(1541–7 Απριλίου 1614)
Σαν σήμερα πεθαίνει ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος
Ο Κρης! Ο Κρητικός!
Έτσι υπέγραφε τα έργα του ο ανυπόταχτος Κρητικός! Το παλικάρι που ξεκίνησε με πίστη στον εαυτό του από το Φόδελε Ηρακλείου για να κατακτήσει τον κόσμο και που όντως τελικά τον κατάκτησε.
Δεν έπεσε έξω στους στόχους μηδέ και στους στοχασμούς του
Πολλές από αυτές τις κατακτητικές δημιουργίες του, αφού φυσικά προϋπήρχε η φλόγα της ιδιαιτερότητας μέσα του, τις ανακάλυψε προσφέροντας τους διέξοδο για να βγουν προς τα έξω, σε συνοδοιπορίες που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έκαμε με τον Άγιο Φραγκίσκο.
Βέβαια, ο καθένας εκτός τέχνης μπορεί να τις ονομάσει και ξυπνοφαντασιές, όμως γι’ αυτόν θα ήταν προφανώς η λύτρωση που τον βοήθησε για την δική του ανακάλυψη.
Την αποκάλυψη των ζωγραφικών του οραμάτων που του έδωσε το δικαίωμα να υπερηφανευτεί λέγοντας:
«Θα μιλήσει για μένα κάποτε η ιστορία!»
Τα ζωγραφικά τούτα οράματα χάρισαν όμως σε κάποιους συγκαιρινούς, ή μετέπειτα μελετητές του, το έναυσμα να τον χαρακτηρίσουν τρελό.
Μα εκείνος μέσα από τέτοια μεγαλουργήματα κατάφερε να βροντοφωνάζει ότι ο άνθρωπος αιωρείται και πέραν της ύλης του.
Κι έτσι αιωρούμενος ο ίδιος έφτασε ως εμάς σήμερα νικώντας το χθες…
Νικώντας το αύριο…
Νικώντας το πάντα…
Έχοντας την ασφαλή βεβαιότητα πως ο χρόνος , ο πλέον αμείλικτος εχθρός που δεν χαρίζεται σε κανέναν, θα τον δικαιώσει, το έργο του διέσχισε τα πυκνά σκοτάδια της ιεράς εξέτασης.
Μπλέχτηκε στο φως και στο ημίφως της Αναγέννησης.
Είδε, αποδέχτηκε, μα και απέρριψε επιρροές μεγάλων δασκάλων της Δύσης αλλά στην πεμπτουσία του ποτέ δεν ξεκόπηκε από τον τόπο που τον ανάστησε.
Από το νησί του, την Κρήτη, την περηφάνια και την λεβεντιά της.
Το πείσμα και την κουζουλάδα της.
Την παράδοση και την ζωγραφική της.
Με μοναδικά κριτήρια την στεγνή λογική, προσπάθησαν πολλοί να εξηγήσουν το παράδοξο τούτο φαινόμενο.
Πως δηλαδή αν και ζούσε, διέπρεπε και μεγαλουργούσε αλλού, κι έπρεπε πια κι ο εαυτός του να αποδεχτεί το «ΝτομινίκοΤεοτοκόπουλο» εν τούτοις σε εκείνον η κραυγή του τόπου του και της καταγωγής του, σαν απέθαντη ρίζα είχε διακλαδωθεί και κυριαρχήσει μέσα του σβήνοντας όλους τους υπόλοιπους ψευδεπίγραφους τίτλους που προσπάθησαν να την επικαλύψουν.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!
Παντού και πάντα Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
Έτσι όπως επιθυμούσε θα τον τραγουδούσαν οι μελλούμενοι καιροί και οι μελλούμενοι άνθρωποι.
Ήταν και παρέμεινε δια παντός ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος που όπως όλοι οι συμπατριώτες του δεν εξηγούνται με καμιά λογική, έτσι κι αυτός.
