Αυτή η σύντομη ιστορία, όπως πολλές άλλες άλλωστε, ίσως να είναι αποκύημα της φαντασίας κάποιου άγνωστου συγγραφέα.
Απολαύστε τη...
«Το παγκάκι ήταν εντελώς άδειο όταν το είδα. Το πλησίασα, κάθισα και ξεκίνησα να διαβάζω ένα παλιό βιβλίο κάτω από τα μακρυά, φουντωτά κλαριά μιας γέρικης ιτιάς. Ένιωθα βαθιά απογοητευμένη από τη ζωή και από τους ανθρώπους.
Δεν επιθυμούσα να δω κανέναν και για αυτό είχα ψάξει το πιο απομονωμένο παγκάκι του πάρκου.
Χαμένη στις σκέψεις μου, είχα κάθισα εκεί για αρκετή ώρα προσπαθώντας μάταια να αλλάξω σελίδα στο βιβλίο μου, όταν ξαφνικά είδα ένα μικρό αγόρι να με πλησιάζει. Ήταν λαχανιασμένο, κουρασμένο από το παιχνίδι.
«Αυτός μου έλειπε» σκέφτηκα.
Το μικρό αγόρι πλησίασε προς το μέρος μου κρατώντας κάτι στα χέρια του. Στάθηκε μπροστά μου και με το κεφάλι του σκυμμένο μου είπε ενθουσιασμένο:
Το μικρό αγόρι πλησίασε προς το μέρος μου κρατώντας κάτι στα χέρια του. Στάθηκε μπροστά μου και με το κεφάλι του σκυμμένο μου είπε ενθουσιασμένο:
«Κοίτα τι βρήκα!»
Στο χέρι του υπήρχε κάτι που θύμιζε λουλούδι. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Τα φύλλα του ήταν μαραμένα, τα πέταλα του νεκρά.
Στο χέρι του υπήρχε κάτι που θύμιζε λουλούδι. Ήταν ένα θλιβερό θέαμα. Τα φύλλα του ήταν μαραμένα, τα πέταλα του νεκρά.
Μάλλον κάποιος το είχε κόψει μέρες πριν και το είχε πετάξει στο έδαφος. Σκέφτηκα ότι αν αποδεχόμουν το δώρο του ίσως αποφάσιζε να με αφήσει στην ησυχία μου. Χαμογέλασα με δυσκολία, άπλωσα το χέρι μου και δέχτηκα το δώρο του.
Αλλά αντί να φύγει, κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι και είπε: «Μυρίζει υπέροχα και είναι πανέμορφο! Για αυτό το διάλεξα για σένα!»
Γύρισα με απορία και ξανακοίταξα το μαραμένο λουλούδι. Κάποτε σίγουρα ήταν όμορφο, κάποτε είχε έντονα χρώματα, ίσως πορτοκαλί, κίτρινο ή κόκκινο. Αλλά πλέον αυτό το λουλούδι, ούτε όμορφο ήταν αλλά ούτε και μύριζε καθόλου.
«Ακριβώς ό, τι χρειάζομαι» του είπα με την ελπίδα ότι θα αποφάσιζε να φύγει μακριά μου και να με αφήσει στη θλίψη μου. Αλλά έτσι όπως τον κοίταξα εκείνη τη στιγμή, παρατήρησα κάτι που εξηγούσε το δώρο του.
Αλλά αντί να φύγει, κάθισε δίπλα μου στο παγκάκι και είπε: «Μυρίζει υπέροχα και είναι πανέμορφο! Για αυτό το διάλεξα για σένα!»
Γύρισα με απορία και ξανακοίταξα το μαραμένο λουλούδι. Κάποτε σίγουρα ήταν όμορφο, κάποτε είχε έντονα χρώματα, ίσως πορτοκαλί, κίτρινο ή κόκκινο. Αλλά πλέον αυτό το λουλούδι, ούτε όμορφο ήταν αλλά ούτε και μύριζε καθόλου.
«Ακριβώς ό, τι χρειάζομαι» του είπα με την ελπίδα ότι θα αποφάσιζε να φύγει μακριά μου και να με αφήσει στη θλίψη μου. Αλλά έτσι όπως τον κοίταξα εκείνη τη στιγμή, παρατήρησα κάτι που εξηγούσε το δώρο του.
Το αγόρι ήταν τυφλό. Δεν θα μπορούσε να έχει δει το λουλούδι που διάλεξε για να μου χαρίσει.
Άκουσα τη φωνή μου να τρέμει όταν του είπα αυθόρμητα ότι αυτό ήταν το ωραιότερο λουλούδι που μου έχουν χαρίσει ποτέ. Ότι το δώρο του ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την δύσκολη για μένα ημέρα.
Μου είπε παρακαλώ, σηκώθηκε και έφυγε για να συνεχίσει το παιχνίδι του. Εγώ έμεινα στο παγκάκι να αναρωτιέμαι: μα πως ένα τυφλό αγόρι κατάφερε να αντιληφθεί μια απελπισμένη γυναίκα να κάθεται κάτω από μια γέρικη ιτιά;
Άκουσα τη φωνή μου να τρέμει όταν του είπα αυθόρμητα ότι αυτό ήταν το ωραιότερο λουλούδι που μου έχουν χαρίσει ποτέ. Ότι το δώρο του ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την δύσκολη για μένα ημέρα.
Μου είπε παρακαλώ, σηκώθηκε και έφυγε για να συνεχίσει το παιχνίδι του. Εγώ έμεινα στο παγκάκι να αναρωτιέμαι: μα πως ένα τυφλό αγόρι κατάφερε να αντιληφθεί μια απελπισμένη γυναίκα να κάθεται κάτω από μια γέρικη ιτιά;
Πως γνώριζε πόσο άσχημη ήταν η ψυχολογία μου και αποφάσισε να μου δώσει λίγη χαρά με το δώρο του;
Ίσως αυτό το παιδί να μπορούσε να δει με τα μάτια της καρδιάς του. Ίσως είχε ευλογηθεί με την αληθινή όραση.
Ίσως αυτό το παιδί να μπορούσε να δει με τα μάτια της καρδιάς του. Ίσως είχε ευλογηθεί με την αληθινή όραση.
Μέσα από τα μάτια αυτού του τυφλού παιδιού, επιτέλους μπορούσα να δω ότι το πρόβλημα μου δεν ήταν οι άνθρωποι γύρω μου. Το πραγματικό πρόβλημα ήμουν εγώ και ο τρόπος που έβλεπα τον κόσμο.
Εκείνη τη στιγμή ορκίστηκα στον εαυτό μου να ανοίξω τα μάτια μου και να σταματήσω να είμαι τυφλή. Να δω ξανά την ομορφιά στη ζωή και να εκτιμήσω το κάθε δευτερόλεπτο που θα ζήσω σε αυτόν τον κόσμο.
Σήκωσα το νεκρό λουλούδι με το χέρι μου, το κοίταξα και έμοιαζε πλέον πιο όμορφο από ποτέ. Το έφερα κοντά στη μύτη μου και μπορούσα να απολαύσω την υπέροχη μυρωδιά του.
Και χαμογέλασα όταν είδα από μακριά το νεαρό αγόρι, κρατώντας στα χέρια του ένα μαραμένο λουλούδι, να πλησιάζει έναν ανυποψίαστο ηλικιωμένο για να του αλλάξει τη ζωή
No comments:
Post a Comment