-Γιατί, πατέρα, έγινες δάσκαλος;

-Μαθαίνω στους άλλους πώς να ζουν λεύτεροι.
Του δάσκαλου η φωνή ήταν πολύ σοβαρή.
Ο Φωκίων δε ρώτησε τίποτ΄ άλλο.

Βγήκε έξω να κάνει μια βόλτα.

Ο Φωκίων ήταν ελάφι

Εκεί όπου ζούσε ο Φωκίων υπήρχαν πολλά βουνά. Βουνά μεγάλα, με άγρια βράχια και ψηλές κορφές. Βουνά μικρά, με ήρεμα δάση από πεύκα. Και πεδιάδες με λουλούδια, αμπέλια και στάχυα.

Και στο βάθος ήταν η θάλασσα κι οι ακρογιαλιές της, με τα λευκά βότσαλα και τη χρυσή άμμο.

Κάπου εκεί, λοιπόν, ζούσε ο Φωκίων. Μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του.

-Γιατί, πατέρα, έγινες δάσκαλος; τον ρώτησε μια μέρα.

-Γιατί αυτό ήθελα.

-Και γιατί το ‘θελες;

-Γιατί έτσι θα ήμουν χρήσιμος στους άλλους.

-Δε σε καταλαβαίνω, πατέρα.

Ο δάσκαλος έκλεισε το βιβλίο που κρατούσε.

-Άκουσέ με προσεκτικά, είπε και στερέωσε τα γυαλιά του πάνω στα μεγάλα του κέρατα.

-Ο χήνος, ο φούρναρης του χωριού, κάνει ή δεν κάνει με τη δουλειά του καλό σ΄ όλους μας;

-Κάνει, αφού φτιάχνει το ψωμί που τρώμε.

-Ε, το ίδιο γίνεται και με το γάιδαρο, που κάθε πρωί μαζεύει τα σκουπίδια.

-Εντάξει, τα καταλαβαίνω όλα αυτά! Εσύ, όμως, γιατί έγινες δάσκαλος;

-Δεν υπήρχε στο χωριό κανένας. Έτσι, έγινα εγώ.

-Και τα γράμματα πού τα έμαθες;

-Στην πολιτεία. Εκεί μ΄ έστειλαν οι γονείς μου.

-Τόσο μακριά! Τη μεγάλη την πόλη ούτε απ΄ την πιο ψηλή κορφή του βουνού δεν μπορούσες να την δεις.

-Και μετά, πατέρα;

-Γύρισα κι έγινα ο δάσκαλος του χωριού.

-Καλά. Όμως ο χήνος φτιάχνει το ψωμί. Ο γάιδαρος καθαρίζει το χωριό. Κι εσύ; Τι κάνεις με τα γράμματα;

-Μαθαίνω στους άλλους πώς να ζουν λεύτεροι.

Του δάσκαλου η φωνή ήταν πολύ σοβαρή.

Ο Φωκίων δε ρώτησε τίποτ΄ άλλο.

Βγήκε έξω να κάνει μια βόλτα.

ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ

antikleidi