Σε ολόκληρη την ζωή του διαφύλαξε μέσα του σαν τα πολυτιμότερα από τα τιμαλφή του, την αστραπή και τον κεραυνό.
Με δυο λόγια την Κρητική γενιά του.
Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Βιβλιογραφία: Το συναξάρι του Δομήνικου Γκρέκο του Νέστορα Μάτσα
cretablog.gr
Σαν σήμερα 7 Απριλίου 1614 πεθαίνει ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος EL GRECO
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541–7 Απριλίου 1614), γνωστός επίσης με το ιταλικό προσωνύμιο El Greco δηλαδή ο Έλληνας, ήταν Κρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη Βενετία. Στην Ιταλία επηρεάστηκε από τους μεγαλύτερους δασκάλους της ιταλικής τέχνης, όπως τον Τιντορέτο και τον Τιτσιάνο, του οποίου υπήρξε μαθητής, υιοθετώντας στοιχεία από τον μανιερισμό. Το 1577 εγκαταστάθηκε στο Τολέδο, όπου έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του και ολοκλήρωσε ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του.
Ο Κρης! Ο Κρητικός!
«Δομήνικος Θεοτοκόπουλος ο Κρής εποίει…»
Πολλές από αυτές τις κατακτητικές δημιουργίες του, αφού φυσικά προϋπήρχε η φλόγα της ιδιαιτερότητας μέσα του, τις ανακάλυψε προσφέροντας τους διέξοδο για να βγουν προς τα έξω, σε συνοδοιπορίες που ο ίδιος ισχυρίζεται ότι έκαμε με τον Άγιο Φραγκίσκο.
Βέβαια, ο καθένας εκτός τέχνης μπορεί να τις ονομάσει και ξυπνοφαντασιές, όμως γι’ αυτόν θα ήταν προφανώς η λύτρωση που τον βοήθησε για την δική του ανακάλυψη.
Την αποκάλυψη των ζωγραφικών του οραμάτων που του έδωσε το δικαίωμα να υπερηφανευτεί λέγοντας:
«Θα μιλήσει για μένα κάποτε η ιστορία!»
Τα ζωγραφικά τούτα οράματα χάρισαν όμως σε κάποιους συγκαιρινούς, ή μετέπειτα μελετητές του, το έναυσμα να τον χαρακτηρίσουν τρελό.
Μα εκείνος μέσα από τέτοια μεγαλουργήματα κατάφερε να βροντοφωνάζει ότι ο άνθρωπος αιωρείται και πέραν της ύλης του.
Κι έτσι αιωρούμενος ο ίδιος έφτασε ως εμάς σήμερα νικώντας το χθες…
Νικώντας το αύριο…
Νικώντας το πάντα…
Έχοντας την ασφαλή βεβαιότητα πως ο χρόνος , ο πλέον αμείλικτος εχθρός που δεν χαρίζεται σε κανέναν, θα τον δικαιώσει, το έργο του διέσχισε τα πυκνά σκοτάδια της ιεράς εξέτασης.
Μπλέχτηκε στο φως και στο ημίφως της Αναγέννησης.
Είδε, αποδέχτηκε, μα και απέρριψε επιρροές μεγάλων δασκάλων της Δύσης αλλά στην πεμπτουσία του ποτέ δεν ξεκόπηκε από τον τόπο που τον ανάστησε.
Από το νησί του, την Κρήτη, την περηφάνια και την λεβεντιά της.
Το πείσμα και την κουζουλάδα της.
Την παράδοση και την ζωγραφική της.
Με μοναδικά κριτήρια την στεγνή λογική, προσπάθησαν πολλοί να εξηγήσουν το παράδοξο τούτο φαινόμενο.
Πως δηλαδή αν και ζούσε, διέπρεπε και μεγαλουργούσε αλλού, κι έπρεπε πια κι ο εαυτός του να αποδεχτεί το «ΝτομινίκοΤεοτοκόπουλο» εν τούτοις σε εκείνον η κραυγή του τόπου του και της καταγωγής του, σαν απέθαντη ρίζα είχε διακλαδωθεί και κυριαρχήσει μέσα του σβήνοντας όλους τους υπόλοιπους ψευδεπίγραφους τίτλους που προσπάθησαν να την επικαλύψουν.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!
