Χαρίζονται: Ροζ σύννεφα και ένας φασιανός σε καλή κατάσταση!

«Και αν διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο. Και αν πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι…», 

υπόσχεται ο ποιητής και μονομιάς γεννιέται η απορία! 

Πόσα σύννεφα είσαι διατεθειμένος να στύψεις και πόσα από τα μελωδικά σου πουλιά να θυσιάσεις για την πείνα και τη δίψα κάποιου άλλου; 

Μην βιαστείς να απαντήσεις, οι εποχές έχουν αλλάξει, όλα πλέον «καταγράφονται» και μπορεί να παρεξηγηθείς… Προπάντων μην παρανοήσεις την ερώτηση!

Δεν μιλώ για τα απλά καθημερινά σου συννεφάκια, αυτά τα λίγο αφράτα, που ΄ ναι άλλοτε λευκά και άλλοτε γκρι –ιδίως τα γκρι σου ξέρω ότι έχεις διακαή πόθο να τα στύψεις στο όνομα της «προσφοράς στον συνάνθρωπο-και που σε πλαισιώνουν σε κάθε βήμα σου για χρόνια, τόσο που πια ξεθώριασαν εντελώς στα μάτια σου. 

Δεν μιλώ για τα ταπεινά πουλιά σου, που τα έχεις στοιβαγμένα όλα μαζί σε σιδερένια κλουβιά, που πλέον δεν σε συγκινούν τα τιτιβίσματά τους και ούτε που νοιάζεσαι εάν θα δραπέτευε και κανένα!

Μιλώ για τα άλλα… τα πολύτιμα ροζ σου πουπουλένια συννεφάκια, αυτά τα ζαχαρένια… ξέρεις, που σε ταξιδεύουν σε παραμυθένιες πολιτείες, που τα καβαλάς και νιώθεις βασιλιάς! 

Αυτά που κάθε φορά που τ΄αντικρίζεις σε διαπερνά ρίγος ανείπωτης χαράς και έκστασης, που μακαρίζεις την τύχη σου γιατί σου ανήκουν και γιατί τα κατέκτησες με την «αξία» σου- όσο γι αυτό δεν χωρά αμφιβολία-και νιώθεις τόσο περήφανος!

Μιλώ για τα παραδεισένια σου πουλιά, τα εξωτικά πτηνά σου με τα πλουμιστά φτερά… που τα φυλάς σε χρυσά κλουβιά, που αφήνεσαι συνεπαρμένος να σε μεθούν με την μελωδική φωνή τους, που τα παρουσιάζεις γεμάτος καμάρι μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό, πλημμυρισμένος χαρά για τα βλέμματα θαυμασμού που αχόρταγα εξασφαλίζεις!

Αυτά αγαπητέ «αλτρουιστή», θα τα θυσίαζες με την ίδια ευκολία; 

Θα τα έστυβες με όλη την δύναμη σου, έτσι που να τα άφηνες αδειανά πια να κείτονται στην γωνία, λείψανα της αλλοτινής σου αφθονίας; 

Πες μου, θα τα θυσίαζες δίχως δεύτερη σκέψη, δίχως αμφιβολία και δισταγμό στον βωμό της φιλανθρωπίας, που τόσο σθεναρά προασπίζεσαι;

Αν όχι, δεν πειράζει… ένας φιλάνθρωπος λιγότερος στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν θα αποτελούσε δα και τρομερό πλήγμα! 

Αν το σκέφτηκες καλά όμως και η απάντηση είναι ναι και κυρίως αν η καταφατική απάντηση γίνει αδιαμφισβήτητη πράξη, θα σου συνιστούσα να μην έχεις βλέψεις για δακρύβρεχτα ευχαριστώ αναγνώρισης, επαίνους και κολακείες. 

Η φιλανθρωπία βλέπεις, αυτή η γνήσια ανάγκη να προσφέρεις στον συνάνθρωπο, όχι αυτό που χρειάζεται περισσότερο από εσένα, αλλά αυτό που εσύ χρειάζεσαι περισσότερο από εκείνον, ξεκινά από εσένα και τελειώνει σε εσένα.

Όταν εμπλέκονται και θεατές, παύει να είναι φιλανθρωπία, ακούει πια μόνο στο όνομα «φιλαυτία».

Άρθρο της Αλεξάνδρας Προβατίδου

Εναλλακτική Δράση