών μικρών και ανεπαίσθητων θαυμάτων που μπορεί να βιώσει η ψυχή σου.

Πόσο σημαντικοί στάθηκαν αυτοί οι φίλοι-δεν είναι απλά γνωστοί επειδή δεν θα τους ξαναδείς-γιατί φίλοι είναι κι εκείνοι που είπαν κάτι, κάποτε στην ψυχή σου. Αν φανταστείς πως μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε κι ότι ο χρόνος εντέλει είναι άχρονος... άρα και οι άνθρωποι φίλοι που είτε για μια στιγμή είτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, βρέθηκαν στο δρόμο σου και σε δίδαξαν κάτι.

Όλοι είμαστε μαθητές και δάσκαλοι. Πότε μαθητές και πότε δάσκαλοι. Κι εσύ ένας δάσκαλος στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. 

Κι όλα όσα έμαθες στο ταξίδι το μαθησιακό τώρα κάτσε συλλογίσου. Μείνε σιωπηλός και αφουγκράσου εκείνα τα βλέμματα, τις εικόνες, τα λόγια, τα χαμόγελα που μοιράστηκες με όλους εκείνους τους φίλους δασκάλους και καν' τα δημιουργία. Δημιούργησε κάτι δικό σου, μοναδικό μέσα σου χωρίς να το ξέρει κανένας. Και αγάπα, και γέλα, και μοίρασε… γιατί η ζωή είναι ένα αλισβερίσι, μια ρόδα που γυρνάει κι εκεί που κλαις θα γελάσεις, εκεί που υποφέρεις θα βρεις τη δύναμη να σηκωθείς, θα ξαναελευθερωθείς. Αρκεί να έχεις αγάπη και συγχώρεση μέσα στην καρδιά σου.

Και να βρίσκεις πάντα στον καθένα το καλό για να αντανακλά και σε σένα λίγο… και το λίγο να γίνεται πολύ και να ξεχειλίζει. 

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. 

Κι όλα θα εξαγνίζονται. Θα καίγονται από το φως και θα γεννιούνται στις στάχτες τους φωτεινές σκέψεις και οι σκέψεις να γίνονται πράξεις να σώνονται οι ψυχές. Κι όσες πιο πολλές ψυχές σωθούν τόσο πιο πολλές χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένες στιγμές… που όλοι τόσο πολύ αναζητούμε.

Πώς να γίνουν οι στιγμές ευτυχισμένες αν δεν υπάρχει χαρά μες στην καρδιά μας… Αν δεν βοηθάμε, αν δεν υποστηρίζουμε, αν δεν χαμογελάμε συνέχεια και πολύ και αληθινά χωρίς κανένα λόγο, χωρίς να υπάρχει καν απέναντί μας κάποιος που έχεις ανάγκη το χαμόγελο μας.

Μόνο να σκεφτόμαστε χαμηλά όσον αφορά το Εγώ μας και ψηλά όσον αφορά τον εαυτό που θέλουμε να φτάσουμε, να ξεπεράσουμε.

Μόνο με μαθήματα, παθήματα, βιώματα και εμπειρίες βιώνεται η ζωή και έτσι γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι όταν τον γνωρίσεις κάποτε, αν είσαι τυχερός, τότε μπορείς να τον δοκιμάσεις. Να τον καταλάβεις, να τον αποδεχτείς, να κλάψεις, να αφεθείς, να τον συγχωρήσεις και να τον καταδικάσεις ίσως, να τον κάψεις, να τον πενθήσεις, να τον αναστήσεις και να τον πλάσεις και πάλι από την αρχή. Δικός σου είναι έτσι δεν είναι;

Μη τους φοβάσαι τους ανθρώπους. Όλοι για κάποιο λόγο υπάρχουν. Καλοί και κακοί. Κάποιο σκοπό εκπληρώνουν. 

Μη φοβάσαι τον εαυτό σου. Γνώρισέ τον. Όταν υπάρχει γνώση παύει να υπάρχει φόβος. Ο φόβος είναι για το άγνωστο. Πλούτισε με γνώση, αγάπη, στιγμές-όλες τις στιγμές… και έπειτα κάτσε και συλλογίσου. Μείνε εκεί ώσπου να σε βρει η αλλαγή… Αλλαγή που να σε αλλάξει και να αλλάξει και τον κόσμο.

xidaras