Παντού και πάντα Ο ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
Έτσι όπως επιθυμούσε θα τον τραγουδούσαν οι μελλούμενοι καιροί και οι μελλούμενοι άνθρωποι.
Ήταν και παρέμεινε δια παντός ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος που όπως όλοι οι συμπατριώτες του δεν εξηγούνται με καμιά λογική, έτσι κι αυτός.
Σε ολόκληρη την ζωή του διαφύλαξε μέσα του σαν τα πολυτιμότερα από τα τιμαλφή του, την αστραπή και τον κεραυνό.
Με δυο λόγια την Κρητική γενιά του.
Της Ρίκης Ματαλλιωτάκη
Βιβλιογραφία: Το συναξάρι του Δομήνικου Γκρέκο του Νέστορα Μάτσα
cretablog.gr
Σαν σήμερα 7 Απριλίου 1614 πεθαίνει ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος EL GRECO
ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ
Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΚΕΡΙ
Υφολογικά, η τεχνοτροπία του Ελ Γκρέκο θεωρείται έκφραση της Βενετικής σχολής και του μανιερισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα Παράλληλα χαρακτηρίζεται από προσωπικά στοιχεία, προϊόντα της τάσης του για πρωτοτυπία, τα οποία όμως δεν βρήκαν μιμητές στην εποχή του, γεγονός που δεν ευνόησε και τη συνέχειά τους.
Η μπαρόκ τεχνοτροπία που εκτόπισε τον μανιερισμό, αλλά και τα αμέσως μεταγενέστερα καλλιτεχνικά ρεύματα που δεν αντιμετώπισαν ευμενώς το ύφος του, είχαν ως αποτέλεσμα να αγνοηθεί το έργο του Γκρέκο τους επόμενους αιώνες.
Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναγνωρίστηκε ως πρόδρομος της μοντέρνας τέχνης που αξιοποίησε στοιχεία της Ανατολικής και Δυτικής παράδοσης, και το έργο του επανεκτιμήθηκε, διατηρώντας μέχρι σήμερα δεσπόζουσα θέση ανάμεσα ...
στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.
στους μείζονες ζωγράφους όλων των εποχών.
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
Η ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΜΙΝΑ
Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γεννήθηκε πιθανότατα το 1541 στον Χάνδακα το σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης, την εποχή της Βενετοκρατίας.
Η ημερομηνία γέννησης του προκύπτει όχι από κάποιο επίσημο έγγραφο της εποχής αλλά με βάση μία ιδιόχειρη σημείωση του, σύμφωνα με την οποία το 1606 ήταν 65 ετών.
Ο πατέρας του, Γεώργιος Θεοτοκόπουλος, ήταν φοροσυλλέκτης και έμπορος. Για τη μητέρα του δεν διαθέτουμε πληροφορίες, ενώ άγνωστη παραμένει και η ταυτότητα μίας ενδεχόμενης πρώτης, Ελληνίδας συζύγου του. Είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Μανούσο Θεοτοκόπουλο (1531-1604), ο οποίος ακολούθησε το επάγγελμα τού πατέρα τους.
Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΉ
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΕΤΡΟΥ
ΑΜΩΜΗ ΣΥΛΛΗΨΗ
Ο Θεοτοκόπουλος εκπαιδεύτηκε ως αγιογράφος, γεγονός που πιστοποιείται από ένα δημόσιο έγγραφο του 1563, ενώ θα πρέπει να μελέτησε από νεαρή ηλικία την αρχαία ελληνική και κλασική γραμματεία, κρίνοντας από την πλούσια βιβλιοθήκη που κληροδότησε μετά το θάνατό του. To όνομα του πρώτου δασκάλου του δεν είναι γνωστό, αν και το όνομα του Ιωάννη Γριπιώτη (1516-69) έχει προταθεί.
