ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΟΜΟΣ: Η ημέρα της Λαμπρής

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,

και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα

«γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες

όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,

μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες

με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,

ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόρες

ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε!

φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,

και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες,

γλυκόφωνα, κοιτώντας ταις ζωγραφι-

σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,

λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι

από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,

κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,

οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».