Την επόμενη μέρα καθίσαμε όλοι μαζί , συμβολικά να τα ξεφυλλίσουμε- και να μιλήσουμε γι’ αυτά. Το κάναμε επίτηδες, έτσι για να παρασύρουμε και τα παιδιά σε αυτή τη διαδικασία.
Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν συχνά πυκνά τα παρακινούσαμε να διαβάσουν κανένα βιβλίο, αλλά όλο μέναμε στα λόγια.
Ακόμη και όταν αγοράζαμε κάποια από το βιβλιοπωλείο της γειτονίας μένανε στο ράφι…
Αναρωτιόμασταν οι γονείς γιατί…
Γιατί δεν διαβάζουν;
Γιατί προτιμούν την τηλεόραση;
Η απάντηση τελικά ήταν απλή.
Γιατί το ίδιο κάναμε και εμείς… Και εμείς τηλεόραση βλέπαμε, όλο και πιο συχνά, εκεί ξεδίνουμε την κούραση και την ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Πώς να κάνουν τα παιδιά κάτι διαφορετικό; Πώς να περιμένουμε από τα παιδιά να κάνουν αυτό που δεν κάναμε εμείς;
Τελικά με αφορμή το δώρο των φίλων μας, την επόμενη μέρα στρωθήκαμε στον καναπέ- με την τηλεόραση ερμητικά κλειστή- και ανοίξαμε τα βιβλία. Σε εμάς τους γονείς έφεραν από ένα μυθιστόρημα. Στον γιο μας, που τελειώνει το δημοτικό, έφεραν ένα διήγημα με την ιστορία ενός παιδιού και τις περιπέτειές του στο σχολείο, την γειτονιά κτλ.
Στην κόρη μας πέντε χρόνια μικρότερη, μια ανθολογία από κλασσικά παραμύθια με μοντέρνα εικονογράφηση, γεμάτη χρώματα και σκίτσα πρωτότυπα, πολύ διαφορετικά από’ ότι είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε… Εν ολίγοις δυο εξαιρετικά βιβλία.
Τα παιδιά όσο ώρα καθόμασταν και εμείς εκεί (περίπου μια ώρα και κάτι…) διάβαζαν, χάζευαν, ξεφύλλιζαν τις σελίδες και ήταν όλο απορίες και ερωτήσεις.
Σε κάποιες απαντούσαμε, σε κάποιες όχι. Μετά ξαναγύριζαν στο βιβλίο, συνέχιζαν το διάβασμα, τα σχόλια…
Μείναμε εντυπωσιασμένοι από την εμπειρία! Ήταν τελικά τόσο απλό; Αρκούσε να δουν εμάς για να ακολουθήσουν και εκείνα; Μάλλον ναι! Μάλλον αρκεί!
Από τότε, εκείνη την Κυριακή, καθιερώσαμε μια φορά την εβδομάδα, συνήθως Κυριακή πρωί, να καθόμαστε όλοι μαζί και να διαβάζουμε. Έτσι απλά….
του Ψυχολόγου Γιάννη Ξηντάρα,
paidi-efivos
No comments:
Post a Comment