Στην Κρήτη, που από το 1211 αποτελούσε μέρος της ενετικής επικράτειας, οι ζωγράφοι και οι αγιογράφοι συνδύαζαν το βυζαντινό ιδίωμα με τις Δυτικές επιρροές, φιλοτεχνώντας φορητές κυρίως εικόνες και διαμορφώνοντας τη λεγόμενη «Κρητική σχολή». Στο Χάνδακα εργάζονταν κατά το 16ο αιώνα περίπου διακόσιοι ζωγράφοι, οργανωμένοι σε συντεχνίες σύμφωνα με τα ιταλικά πρότυπα.
Ο Θεοτοκόπουλος εξοικειώθηκε από νωρίς με έργα καλλιτεχνών της Αναγέννησης που κυκλοφορούσαν στη βενετοκρατούμενη Κρήτη και από το 1563 εξασκούσε επίσημα το επάγγελμα του ζωγράφου. Η πληροφορία αυτή εκμαιεύεται από μία αναφορά στο όνομα του σε επίσημο έγγραφο της εποχής, στην οποία περιγράφεται ως δάσκαλος (maestro Domenigo)
Μία από τις πρώτες πληροφορίες που διαθέτουμε για κάποιο έργο του προέρχεται επίσης από άλλο έγγραφο του 1566, σύμφωνα με το οποίο δόθηκε στον Θεοτοκόπουλο άδεια για να πουλήσει με λαχνό μία εικόνα που εκτιμήθηκε στα 70 δουκάτα, ποσό ιδιαίτερα σημαντικό για την εποχή και ειδικότερα για έναν νέο καλλιτέχνη
ΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΣΟΦΙΑΣ ΑΡΜΕΝΑΚΗ
kriti polis kai horia.gr
ΣΤΕΨΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ
ΧΡΙΣΤΟΣ
Με δεδομένο πως στην εποχή του συνυπήρχαν στην Κρήτη Ορθόδοξοι και Καθολικοί, παραμένει αμφιλεγόμενο σε ποιο από τα δόγματα αυτά ανήκε η οικογένειά του.
Θεωρείται πιθανότερο πως ήταν ορθόδοξη εκδοχή που στηρίζεται σε μελέτες αρχειακών και νομικών εγγράφων, σύμφωνα με τις οποίες ένας θείος του ήταν ορθόδοξος ιερέας, ενώ το όνομα τού Δομήνικου Θεοτοκόπουλου δεν καταγράφεται στα αρχεία των βαφτίσεων της Καθολικής Εκκλησίας στην Κρήτη Διαφορετικές πηγές κάνουν επίσης λόγο για πιθανή καταγωγή του από καθολική οικογένεια Ορισμένοι μελετητές εκτιμούν πως ο Θεοτοκόπουλος ασπάστηκε αργότερα το καθολικό δόγμα, λαμβάνοντας υπόψη τη διαθήκη του, στην οποία ανέφερε πως υπήρξε «πιστός Καθολικός».
Η διαθήκη αυτή έχει αμφισβητηθεί, συνυπολογίζοντας την υποχρέωση του να τη συντάξει σύμφωνα με τις επιταγές της Ιεράς Εξέτασης
ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ
ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Με δεδομένο πως η Κρήτη ανήκε στην επικράτεια της Δημοκρατίας της Βενετίας, ήταν φυσιολογική η εγκατάστασή του στη Βενετία για τη συνέχιση των σπουδών του. Η ακριβής χρονολογία άφιξής του δεν είναι γνωστή, ωστόσο εκτιμάται πως εγκατέλειψε την Κρήτη το 1567 Έζησε στη Βενετία περίπου μέχρι το 1570 επιχειρώντας να ακολουθήσει τα πρότυπα των καλλιτεχνών που κυριαρχούσαν στη καλλιτεχνική ζωή της πόλης, μεταξύ αυτών ο Τιτσιάνο και ο Τιντορέττο.
