Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν αρκούνται σε απλούς φίλους ή απλούς εραστές. Ψάχνουν να βρουν συνοδοιπόρους να περπατήσουν το μονοπάτι της ζωής.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι τολμούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, να δοκιμάσουν τα όρια της καρδιάς τους. Δε φοβούνται να νιώσουν, μήπως και πληγωθούν.
 |
| TRUE LOVE National award winning painting ... two different faces one eye and one feeling |
Κάνουν υποχωρήσεις παραμερίζοντας το εγωιστικό τους γονίδιο,
θυσιάζουν πράγματα και μπορούν να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, μόνο
επειδή συγκρούονται μετωπικά με τα συναισθήματά τους, που είναι η
κινητήρια δύναμή τους, για να συνεχίσουν να ζουν και να προσπαθούν.
Περιτριγυριζόμαστε από πλαστικό χρήμα, γρήγορο φαγητό, εφήμερες σχέσεις, αυτόματα μηχανήματα και μοιάζουμε με τηλεκατευθυνόμενα αυτοκίνητα στο δρόμο της ζωής. Και έτσι αδιαφορούμε για το πιο βασικό αγαθό. Η μεγαλύτερη ανάγκη κάθε ανθρώπου είναι να αγαπηθεί.
Γιατί ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στον κόσμο είναι αυτός που δεν έχει
νιώσει την αγάπη από κάποιον άλλο.
Αυτό το δυσβάσταχτο κενό μόνο με
μίσος, δυστυχία, πόνο και ζήλια μπορεί να αναπληρωθεί. Γιατί ενώ όλοι οι
άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουν ανάγκη να αγαπηθούν, πολύ λιγότεροι είναι
αυτοί που είναι ικανοί να αγαπήσουν.
Γιατί πολλοί διαλέγουν την εύκολη λύση: γρήγορες, επιφανειακές
σχέσεις, για να αποφύγουν τη μοναξιά και να καταξιωθούν στα μάτια των
άλλων.
Γιατί τους αρέσει να χάνονται «μες στην πολλή συνάφεια του
κόσμου».
Γιατί γι’ αυτούς η αγάπη είναι μερικές στυλιζαρισμένες
φωτογραφίες στα κοινωνικά δίκτυα ή μια καλογυαλισμένη βιτρίνα, για να τη
θαυμάζει ο κόσμος στις κοινωνικές εξόδους.
Όμως αυτοί οι λίγοι που τόλμησαν να νιώσουν, κατέστησαν την αληθινή αγάπη ως αυτοσκοπό της ζωής τους. Γιατί γεύτηκαν τη χαρά της συναισθηματικής ολοκλήρωσης, αλλά και τον πόνο της απουσίας ή της απόστασης, δηλαδή της συμφωνημένης και επιτακτικής απουσίας.
Γιατί γι’ αυτούς η μεγαλύτερη ικανοποίησή τους στη διάρκεια της
ημέρας δεν είναι να παρατηρούν την αντανάκλαση του εαυτού τους στον
καθρέφτη, αλλά να καθρεφτίζονται στα μάτια του Άλλου, που αποτελεί
κεντρομόλο δύναμη, για να εξωτερικεύσουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού
τους και να την προσφέρουν απλόχερα στον Άλλον.
Γιατί αυτοί νιώθουν τέτοια εσωτερική πληρότητα και έχουν τέτοια
επίγνωση των αισθημάτων τους για τον Άλλο, που δεν νιώθουν την ανάγκη να
το μοιραστούν με τρίτους, να το δημοσιοποιήσουν και να το
εμπορευματοποιήσουν, ίσως και από φόβο μήπως προκαλέσουν το φθόνο των
υπολοίπων.
Γιατί ο φθόνος είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Γιατί θέλει πολλή προσωπική δουλειά, αυτογνωσία και ανωτερότητα, για να μπορέσεις να αισθανθείς πραγματική χαρά για την ευτυχία του άλλου. Γιατί το πιο φυσιολογικό είναι να τη συγκρίνεις αυθόρμητα με τη δική σου ζωή, και το κενό που θα διαπιστώσεις ότι υπάρχει, να το αναπληρώσεις με το φθόνο, επειδή βίωσες την απώλεια, την απουσία, τον πόνο της αγάπης.
Και δεν το κάνεις πάντα από κακία σκόπιμη. Απλώς, η δυστυχία ή η
μοναξιά του διπλανού σου λειτουργεί σαν παυσίπονο που καταπραΰνει και το
δικό σου πόνο.
Γιατί ακόμα και οι θεοί κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη
φθονούν την ανθρώπινη ευδαιμονία, και όποιος τη διατυμπανίζει,
τιμωρείται, γιατί θεωρείται ύβρις.
Γι’ αυτό απαιτείται σύνεση, διακριτικότητα, σωστός χειρισμός και οπωσδήποτε τύχη. Γιατί η αληθινή αγάπη υπάρχει, όμως είναι θέμα τύχης. Γιατί δεν υπάρχει ούτε βασιλική οδός, για να σε οδηγήσει εγγυημένα σε αυτήν, ούτε όλοι οι άνθρωποι είναι ανά πάσα στιγμή προετοιμασμένοι να τη νιώσουν.
Και αν αυτές οι αράδες κατευθύνουν τις σκέψεις και την καρδιά σου
προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, σημαίνει ότι πρέπει να τολμήσεις και να
πάρεις κάποιες αποφάσεις.
Γιατί εγώ που σου τα λέω αυτά, δεν είμαι τίποτα άλλο, παρά ένας τεχνίτης του λόγου.
Και προσπαθώ να σφυρηλατήσω αυτές τις λέξεις στην καρδιά σου, όμως θα
πρέπει να τρέξει αίμα. Και συ πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι’ αυτό.
Γιατί η αληθινή αγάπη είναι φορτίο που δύσκολα κουβαλιέται. Γιατί δεν
υπάρχει τίποτα πιο φορτικό, μα και πιο ωραίο από την αληθινή αγάπη…
Ελένη Χασαποπούλου
No comments:
Post a Comment