Χαρίζονται: Ροζ σύννεφα και ένας φασιανός σε καλή κατάσταση!

«Και αν διψάσεις για νερό θα στύψουμε ένα σύννεφο. Και αν πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι…», 

υπόσχεται ο ποιητής και μονομιάς γεννιέται η απορία! 

Πόσα σύννεφα είσαι διατεθειμένος να στύψεις και πόσα από τα μελωδικά σου πουλιά να θυσιάσεις για την πείνα και τη δίψα κάποιου άλλου; 

Μην βιαστείς να απαντήσεις, οι εποχές έχουν αλλάξει, όλα πλέον «καταγράφονται» και μπορεί να παρεξηγηθείς… Προπάντων μην παρανοήσεις την ερώτηση!

Δεν μιλώ για τα απλά καθημερινά σου συννεφάκια, αυτά τα λίγο αφράτα, που ΄ ναι άλλοτε λευκά και άλλοτε γκρι –ιδίως τα γκρι σου ξέρω ότι έχεις διακαή πόθο να τα στύψεις στο όνομα της «προσφοράς στον συνάνθρωπο-και που σε πλαισιώνουν σε κάθε βήμα σου για χρόνια, τόσο που πια ξεθώριασαν εντελώς στα μάτια σου. 

Δεν μιλώ για τα ταπεινά πουλιά σου, που τα έχεις στοιβαγμένα όλα μαζί σε σιδερένια κλουβιά, που πλέον δεν σε συγκινούν τα τιτιβίσματά τους και ούτε που νοιάζεσαι εάν θα δραπέτευε και κανένα!

Μιλώ για τα άλλα… τα πολύτιμα ροζ σου πουπουλένια συννεφάκια, αυτά τα ζαχαρένια… ξέρεις, που σε ταξιδεύουν σε παραμυθένιες πολιτείες, που τα καβαλάς και νιώθεις βασιλιάς! 

Αυτά που κάθε φορά που τ΄αντικρίζεις σε διαπερνά ρίγος ανείπωτης χαράς και έκστασης, που μακαρίζεις την τύχη σου γιατί σου ανήκουν και γιατί τα κατέκτησες με την «αξία» σου- όσο γι αυτό δεν χωρά αμφιβολία-και νιώθεις τόσο περήφανος!

Μιλώ για τα παραδεισένια σου πουλιά, τα εξωτικά πτηνά σου με τα πλουμιστά φτερά… που τα φυλάς σε χρυσά κλουβιά, που αφήνεσαι συνεπαρμένος να σε μεθούν με την μελωδική φωνή τους, που τα παρουσιάζεις γεμάτος καμάρι μπροστά στο φιλοθεάμον κοινό, πλημμυρισμένος χαρά για τα βλέμματα θαυμασμού που αχόρταγα εξασφαλίζεις!

Αυτά αγαπητέ «αλτρουιστή», θα τα θυσίαζες με την ίδια ευκολία; 

Θα τα έστυβες με όλη την δύναμη σου, έτσι που να τα άφηνες αδειανά πια να κείτονται στην γωνία, λείψανα της αλλοτινής σου αφθονίας; 

Πες μου, θα τα θυσίαζες δίχως δεύτερη σκέψη, δίχως αμφιβολία και δισταγμό στον βωμό της φιλανθρωπίας, που τόσο σθεναρά προασπίζεσαι;

Αν όχι, δεν πειράζει… ένας φιλάνθρωπος λιγότερος στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν θα αποτελούσε δα και τρομερό πλήγμα! 

Αν το σκέφτηκες καλά όμως και η απάντηση είναι ναι και κυρίως αν η καταφατική απάντηση γίνει αδιαμφισβήτητη πράξη, θα σου συνιστούσα να μην έχεις βλέψεις για δακρύβρεχτα ευχαριστώ αναγνώρισης, επαίνους και κολακείες. 

Η φιλανθρωπία βλέπεις, αυτή η γνήσια ανάγκη να προσφέρεις στον συνάνθρωπο, όχι αυτό που χρειάζεται περισσότερο από εσένα, αλλά αυτό που εσύ χρειάζεσαι περισσότερο από εκείνον, ξεκινά από εσένα και τελειώνει σε εσένα.

Όταν εμπλέκονται και θεατές, παύει να είναι φιλανθρωπία, ακούει πια μόνο στο όνομα «φιλαυτία».

Άρθρο της Αλεξάνδρας Προβατίδου

Εναλλακτική Δράση

Μόνο έτσι, δάσκαλο θα σε ονομάσω.