Την ίδια περίοδο υιοθέτησε την τεχνική της ελαιογραφίας, ζωγραφίζοντας πλέον σε μουσαμά και εγκαταλείποντας το ξύλο. Ένα από τα έργα που αποτυπώνουν τη μετάβαση του Θεοτοκόπουλου από το βυζαντινό στο Δυτικό ιδίωμα είναι το Τρίπτυχο της Μοντένα (π. 1560-1565), το οποίο περιλαμβάνει στοιχεία εμφανώς εμπνευσμένα από τα πρότυπα που κυριαρχούσαν στην Ιταλία, συνυφασμένα με θέματα επηρεασμένα από την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα
ΑΠΟΨΗ ΤΟΛΕΔΟΥ
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Το 1570 βρέθηκε στη Ρώμη, γεγονός που μας αποκαλύπτεται από σχετική επιστολή του ζωγράφου Τζούλιο Κλόβιο, μέσα από την οποία συστήνει τον Θεοτoκόπουλο στον προστάτη του, καρδινάλιο Αλεσάντρο Φαρνέζε, περιγράφοντάς τον ως έναν «νεαρό από τον Χάνδακα, μαθητή του Τιτσιάνο» και «σπάνιο ταλέντο στη ζωγραφική» Πιθανά προκειμένου να ανταποδώσει την εξυπηρέτηση, ο Ελ Γκρέκο δημιούργησε μία ημίσωμη προσωπογραφία του Κλόβιο, η οποία αποτελεί και την παλαιότερη προσωπογραφία του που διασώζεται μέχρι σήμερα. Στη Ρώμη, ο Θεοτοκόπουλος, όπως και άλλοι διακεκριμένοι ζωγράφοι, ήρθε αντιμέτωπος με τον σκληρό ανταγωνισμό που επικρατούσε την εποχή εκείνη, την ίδια στιγμή που δέσποζε η παρουσία του Τιτσιάνο και εξακολουθούσε να ασκεί επίδραση το έργο του Μιχαήλ Άγγελου, έξι χρόνια μετά το θάνατό του. Η σχέση τού Γκρέκο με το έργο του τελευταίου παραμένει αμφιλεγόμενη. Σύμφωνα με μία ανεκδοτολογική αναφορά που δεν επιβεβαιώνεται, πρότεινε στον πάπα Πίο Ε' να φιλοτεχνήσει πάνω στην Δευτέρα Παρουσία του Μιχαήλ Άγγελου, έργο με το οποίο είχε διακοσμήσει την Καπέλα Σιξτίνα.
Όταν αργότερα τού ζητήθηκε να εκφέρει την άποψή του για τον Μιχαήλ Άγγελο, ο Θεοτοκόπουλος απάντησε πως τον θεωρούσε έναν καλό άνθρωπο, ο οποίος όμως δεν γνώριζε να ζωγραφίζει
Ο Φρανθίσκο Πατσέκο επίσης αναφέρει δυσμενή σχόλια του Γκρέκο, για τον Μιχαήλ Άγγελο, κατά τη διάρκεια συνάντησής τους στο Τολέδο, λίγο πριν το θάνατο του. Από την άλλη πλευρά, η επίδραση που τού άσκησε θεωρείται δεδομένη.
Οι προσωπογραφίες των Τιτσιάνο, Μιχαήλ Άγγελου, Κλόβιο και Ραφαήλ που φιλοτέχνησε στο έργο Η εκδίωξη των εμπόρων, έχουν ερμηνευτεί ως επιθυμία του να αποδώσει ένα φόρο τιμής σε αυτούς, αναγνωρίζοντας με τον τρόπο αυτό την αξία τους. Φαίνεται ωστόσο πως ο Γκρέκο έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο δυναμισμό του Κορέτζιο και την κομψότητα των έργων του Παρμιτζανίνο
ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ
Στο Παλάτσο Φαρνέζε γνώρισε τον ουμανιστή βιβλιοθηκάριο του Φαρνέζε, Φούλβιο Ορσίνι, ο οποίος υπήρξε υποστηρικτής του Γκρέκο και στη συλλογή του βρέθηκαν αργότερα επτά έργα του. Δουλεύοντας στην υπηρεσία του Αλεσάντρο Φαρνέζε, δεν είχε σημαντικές ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του και ανέλαβε τελικά λίγες παραγγελίες.