Νομίζεις ότι είναι εύκολο να είσαι δάσκαλος, ότι αρκεί και μόνο ένας παραγεμισμένος εγκέφαλος για να σε κάνει ψυχής αγωγό.

Όσο περνάνε τα χρόνια, όσο πιο πολύ μαθητεύω στη μαθητεία, τόσο πιο πολύ νιώθω ότι ο χαρισματικός δάσκαλος εντέλει γεννιέται. 
Πρέπει να’ χεις όχι μόνο πληθώρα γνώσεων – ειλικρινά είναι το ελάχιστο εφόδιο- μα πληθώρα Αγάπης.

Πριν γίνεις δάσκαλος πρέπει Άνθρωπος να’ σαι.

Πώς να πλάσεις ψυχές αν δεν τρέμεις, αν δε λυγάς στο άγγιγμά τους.

Πώς να φουντώσεις την φλόγα που και ο πιο αδικημένος άνθρωπος κρύβει μέσα του, αν με την ψυχή σου δεν την ανάψεις.
Ναι ξέρω, χρησιμοποιώ συνέχεια τη λέξη ψυχή. 

Μα για μένα χωρίς ψυχή απλά δεν υπάρχεις.
Και ψυχή είναι η φλόγα, το πάθος, η λαχτάρα για δόσιμο, για ζωή, ακόμα και όταν όλα σου λένε ότι είσαι μόνος σου, εσύ μέχρι το τέλος στο παιδί να πιστεύεις. 

Να προφητεύεις το αδιανόητο, το θολό φως να βλέπεις.
Με το φως σου να το αγκαλιάζεις, νέους Ήλιους να πλάθεις.

Όχι δικούς σου, αυτόφωτους, ανεξάρτητους, ελεύθερους.

Το μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μην τους συνθλίψεις, όσο πιο μεγάλος ο δάσκαλος τόσο πιο εύκολα πιστά αντίγραφά του πλάθει. Εκεί είναι που θα φανεί η Αντρεία σου -γιατί για μένα η Αντρεία δεν έχει φύλο, μόνο ψυχή- πόσο το ξένο, το διαφορετικό απο εσένα μα μονάδικο θα δεις, θα οσμιστείς, θα αγγίξεις, θα εξυψώσεις.

Μην συνθλίβετε τα παιδιά, ελεύθερα αφήστε τα.
Σπείρτε την φλόγα, το πάθος σας, το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη απο τις γνώσεις σας. Η γνώση εξάλλου είναι αυτό που μένει όταν έχουμε ξεχάσει την πηγή της. Η γνώση είναι ήθος, στάση ζωής.
Και η μαθητεία δεν έχει οριο ηλικίας, το παιδί μέσα μας, δεν πεθαίνει ποτέ αρκεί να το αφήνουμε να εκφραστεί, με ενθουσιασμό, με γέλιο, με ορμή για τη ζωή. Τότε μόνο δεν θα γεράσουμε ποτέ, και ας ασπρίζουν τα μαλλιά μας, αρκεί να μην ασπρίσει και η ψυχή μας.

Κράτα ζωντανό το παιδί μέσα σου, αν θες δάσκαλος να ‘σαι.

Μην φοβηθείς να εκτεθείς, οι αδυναμίες σου είναι η δύναμή σου.
Σταμάτα να ταξιδεύεις μόνος μέσα σου, στα βιβλία σου, ταξίδεψε στις ψυχές των άλλων.
Ναι ξέρω, είναι επικίνδυνα αυτά τα ταξίδια, μα αν δεν τολμήσεις να αγγίξεις, να πληγωθείς, να πονέσεις, δάσκαλος δεν είσαι, γιατί ο πραγματικός δάσκαλος ακόμα και αν φοβάται, τολμά.
Γονάτισε, μην προσκυνήσεις ποτέ, μα γονάτισε, στο ύψος του παιδιού φτάσε. Κι ας είναι πιο ψηλό από εσένα τώρα πια, σε θέλει γονατιστό δίπλα του να το αγκαλιάσεις.

.

Αν δεν το αγαπήσεις, αν δεν πιστέψεις σε αυτό, αν δεν δεις το αύριο στα μάτια του, κόψε τα χέρια, τη γλώσσα σου, αφανίσου.

Θέλει φλέγουσα ψυχή να χεις, για να αγγίξεις τον Άνθρωπο.Να καίγεσαι, αν τον κόσμο δεν αλλάξεις.

Μόνο έτσι, δάσκαλο θα σε ονομάσω.
Έγραψε η Ελένη Σ. Αράπη
( Ανεμόεσσα Σκέψη)

αναπνοέςΜόνο έτσι, δάσκαλο θα σε ονομάσω. - iPaideia.gr