Το 1572 αποπέμφθηκε τελικά από το Παλάτσο Φαρνέζε, γεγονός που πιστοποιείται από μία επιστολή του Θεοτοκόπουλου, με ημερομηνία 6 Ιουλίου 1572, στην οποία διαμαρτύρεται για την άδικη εκδίωξή του από το παλάτι.
Στις 18 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς, κατέθεσε αίτηση για να γίνει μέλος της συντεχνίας ζωγράφων του Αγίου Λουκά, με το όνομα Domenico Greco, αποφασίζοντας προφανώς να ακολουθήσει σταδιοδρομία ανεξάρτητου και αυτόνομου καλλιτέχνη.
Συνολικά, οι πίνακες που φιλοτέχνησε στην Ιταλία ακολούθησαν τα αναγεννησιακά πρότυπα του 16ου αιώνα στη Βενετία, ειδικότερα σε ότι αφορά την απόδοση του φωτός ή την έμφαση στο χρώμα, παραμερίζοντας το βυζαντινό ιδίωμα και υιοθετώντας μία διαφορετική τεχνικήκαι στοιχεία του μανιερισμού.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ
Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ
ΑΜΩΜΗ ΣΥΛΛΗΨΗ
Την πρώιμη δημιουργική περίοδο τού Γκρέκο ανήκουν τα έργα που φιλοτέχνησε στην Κρήτη και στη Βενετία, για πολλά από τα οποία είναι δύσκολο να καθοριστεί αν ολοκληρώθηκε στον Χάνδακα ή στην ιταλική πόλη. Η Κοίμηση της Παναγίας (π. 1567, Εκκλησία της Παναγίας των Ψαριανών), που ανακαλύφθηκε το 1983 στη Σύρο έχοντας μεταφερθεί εκεί πιθανότατα από Ψαριανούς εποίκους μετά την καταστροφή των Ψαρών, αποτελεί το πρώτο σωζόμενο έργο του με την υπογραφή του. Μαζί με τη φορητή εικόνα Ο ευαγγελιστής Λουκάς ζωγραφίζοντας την Παναγία (1560-67, Μουσείο Μπενάκη), αποτελούν σημαντική πηγή πληροφοριών για την τεχνοτροπία του νεαρού Θεοτοκόπουλου. Η τεχνική και το ύφος των εικόνων διαπνέονται από μεταβυζαντινά στοιχεία, χωρίς όμως να απουσιάζουν και πρωτότυπα χαρακτηριστικά, όπως η υποτυπώδης απόδοση της τρίτης διάστασης ή του προοπτικού βάθους και τα έντονα χρώματα. Τα μοτίβα της δυτικής τέχνης είναι περισσότερο εμφανή σε άλλα έργα της ίδιας περιόδου, όπως στην Προσκύνηση των Μάγων (1565-67, Μουσείο Μπενάκη) και κυρίως στο Τρίπτυχο της Μόντενα (1560-65, Galleria Estense).
Στα τελευταία χρόνια παραμονής του στη Βενετία, ανήκει ο πίνακας Θεραπεία του Τυφλού (περ. 1565, Πινακοθήκη Δρέσδης), έργο που χαρακτηρίζεται από την επίδραση του Τιντορέτο, ως προς τη διάταξη των μορφών αλλά και την απόδοση των κτιρίων που φαίνονται στο βάθος Σε άλλα έργα, όπως ο Μυστικός Δείπνος (περ. 1568, Εθνική Πινακοθήκη Μπολόνιας) είναι εμφανής η διάθεσή του να αναπαραστήσει με φυσικό τρόπο την κίνηση των σωμάτων και τη θέση τους στο χώρο
Την περίοδο της παραμονής του στη Ρώμη, ο Γκρέκο εξασφάλισε την αναγνώρισή του κυρίως μέσα από το είδος της προσωπογραφίας, στο οποίο ξεχωρίζουν τα πορτρέτα που φιλοτέχνησε για τον Τζούλιο Κλόβιο (Μουσείο Καποντιμόντε, Νάπολη) και τον στρατιωτικό Βιτσέντζο Αναστάζι (Συλλογή Frick, Νέα Υόρκη). Ο πρώτος απεικονίζεται σε μία ημίσωμη σύνθεση, ενώ ο δεύτερος σε όρθια στάση, ντυμένος με την πανοπλία του, σε μία σύνθεση που προαναγγέλλει τα μεταγενέστερα έργα του Βελάσκεθ. Παράλληλα, ο Γκρέκο στράφηκε σε πιο φιλόδοξες συνθέσεις, με χαρακτηριστικό δείγμα την Εκδίωξη των εμπόρων από το ναό(1570-75, Ινστιτούτο Καλών Τεχνών Μινεάπολης). Πιθανότατα την ίδια περίοδο χρονολογείται και το έργο El soplón (Αγόρι που ανάβει κερί, π. 1570, Μουσείο Καποντιμόντε), που διακρίνεται για το πρωτότυπο θέμα του, το οποίο υπήρξε μάλλον ασυνήθιστο την εποχή εκείνη. Πιθανότατα, ο Θεοτοκόπουλος εμπνεύστηκε το έργο διαβάζοντας μία αναφορά στη Φυσική Ιστορία τού Πλίνιου, σύμφωνα με την οποία ο ζωγράφος Αντίφιλος είχε επεξεργαστεί το ίδιο θέμα.
ΣΩΤΗΡΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ
ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ
Κατά τη διάρκεια της ζωής του, το έργο του εκτιμήθηκε και προωθήθηκε περισσότερο από τους λόγιους, ουμανιστές και διανοούμενους και λιγότερο από το καλλιτεχνικό κατεστημένο. Αργότερα, αγνοήθηκε για μία περίοδο περίπου τετρακοσίων ετών. Δεν υπήρξαν μιμητές του, καθώς μόνο ο γιος του φρόντισε για την αναπαραγωγή ορισμένων από τις πιο γνωστές συνθέσεις του.
Στη διάρκεια του 16ου και 17ου αιώνα, ο Γκρέκο τοποθετούνταν στην Ιταλική σχολή, έχοντας τη φήμη ενός ζωγράφου με τάσεις εκκεντρικότητας, στην προσπάθειά του να πρωτοτυπήσει, αλλά και με περιφρόνηση απέναντι στους καθιερωμένους κανόνες.
Για αρκετούς ιστορικούς, η τέχνη του Γκρέκο συνδέθηκε με το πνεύμα της Αντιμεταρρύθμισης, θεώρηση που συγκρούεται ή συμπληρώνεται με άλλες ερμηνείες, κυρίως Ελλήνων μελετητών του, που τονίζουν τη σημασία των βυζαντινών στοιχείων στην τέχνη του. Άλλοι ερευνητές, με βάση τις γραπτές σημειώσεις του Γκρέκο, τονίζουν περισσότερο την εικόνα ενός ζωγράφου με φιλοσοφικές αναζητήσεις (συνδεόμενο ειδικότερα με τις νεοπλατωνικές ιδέες), αποκομμένος από τα θρησκευτικά ζητήματα της εποχής και απασχολούμενος κυρίως με αισθητικά προβλήματα, σε σχέση με την διερεύνηση και απόδοση του φυσικού κόσμου μέσα από τη ζωγραφική
ΑΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΩΝ ΕΜΠΟΡΩΝ
ΑΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ
ΠΗΓΗ - ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΣΟΦΙΑΣ ΑΡΜΕΝΑΚΗ
kriti polis kai horia.gr
No comments:
Post a Comment